Του Πετρου Παπακωνσταντινου
Από την περασμένη Τρίτη, αρκετοί επιδίδονται σε φιλιππικούς εναντίον της κ. Μέρκελ και εμφανίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου να υψώνει το ανάστημά του απέναντι στη Γερμανία, που καταδικάζει τις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σταυρό της χρεοκοπίας. Η ανατροπή ήταν απροσδόκητη, καθόσον οι ίδιοι άνθρωποι ευγνωμονούσαν τους Γερμανούς ως σωτήρες όταν μας επέβαλαν το Μνημόνιο και κατακεραύνωναν ως λαϊκιστές όσους τολμούσαν να αρθρώσουν ετερόδοξο λόγο.
Αναρωτιέται κανείς προς τι η άκρως βραδυφλεγής έκρηξη του Γ. Παπανδρέου. Γιατί δεν αντέδρασε στους επαχθείς όρους που επιβλήθησαν στη δική του χώρα και ένιωσε την ανάγκη να ανακατευτεί στη διένεξη του Βερολίνου με το μικρό έθνος των τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων; Εκτός αν δεχθούμε ότι το αξίωμα του Ελληνα πρωθυπουργού επιβάλλει τη σύνεση του φτωχού συγγενή, ενώ εκείνο του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τη γενναιότητα του διεθνιστή.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε το χειρότερο δυνατό πεδίο αντιπαράθεσης: εμφανίστηκε βασιλικότερος του βασιλέως στην υπεράσπιση των τραπεζών, για τις οποίες η κ. Μέρκελ είχε ζητήσει να επωμιστούν μέρος του κόστους ενδεχόμενης χρεοκοπίας. Γιατί θα πρέπει να υπομένουν οι λαοί της Ευρώπης βαρύτατες θυσίες και οι τράπεζες, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση, να μη θίγονται στο ελάχιστο;
Δείτε τι έγινε στην Ιρλανδία. Το 2009, όταν έσκασε η φούσκα της αγοράς ακινήτων που είχαν δημιουργήσει οι τράπεζες, η κυβέρνηση απέλυσε κατά κύματα εκπαιδευτικούς και νοσηλευτές, αλλά στάθηκε στο πλευρό των τραπεζών, στις οποίες δώρησε δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, την οποία εκθείαζαν τότε Βρυξέλλες και Βερολίνο, ήταν να εκτοξευθεί το έλλειμμα στο τερατώδες 32%, πράγμα που δεν εμπόδισε τις τράπεζες να φτάσουν και πάλι στο χείλος της κατάρρευσης. Και τώρα; «Δείχνοντας ότι δεν έμαθαν τίποτα από το χάλι της Ιρλανδίας, ΔΝΤ και Ε.Ε. απαιτούν νέες περικοπές δημοσίων δαπανών με αντάλλαγμα πιστώσεις, μεγάλο μέρος των οποίων θα πάει για τη διάσωση των τραπεζών, διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος», γράφουν οι New York Times. Από την πλευρά τους, οι Financial Times σημείωναν: «Είναι αδιανόητο να προσφέρουν οι φορολογούμενοι κι άλλο αίμα στα ζόμπι των τραπεζών. Ωστόσο, αυτό ακριβώς ζητούν από τους Ιρλανδούς - να δανειστούν χρήματα από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης για να ενισχύσουν τα κεφάλαια των τραπεζών τους». Και η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας καταλήγει στο κεφαλαιώδες συμπέρασμα, που ισχύει εξίσου για Ιρλανδία και Ελλάδα: «Η Ευρώπη δεν φαίνεται έτοιμη να εγκαταλείψει τη διαβολική συμφωνία που θέλει τις χώρες του πυρήνα να δανείζουν τις περιφερειακές ώστε να στηρίξουν τις τράπεζές τους, μόνο και μόνο για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες του πυρήνα. Αυτό το παιχνίδι των ύπουλων διασώσεων δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο».
Εδώ βρίσκεται η ουσία. Αν ο κ. Παπανδρέου ήθελε όντως να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην κ. Μέρκελ στο έδαφος της λογικής, θα έπρεπε να υψώσει όχι τη σημαία που λέει «κάτω τα χέρια από τις τράπεζες», αλλά εκείνη που γράφει «αναδιαπραγμάτευση του επαχθούς χρέους», που εξυπηρετεί όχι τον ελληνικό λαό, αλλά τις ξένες τράπεζες και μόνο. Ιδού τι γράφει στον βρετανικό Guardian ο κατά το ήμισυ Γερμανός δημοσιογράφος Αλαν Πόζενερ:
«Η ελληνική κρίση τροφοδότησε ένα αποκρουστικό κύμα ελάχιστα καλυμμένου ρατσισμού εναντίον των τεμπέληδων και σπάταλων λαών της Μεσογείου... Ωστόσο, ο Γερμανός φορολογούμενος δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ. Πρόκειται για δάνεια, όχι για δώρα. Επειτα, η διάσωση της Ελλάδας ήταν ουσιαστικά διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, που είχαν μαζέψει ελληνικά ομόλογα... Αλλωστε, οι Γερμανοί εξαγωγείς επωφελήθηκαν από το ενιαίο νόμισμα περισσότερο από τον καθένα... Θα ήταν κατανοητό Ιρλανδία και Ελλάδα να επιλέξουν να φύγουν από την Ευρωζώνη. Αλλά η Γερμανία; Ας γελάσουμε...».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να… ανεβάσει το χρέος από 126% σε 143%, καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο.
Comments