Στις σπηλιές της αντιπολίτευσης
Στις σπηλιές της αντιπολίτευσης
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Θα αποδειχθεί ότι η πιο έξυπνη κίνηση του κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη και των συνοδοιπόρων του ήταν να αποτραβηχτούν και πάλι στις σπηλιές της αντιπολίτευσης, αφού «τα έκαναν θάλασσα» κατά την εξάμηνη έκθεσή τους στην πραγματικότητα. Τόσοι ήταν, τόσα δεν μπόρεσαν. Φυσικά, δεν φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενονία», που τους υπονόμευε. Φταίει η ανικανότητά τους να διαχειριστούν ακόμη και μια τοξική πυρκαγιά στον Ασπρόπυργο. Ο τυπικός αριστερός της Μεταπολίτευσης είναι ο τύπος του καφενείου που κάθεται σε διπλή καρέκλα και φιλοσοφεί μετ’ ευτελείας. Κοιτάζει τους απέναντι να δουλεύουν και μονολογεί:
«Κοίτα πώς βάζουν τη σωλήνα, ρε!». Δεν είναι η ιδεολογία που τον οδηγεί στην τεμπελιά· είναι η τεμπελιά που γεννά τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου «τι είναι ο άνθρωπος και τι η υπεραξία που παράγει;».
Ακούσαμε πολλά σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και περισσότερα κατά την περίοδο της κρίσης. Για «σχέσεις εκμετάλλευσης», για «λαϊκή κυριαρχία και μετασχηματισμό της οικονομίας». Ολα αυτά, δυστυχώς, συνεθλίβησαν κάθε φορά που δοκιμάστηκαν στην πραγματική ζωή. Οχι γιατί ζούμε σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά διότι ακόμη και η επανάσταση θέλει δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο συνεταιριστικός τομέας θάλλει στην παγκόσμια οικονομία (το 2012 ο τζίρος των συνεταιριστικών επιχειρήσεων ήταν 2,2 τρισ. δολάρια) ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού· ο τζίρος τους στις ΗΠΑ ήταν 670 δισ. δολάρια. Αντιθέτως, στην Ελλάδα των μεγάλων σοσιαλιστικών λόγων στο καφενείο, ο συνεταιριστικός τομέας φυτοζωεί, παρά τα κεφάλαια που αφειδώς παρασχέθηκαν στη δεκαετία του ‘80.
Τώρα, αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους έρχονται να πουν πόσο καλύτερα θα δουλεύαμε (εμείς, όχι αυτοί...) με εθνικό νόμισμα (και με πληθωρισμό 20%), αν οι τράπεζες γίνονταν εντελώς κρατικές (τότε που έδιναν δάνεια μόνο στους φίλιους μεγαλοεπιχειρηματίες), αν «κοινωνικοποιούνταν τα εργοστάσια» (αυτά δηλαδή που δεν έχουμε), αν οι εργαζόμενοι αναλάμβαναν τον έλεγχο των μέσων παραγωγής για να μπορούν να κάνουν απερίσπαστοι οι διάφοροι Φωτόπουλοι τις ακριβές κρουαζιέρες και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό. Συνεχίζουν να πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κι αυτό, κατά έναν περίεργο τρόπο, βαφτίζεται «πολιτική εντιμότητα». Δεν εξηγούν ούτε τα στάδια μετάβασης στον «κομμουνιστικό παράδεισο» –τι θα γίνει δηλαδή αφού ξεκοκαλίσουμε τα κλοπιμαία από το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο– αλλά ούτε και πώς θα είναι στον άλλο κόσμο, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Γι’ αυτό όσοι συρρέουν στη Λαϊκή Ενότητα κι άλλα φαφλατάδικα σχήματα θα νιώσουν άνετα στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης. Θα συνεχίσουν αυτό που έμαθαν καλά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Θα είναι στο απέναντι καφενείο για να κρίνουν τους άλλους που πασχίζουν.
«Κοίτα πώς βάζουν τη σωλήνα, ρε!». Δεν είναι η ιδεολογία που τον οδηγεί στην τεμπελιά· είναι η τεμπελιά που γεννά τα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου «τι είναι ο άνθρωπος και τι η υπεραξία που παράγει;».
Ακούσαμε πολλά σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και περισσότερα κατά την περίοδο της κρίσης. Για «σχέσεις εκμετάλλευσης», για «λαϊκή κυριαρχία και μετασχηματισμό της οικονομίας». Ολα αυτά, δυστυχώς, συνεθλίβησαν κάθε φορά που δοκιμάστηκαν στην πραγματική ζωή. Οχι γιατί ζούμε σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, αλλά διότι ακόμη και η επανάσταση θέλει δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο συνεταιριστικός τομέας θάλλει στην παγκόσμια οικονομία (το 2012 ο τζίρος των συνεταιριστικών επιχειρήσεων ήταν 2,2 τρισ. δολάρια) ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού· ο τζίρος τους στις ΗΠΑ ήταν 670 δισ. δολάρια. Αντιθέτως, στην Ελλάδα των μεγάλων σοσιαλιστικών λόγων στο καφενείο, ο συνεταιριστικός τομέας φυτοζωεί, παρά τα κεφάλαια που αφειδώς παρασχέθηκαν στη δεκαετία του ‘80.
Τώρα, αυτοί που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους έρχονται να πουν πόσο καλύτερα θα δουλεύαμε (εμείς, όχι αυτοί...) με εθνικό νόμισμα (και με πληθωρισμό 20%), αν οι τράπεζες γίνονταν εντελώς κρατικές (τότε που έδιναν δάνεια μόνο στους φίλιους μεγαλοεπιχειρηματίες), αν «κοινωνικοποιούνταν τα εργοστάσια» (αυτά δηλαδή που δεν έχουμε), αν οι εργαζόμενοι αναλάμβαναν τον έλεγχο των μέσων παραγωγής για να μπορούν να κάνουν απερίσπαστοι οι διάφοροι Φωτόπουλοι τις ακριβές κρουαζιέρες και τα ταξιδάκια στο εξωτερικό. Συνεχίζουν να πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κι αυτό, κατά έναν περίεργο τρόπο, βαφτίζεται «πολιτική εντιμότητα». Δεν εξηγούν ούτε τα στάδια μετάβασης στον «κομμουνιστικό παράδεισο» –τι θα γίνει δηλαδή αφού ξεκοκαλίσουμε τα κλοπιμαία από το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο– αλλά ούτε και πώς θα είναι στον άλλο κόσμο, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Γι’ αυτό όσοι συρρέουν στη Λαϊκή Ενότητα κι άλλα φαφλατάδικα σχήματα θα νιώσουν άνετα στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης. Θα συνεχίσουν αυτό που έμαθαν καλά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Θα είναι στο απέναντι καφενείο για να κρίνουν τους άλλους που πασχίζουν.
Εξάλλου, αυτό ήταν και το όραμα που σε ανύποπτο χρόνο είχε διατυπώσει ο προπάτορας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος: «Εγώ πιστεύω ότι η Αριστερά δεν πρέπει να είναι δύναμη εξουσίας... Πιστεύω ότι η Αριστερά πρέπει να είναι δύναμη εναλλαγής. Μια δύναμη του απραγματοποίητου, με την έννοια ότι σπρώχνει την πραγματικότητα να πάρει κατευθύνσεις οι οποίες "λογιστικά" δεν βγαίνουν, κι όμως είναι αναγκαίες για την άνθηση του ανθρώπινου πολιτισμού» (Καθημερινή 30.11.2003). Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί της Αριστεράς αντί να γράφουν ποίηση –ή άντε το πολύ δοκίμια– θέλουν να εκλέγονται στη Βουλή για να υπενθυμίζουν το «απραγματοποίητο». Κάτι σε Δελαπατρίδη, δηλαδή, που εμείς θα πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά...
Comments