Η παρεξήγηση με την πολυπολιτισμικότητα
Η παρεξήγηση με την πολυπολιτισμικότητα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στη Βρετανία, μουσουλμανικά σχολεία καθιστούν υποχρεωτική την μπούρκα. Και όταν οι αρχές αντιδρούν, καταγγέλλονται για θρησκευτικές διακρίσεις και συνήθως υποχωρούν. Στη Γαλλία υπήρξε δικαστική απόφαση υπέρ της κλειτοριδεκτομής. Αντίστοιχα, θα έπρεπε να επιτρέπουν και στους Ελληνες να σπάζουν πιάτα όταν «μερακλώνουν».
Δεν πρόκειται για την κατακτημένη δυτική ανοχή, που ξεκίνησε το 1685 με την Epistola de Tolerantia του John Locke και διατυπώθηκε νομικά με το άρθρο 10 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της γαλλικής επανάστασης του 1789, κατά το οποίο: «ουδείς επιτρέπεται να ενοχλείται για τις πεποιθήσεις του, περιλαμβανομένων των θρησκευτικών». Πρόκειται για τη λεγόμενη «θεωρία της πολυπολιτισμικότητας», που διατυπώθηκε από την Αριστερά με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης (Στ. Ράμφος). Σύμφωνα με αυτήν, μία σύγχρονη κοινωνία πρέπει να δίνει πλήρη δικαιώματα στους ξένους μετανάστες και να σέβεται απολύτως την κουλτούρα τους. Αυτή η αριστερή θεωρία όμως αντίκειται στο παραπάνω άρθρο 10, το οποίο συνεχίζει: «...υπό τον όρο η εκδήλωση των πεποιθήσεων να μη διαταράσσει την [...] δημόσια τάξη». Ναι. Η δυτική κουλτούρα θέτει ως όριο της ελευθερίας καθενός το σημείο όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Και αυτό το όριο το παραβιάζουν τα «πλήρη δικαιώματα». Ετσι, φέρνουν σε αντιπαράθεση τους μετανάστες με τις κοινωνίες στις οποίες φιλοξενούνται. Διαλύουν τη συνοχή της κοινωνίας. Είναι μια παρεξηγημένη εκδοχή της ανοχής και των δυτικών αξιών.
Επειδή οι ΗΠΑ είναι χώρα μεταναστών, δεν υπάρχει εκεί αυτό το πρόβλημα με τους μετανάστες. Ο καθηγητής Τσαρλς Κάπτσαν (Charles Kupchan) χρεώνει τη δυσκολία της μετανάστευσης στην Ευρώπη στο ότι, αντίθετα με τις ΗΠΑ, η κρατική υπόσταση προσεγγίστηκε ιστορικά περισσότερο με εθνικά (ethnic) κριτήρια παρά με κριτήρια πολίτη (civic). Στην Ευρώπη επικρατεί ακόμη η έννοια του «έθνους-κράτους», παρά την υπονόμευσή του από μειονότητες, όπως οι Σκωτσέζοι ή οι Βάσκοι. Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. αντιμετώπισαν τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη, όχι σαν προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης, αλλά με κριτήριο το «εθνικό συμφέρον» καθενός. Την οικονομική κρίση ομοίως. Συνεχίζουν τον παραλογισμό να έχουν κοινό νόμισμα, αλλά διαφορετικά «εθνικά» υπουργεία Οικονομικών. Τώρα, τους μουσουλμάνους μετανάστες τους αντιμετωπίζουν ως ρύπο που ο καθένας θέλει να τον διώξει από την «αυλή» του. Δεν διστάζουν να παραβιάσουν τη διεθνή νομοθεσία, αρνούμενοι να δεχτούν πρόσφυγες όταν αυτοί είναι μουσουλμάνοι, χτίζουν φράχτες για να τους «φορτώσουν» στον γείτονα, καταργούν de facto τη συνθήκη Σένγκεν. Η κυριαρχία των εθνών-κρατών και των φυλών πάνω στην Ευρωπαϊκή Ενωση αντιστρατεύεται την ευρωπαϊκή ιδέα και διευκολύνει τη δράση των τζιχαντιστών, που και αυτοί φυλετική ιδεολογία ασπάζονται. Αν η οικονομική κρίση δεν κατάφερε να αποτελέσει κίνητρο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ας ευχηθούμε ότι ο πόλεμος των τζιχαντιστών θα το καταφέρει. Θα είναι και η δικαίωση των θυμάτων του.
Δεν πρόκειται για την κατακτημένη δυτική ανοχή, που ξεκίνησε το 1685 με την Epistola de Tolerantia του John Locke και διατυπώθηκε νομικά με το άρθρο 10 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της γαλλικής επανάστασης του 1789, κατά το οποίο: «ουδείς επιτρέπεται να ενοχλείται για τις πεποιθήσεις του, περιλαμβανομένων των θρησκευτικών». Πρόκειται για τη λεγόμενη «θεωρία της πολυπολιτισμικότητας», που διατυπώθηκε από την Αριστερά με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης (Στ. Ράμφος). Σύμφωνα με αυτήν, μία σύγχρονη κοινωνία πρέπει να δίνει πλήρη δικαιώματα στους ξένους μετανάστες και να σέβεται απολύτως την κουλτούρα τους. Αυτή η αριστερή θεωρία όμως αντίκειται στο παραπάνω άρθρο 10, το οποίο συνεχίζει: «...υπό τον όρο η εκδήλωση των πεποιθήσεων να μη διαταράσσει την [...] δημόσια τάξη». Ναι. Η δυτική κουλτούρα θέτει ως όριο της ελευθερίας καθενός το σημείο όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Και αυτό το όριο το παραβιάζουν τα «πλήρη δικαιώματα». Ετσι, φέρνουν σε αντιπαράθεση τους μετανάστες με τις κοινωνίες στις οποίες φιλοξενούνται. Διαλύουν τη συνοχή της κοινωνίας. Είναι μια παρεξηγημένη εκδοχή της ανοχής και των δυτικών αξιών.
Επειδή οι ΗΠΑ είναι χώρα μεταναστών, δεν υπάρχει εκεί αυτό το πρόβλημα με τους μετανάστες. Ο καθηγητής Τσαρλς Κάπτσαν (Charles Kupchan) χρεώνει τη δυσκολία της μετανάστευσης στην Ευρώπη στο ότι, αντίθετα με τις ΗΠΑ, η κρατική υπόσταση προσεγγίστηκε ιστορικά περισσότερο με εθνικά (ethnic) κριτήρια παρά με κριτήρια πολίτη (civic). Στην Ευρώπη επικρατεί ακόμη η έννοια του «έθνους-κράτους», παρά την υπονόμευσή του από μειονότητες, όπως οι Σκωτσέζοι ή οι Βάσκοι. Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. αντιμετώπισαν τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη, όχι σαν προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης, αλλά με κριτήριο το «εθνικό συμφέρον» καθενός. Την οικονομική κρίση ομοίως. Συνεχίζουν τον παραλογισμό να έχουν κοινό νόμισμα, αλλά διαφορετικά «εθνικά» υπουργεία Οικονομικών. Τώρα, τους μουσουλμάνους μετανάστες τους αντιμετωπίζουν ως ρύπο που ο καθένας θέλει να τον διώξει από την «αυλή» του. Δεν διστάζουν να παραβιάσουν τη διεθνή νομοθεσία, αρνούμενοι να δεχτούν πρόσφυγες όταν αυτοί είναι μουσουλμάνοι, χτίζουν φράχτες για να τους «φορτώσουν» στον γείτονα, καταργούν de facto τη συνθήκη Σένγκεν. Η κυριαρχία των εθνών-κρατών και των φυλών πάνω στην Ευρωπαϊκή Ενωση αντιστρατεύεται την ευρωπαϊκή ιδέα και διευκολύνει τη δράση των τζιχαντιστών, που και αυτοί φυλετική ιδεολογία ασπάζονται. Αν η οικονομική κρίση δεν κατάφερε να αποτελέσει κίνητρο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ας ευχηθούμε ότι ο πόλεμος των τζιχαντιστών θα το καταφέρει. Θα είναι και η δικαίωση των θυμάτων του.
Comments