επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Είναι τόσο... τυφλή η Δικαιοσύνη; Του Κωνσταντίνου Ζούλα Αλήθεια, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης; Να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και να στέλνει αδιακρίτως όλα τα θεωρούμενα «λαμόγια» στη φυλακή ή να επιτυγχάνει τον σωφρονισμό των κρινόμενων ως ενόχων, αποκαθιστώντας τη δημόσια τάξη με την ευρεία έννοια του όρου; Το ερώτημα, αν και αυτονόητο, δεν τίθεται τυχαία, καθώς στην Ελλάδα της υπερβολής, φαίνεται ότι έχουμε περάσει από το ένα άκρο στο άλλο. Παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες να συλλαμβάνονται καθημερινά πολίτες διασυρόμενοι από τα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους της δικαστικής εξουσίας αίφνης να εξαντλούν την αυστηρότητά τους, διατάσσοντας αφειδώς προφυλακίσεις πριν από τις δίκες. Οσο δε πιο επώνυμοι είναι οι συλληφθέντες, τόσο και κυριαρχεί ένα υπόγειο αίσθημα νοσηρής ικανοποιήσεως της κοινής γνώμης, που δεν επιβεβαιώνει τίποτε άλλο από την παραδοχή ότι μέχρι πρότινος η Δικαιοσύνη ούτε ανεξάρτητη ήταν ούτε τυφλή (δεν πάει καιρός άλλωστε από την ανάδειξη του παραδικαστικού κυκλώματος...). Το παρόν σημείωμα δεν έχει κανένα σκοπό να ξεχωρίσει οποιαδήποτε υπόθεση. Ούτε, βέβαια, να αποφανθεί για την αθωότητα ή την ενοχή των επιχειρηματιών, των εκδοτών, των τραπεζιτών και άλλων επωνύμων –και μη– που ελέγχονται από τη Δικαιοσύνη. Στόχος του σχολίου είναι η προσέγγιση της κοινής λογικής βάσει δύο απλών παραδοχών: Οτι η χειμαζόμενη χώρα μας αναζητεί ευλόγως και εναγωνίως την επαύξηση των εσόδων της και ότι τα δημόσια ταμεία καταληστεύονταν τις τελευταίες δεκαετίες από ισχυρούς και λιγότερο ισχυρούς πολίτες, που απέκτησαν –με πολιτική ανοχή ή συνενοχή– το ακαταδίωκτο. Σήμερα, επομένως, η πρώτη και αυτονόητη επιδίωξη της Πολιτείας θα έπρεπε να είναι η επιστράτευση κάθε νόμιμου μέσου προκειμένου να της επιστραφούν τα κλεμμένα. Οσο το δυνατόν περισσότερα και όσο το δυνατόν ταχύτερα. Αντ’ αυτού, τι κάνει η Δικαιοσύνη; Μοιάζει ξαφνικά με μια ανθρωποφαγική μηχανή η οποία αδιακρίτως προφυλακίζει, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα το δημόσιο συμφέρον –δηλαδή την επιστροφή των κλεμμένων– αλλά και την πιθανότητα κάποιος διωκόμενος να αποδειχθεί αθώος, όταν ύστερα από μήνες ή χρόνια δικαστεί! Δεν χρειάζεται να έχει κανείς σπουδάσει νομικά, για να αντιληφθεί την έννοια της προφυλάκισης. Σε όλα τα δικαιικά συστήματα προβλέπεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και κυρίως όταν οι ελεγχόμενοι κρίνονται ύποπτοι φυγής. Ο λόγος είναι αυτονόητος: Αυτή καθαυτή η ποινή του εγκλεισμού προ της δίκης στιγματίζει ως «βέβαιη» την ενοχή του κατηγορουμένου, χώρια τις τραγικές συνέπειες που προκαλεί στον ίδιο και στην οικογένειά του. Αλήθεια, θα ήταν τόσο παράλογο η κυβέρνηση, μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που δοκιμάζουν τη χώρα, να ψηφίσει έναν πραγματικά καινοτόμο νόμο; Δηλαδή την άρση των λόγων της προφυλάκισης με την προϋπόθεση οι διωκόμενοι για οικονομικά σκάνδαλα να προπληρώσουν το 70%, το 80% ή και το 100% των κλεμμένων για τα οποία ελέγχονται; Είναι τόσο δύσκολο να συγκροτηθεί ένα σώμα με τους πλέον εξειδικευμένους δικαστικούς λειτουργούς οι οποίοι θα αποφαίνονται ταχύτατα για τις υποθέσεις μεγάλου οικονομικού ενδιαφέροντος; Ενα σώμα το οποίο το πολύ σε 3-4 μήνες θα εκδίδει τελεσίδικες αποφάσεις και θα επιτάσσει την είσπραξη των οφειλομένων, προχωρώντας ακόμη και σε δημεύσεις περιουσιών; Και θα είχαν άραγε αντίρρηση οι πολίτες, να τύχουν οι ελεγχόμενοι για οικονομικά εγκλήματα μιας ευνοϊκότερης ποινικής αντιμετώπισης αν επιδείξουν εμπράκτως τη μεταμέλειά τους επιστρέφοντας όσα η Δικαιοσύνη βεβαιώσει ότι παρανόμως απέκτησαν; Οπως ανέφερα προηγουμένως, στόχος του παρόντος ήταν η αναζήτηση της κοινής λογικής. Πιθανώς μάλιστα να απέφευγα να ασχοληθώ με την αιφνιδίως άτεγκτη στάση της Δικαιοσύνης αν αυτή αφορούσε μόνο το «λαϊκό» αίτημα «όλα τα διάσημα λαμόγια στη φυλακή». Επέλεξα ωστόσο να το πράξω, διότι η εξάντληση της αυστηρότητας εκ μέρους αρκετών δικαστικών λειτουργών φαίνεται να υιοθετείται εσχάτως και σε εκατοντάδες περιπτώσεις «άσημων» πολιτών που προφυλακίζονται, ακόμη κι αν αντικειμενικά, λόγω των νέων συνθηκών, αδυνατούν να ανταποκριθούν σε κάποια υποχρέωσή τους. Πολίτες δηλαδή που είναι τα θύματα και όχι οι υπαίτιοι της κρίσης.KATHIMERINI