Η ορφανή Δεξιά
Η ορφανή Δεξιά
Οι ψηφοφόροι που περίμεναν τις σημαίες των εθνικών ιδεών να κυματίσουν, οι νοικοκυραίοι άνθρωποι που θέλουν τάξη και ασφάλεια και συντριβή της βίας και των δύο άκρων, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που επιθυμούν μια πανηγυρική διατύπωση για την Γενοκτονία του Ελληνισμού από την Τουρκία, νοιώθουν ορφανοί.
Όταν ξεκίνησε ο εσωκομματικός προεκλογικός αγώνας το 2009 δεν είχαμε τίποτα. Το χρήμα, τα κανάλια, οι μεγάλες εφημερίδες, η συντριπτική πλειοψηφία βουλευτών και στελεχών, ακόμη κι οι «αδέκαστοι» δημοσκόποι, ήταν απέναντι. Ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε αυτόν τον αγώνα, ενώ ξεκίνησε πολλά μήκη πίσω, γιατί κέρδισε την κοινωνία. Και την κέρδισε κυρίως υποσχόμενος την έπαρση των σημαιών των ιδεών μας, το τέλος της οικογενειοκρατίας, το τέλος της συνεχούς υποχώρησης μέσα στην κοινωνία εμπρός σε μια παρηκμασμένη αριστερά, βροντόσαυρο μιας άλλης εποχής. Εξήγγειλε το τέλος της «ενοχικής δεξιάς», το οποίο όμως δεν ήρθε ποτέ.
Ενώ αντισυστημικά και κόντρα στο όλο σύστημα διαπλοκής και εξουσίας κέρδισε την Προεδρία της ΝΔ, στην πορεία συγκρούστηκαν γύρω του δυο αντιλήψεις. Από τη μια, αυτή που έλεγε πως εξίσου αντισυστημικά και ρηξικέλευθα θα γίνει Πρωθυπουργός και θα κερδίσει την θέση του στην Ιστορία επιλύοντας τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, μεταρρυθμίζοντας την, πάντοτε όμως με ένα εμφατικό πατριωτικό πρόσημο σε κάθε πράξη, σε κάθε πολιτική. Από την άλλη, ήταν η αντίληψη που του έλεγε, «θυμάσαι τότε που τα έβαλες με όλους και βρέθηκες στην έρημο για τόσα χρόνια; Τώρα λοιπόν να τα έχεις καλά με όλους, για να γίνεις Πρωθυπουργός». Μοιραίοι άνθρωποι, μοιραίες συμβουλές, στο τέλος όμως ταμείο κάνει αυτός που τις δέχεται. Διότι Πρωθυπουργός θα είχε γίνει και τότε, αλλά σαρωτικά αυτοδύναμος. Οι αρχιτέκτονες του παρά κάτι 19% του Μαΐου του 2009 ζαλίστηκαν με το αποτέλεσμα αλλά δεν έμαθαν τίποτε. Μας έσωσε ο μεγάλος μας κομματάρχης, ο Τσίπρας, που με τα παλαβά που έλεγε φόβισε τον λαό και τον Ιούνιο συσπείρωσε πάλι μέρος της βάσης μας. Να τον έχει καλά ο Γιαραμπής κι ο Ρεσούλης να κόβει δευτερόλεπτα από τον Σκουρλέτη και να του δίνει χρόνια. Έτσι, οι διαπραγματευτές κι εισηγητές των πολλών μικρών συμβιβασμών, που ως άθροισμα κάνουν συνήθως μια ολάκερη ήττα, ξέχασαν την σφαλιάρα του Μαΐου κι ανέλαβαν να διαπραγματευτούν την σχέση με το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, με ρεσιτάλ νέων συμβιβασμών. Η σχέση συνοψίζεται στο λαϊκόν «τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας πάλι δικά τους».
Το σημαντικό όμως δεν είναι ο καταμερισμός στην πίτα της εξουσίας. Άλλωστε η εκβιάζουσα μειοψηφία πάντοτε τσιμπάει κάτι παραπάνω και δεν αμφισβητεί κανείς πως και στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν ικανοί. Πχ η Φώφη Γεννηματά ή ο Μανιάτης, συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους, αποδείχθηκαν σοβαροί άνθρωποι, σε αντίθεση με το υπερφυσικό προβληματικό εγώ του κυρίου Αντιπροέδρου, που επέλεξε να περιφέρεται και να τον εκπροσωπεί μια μυαλοφυγόδικη που σιχαίνεται τη γη που πατάει και μια ηγετική ομάδα σκέτος κατιμάς. Ανδρουλάκης και άλλα χλωμά πρόσωπα, που η Ιστορία δεν θα σκουπίσει ούτε τα παπούτσια της πάνω τους. Το απόλυτο κενό στην πολιτική.
Εντάξει, λοιπόν, ο γέγονε, γέγονε. Κάναμε δυο εκλογές κι οι αριθμοί επέβαλαν αυτή τη συνεργασία. Η εξέλιξη της όμως και οι συνεχείς υποχωρήσεις ακόμη και στις λεπτομέρειες μπροστά στις εμμονές του Βενιζέλου κι ενός μηντιακού συστήματος, που κυριαρχείται από την ανακυκλωμένη κολωνακιώτικη αριστερά, βήμα – βήμα, αποσυσπειρώνει την βάση μας. Θα μας πάρει μαζί του.
Ο κόσμος λίγο πολύ αντιλαμβάνεται πως στην οικονομία τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα, όμως πχ η επίδειξη «τσαμπουκά» στις καθαρίστριες, θα μπορούσε να λείπει. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν γράφει στην ούγια «Αριστερά» κι ο νόμος της ζούγκλας δεν είναι «δεξιά» επιλογή. Είναι ντροπή που ακόμη δεν έχει λυθεί το ζήτημα αυτών των γυναικών με κοινή λογική.
Στα άλλα ζητήματα όμως, που έχουν εθνική χροιά, και που μπορούν και πρέπει μα γίνουν άλλα, ο κόσμος μας απογοητεύεται κάθε μέρα.
Δείτε το γεφύρι της Άρτας, τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο. Το ΠΑΣΟΚ, τα ρέστα της ΔΗΜΑΡ, κάτι πυροβολημένοι συριζαίοι, όχι όλοι, και ότι πιο ξεπλυμένο υπάρχει στα ΜΜΕ και στις ανθελληνικές κλίκες των Πανεπιστημίων, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τιμωρείται η αμφισβήτηση του εβραϊκού Ολοκαυτώματος αλλά αρνούνται πεισματικά την πανηγυρική διατύπωση για την τιμωρία της αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, της Γενοκτονίας του Ελληνισμού από το τουρκικό καθεστώς! Κι αυτή την κατάπτυστη θέση την βαφτίζουν «προοδευτική» και «εθνικιστές» όσους αντιλέγουν. Λυπάσαι να χαραμίσεις και το σάλιο σου. Ο λόγος; Μην ενοχληθούν οι ισλαμοφασίστες της Άγκυρας!
Σε μια χώρα, που τουλάχιστον το 1/3 του πληθυσμού έχει προγόνους πρόσφυγες, επιζώντες αυτής της Γενοκτονίας, η υποτιθέμενη Δεξιά παίζει τις λίλιζες με τις ντροπιαστικές αυτές απόψεις, προσβολή στο αίμα των προπατόρων εκατομμυρίων Ελλήνων.
Συμπληρώθηκαν επίσης δυο χρόνια διακυβέρνησης κι ακόμη δεν βρέθηκε το μελάνι κι η μπογιά, για να επανατοποθετηθεί το «Εθνικής» στο Υπουργείο Παιδείας. Θα θιγεί άραγε η βαριά αριστεροσύνη του Λοβέρδου;
Η στάση μας απέναντι στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας είναι κι αυτή ενδεικτική πως το σαράκι των απαξιωτικών και μηδενιστικών απόψεων έχει φτάσει και σε κάτι ημέτερους χαζοχαρούμενους «νεοφιλελεύθερους». Διπλές περικοπές, παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις, απαξιωτική συμπεριφορά. Έπρεπε να φτάσουμε στο Συμβούλιο Επικρατείας για να ψάξουμε για λύσεις;
Και σε όσους κάνουν τους έξυπνους, θα το πω απλά: μαλώνουμε και χάνουμε μεγάλο μέρος των γιατρών, των φαρμακοποιών, των στρατιωτικών, των αστυνομικών κλπ. Κομμάτι κομμάτι παίζουμε ξύλο με την πλειοψηφία της κοινωνίας. Ποιος θα μας ψηφίζει, λεβέντες μου; Τα «μαθηματικά μοντέλα» σας, που, πχ για τον Μάϊο του 2012 προέβλεπαν νίκη με 32% - έπεσαν έξω μόλις 13% - προβλέπουν κι εξωγήϊνους δεξιούς ψηφοφόρους;
Η περίφημη ιστορία με τις ποινικές διώξεις των βουλευτών της ΧΑ εξελίσσεται σε τραγέλαφο με …κυνηγετικές καραμπίνες, που είναι καλές για να ληστέψεις βενζινάδικα αλλά πραξικόπημα δεν κάνεις, αλλά και σε κακό καυγά με τον εαυτό μας, τη βάση της παράταξης, που ούτε χιτλερική είναι, ούτε άρβυλα φοράει, ούτε θέλει μαχαιροβγάλτες. Της είναι όμως ακατανόητο γιατί η οργανωμένη βία της άλλης πλευράς αντιμετωπίζεται πολλά κλικ κάτω και ο υπερβάλλον ζήλος με επιχειρήματα που προκαλούν θυμηδία στους νομικούς κύκλους. Κι αυτή, το επαναλαμβάνω είναι μια κατεξοχήν φιλοχρυσαυγίτικη πολιτική, διότι αδικούμενοι ηρωοποιούνται. Κι επειδή πάλι δεν καταλαβαίνουν, όσοι υστερικά θα φωνάζουν πάλι, το κάνω ψιλά: με αυτά που γίνονται, τον τρόπο και το εύρος των διώξεων, με επικέντρωση σε στοιχεία της προσωπικότητας και των ιδεών (!!) των κατηγορουμένων, αυξάνεται σταθερά η δύναμη της ΧΑ. Συνεχίστε έτσι για να της δώσετε διψήφιο ποσοστό.
Οι ψηφοφόροι λοιπόν που περίμεναν τις σημαίες των εθνικών ιδεών να κυματίσουν, οι νοικοκυραίοι άνθρωποι που αγαπούν τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Αστυνομία και θέλουν τάξη και ασφάλεια και συντριβή της βίας και των δύο άκρων, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που επιθυμούν μια πανηγυρική διατύπωση για την Γενοκτονία του Ελληνισμού από την Τουρκία, νοιώθουν ορφανοί.
Οι Έλληνες κι ανάμεσα τους, όχι μόνον νεοδημοκράτες αλλά και πολλοί που κάποτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, θεωρούν αδιανόητο να καταθέτει η Τουρκία επίσημο έγγραφο, όπου, όπως αποδείχθηκε, δεν αποκαλεί μόνο «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά βάζει σειρά ζητημάτων, που προάγουν τις επεκτατικές βλέψεις της επί του όλου Ελληνισμού και να μην υπάρχει έγγραφη ξεκάθαρη απάντηση μας. Δεν μπορεί αυτό να συμβαίνει με Πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και δεν είναι πειστική κι αξιοπρεπής απάντηση να απαντάμε «ε, έκανε του κεφαλιού του ο ΥΠΕΞ».
Όλοι αυτοί οι «ορφανοί» πατριώτες, ήδη δεν περιμένουν. Φεύγουν. Κι αν συνεχίσουμε έτσι και τα εθνικά συμφέροντα θα υποστούν βλάβη και η παράταξη.
Η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Έστω και τώρα, ας τα διαχειριστούμε όπως πρέπει, συνολικά, δυναμικά. Αλλιώς μην κλαψουρίζει κανείς βλέποντας την ΧΑ να ανδρώνεται όλο και περισσότερο και ίσως να ανοίγει χώρος και για άλλα σχήματα.
Θα σας το πω όσο πιο εμφατικά γίνεται, για να το καταλάβουν κι οι σύμβουλοι κι οι παρακοιμώμενοι, που λένε «τζιζ τα εθνικοπατριωτικά, θα μας που ακροδεξιούς». Ήμουν νιος και γέρασα. Αδέρφια, ο Σαμαράς ακόμη κι αν αφήσει γένια διπλάσια από τα δικά μου, φορέσει τα φυσεκλίκια και το καλπάκι του Βελουχιώτη, βγαίνει κάθε απόγευμα σαν τον Άδωνι κι ωρυόμενος διαβάζει στον λαό Μαρξ και Λένιν κι εθνικοποιήσει τα πάντα, πάλι ακροδεξιό θα τον λένε. Γι’ αυτό λέω, γράψτους, κάνε την δουλειά με τόλμη, απευθύνσου με συνέπεια λόγων κι έργων στον λαό σου κι αυτός θα γράψει τους υβριστές εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος. Τα ίδια δεν λέγανε τον Νοέμβριο του 2009 κι είχαν το σύμπαν μαζί τους κι εμείς μόνο το διαδίκτυο; Ε, ψωνίσανε από σβέρκο. Συνεπείς πατριωτικές πράξεις και θα ηχούν εσαεί στα αυτιά των Ελλήνων σαν τις καμπάνες τις Αγιάς Σοφιάς. Αλλιώς το κενό θα το καλύψουν άλλοι. ANTINEWS
Comments