Η αμαρτωλή Εύα ./καθημερινή

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη Ο Αδάμ ήταν «αθώος», τον παρέσυρε όμως στην αμαρτία το όργανο του Πονηρού, η Εύα! Το τόσο απλοϊκό, αλλά και τόσο αρχαίο σχήμα κατανομής ενοχών μεταξύ των δύο φύλων, ίσχυσε χιλιάδες χρόνια και ισχύει και σήμερα, στον πολιτισμένο και απολίτιστο κόσμο, για να μας θυμίζει ότι οι θρησκείες, οι πολιτισμοί και η ιστορία ήταν υπόθεση του ανδρικού φύλου. Οι μοιχαλίδες λιθοβολούνταν ή σύρονταν ημίγυμνες στα δικαστήρια. Ο μοιχός είναι πάντοτε το θύμα, ο αθώος Αδάμ, που παρασύρθηκε στην αμαρτία από την πονηρή Εύα. Βρέθηκε, λοιπόν, η πονηρή Εύα και την είδαμε να την περιφέρουν σιδηροδέσμια και με φύλλο συκής στο πρόσωπο ενώπιον αδηφάγων τηλεοράσεων και να την αποκαλούν η «34χρονη», σα να έφερε ένα νούμερο σε μια αγέλη ενόχων. Και γιατί παρακαλώ οι χειροπέδες, ποιος πρακτικός λόγος τις επέβαλε σε μια μικρόσωμη και αδύναμη γυναίκα εν μέσω εύρωστων αστυνομικών; Μήπως ήταν απαραίτητες μόνο για τον δημόσιο διασυρμό της και, κυρίως, σαν ένδειξη ενοχής πριν ακόμη κριθεί και καταδικαστεί; Δεν μπορώ να ξέρω πόσο «πρόχειρα και εσπευσμένα» σχηματίσθηκε η δικογραφία και απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες. Είναι όμως φανερό ότι καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια να στραφεί η προσοχή μας στην «πονηρή γυναίκα» που παρέσυρε τον «αθώο άνδρα» σε πράξεις που «θίγουν την τιμή και την υπόληψη», που στη συνέχεια, χρησιμοποίησε το ηθικό παραστράτημα του «ισχυρού άνδρα» για να τον εκβιάσει, ενώπιον κάποιας ανώτατης και μη προσδιοριζόμενης αρχής, όπως στον Πύργο του Κάφκα. Τα αποδεικτικά στοιχεία, λέει, έφτασαν… πολύ ψηλά. Ας παραδεχθούμε, όμως, ότι αληθεύουν όλα όσα την κατηγορούν. Οτι αυτή, συμβασιούχος μικροϋπάλληλος, με τα τεκμήρια κάποιας «άνομης σχέσης» εξεβίαζε τον «πανίσχυρο άνδρα». Αν, όμως, ο εκβιασμός είναι ένας μοχλός για να πετύχουμε συγκεκριμένο αποτέλεσμα, είναι θέμα δημοσίου ενδιαφέροντος να μάθουμε επακριβώς ποιο ήταν το υπομόχλιο και ποιο το αποτέλεσμα που επιδίωκε η «πονηρά γυνή». Ας αρχίσουμε από το τελευταίο: τι επιδίωκε; Η ίδια ισχυρίζεται ότι το μόνο που ήθελε ήταν να μονιμοποιηθεί. Αυτό είναι που θέλουν όλοι οι συμβασιούχοι του Δημοσίου και μην αμφιβάλλετε ότι όλοι δέχονται κατά καιρούς, ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους, πολλές υποσχέσεις από λιγότερο ή περισσότερο ισχυρά πολιτικά πρόσωπα. Σχεδόν όλες αυτές οι υποσχέσεις αθετούνται. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι στο πλαίσιο των «πολύ στενών σχέσεων» (ήταν, λέει, το δεξί του χέρι) ο «ισχυρός άνδρας» έδωσε παρόμοιες υποσχέσεις, τις οποίες κατόπιν αναίρεσε. Από την πρώτη μέρα της περίεργης αυτής υπόθεσης γίνεται λόγος για κάποιο «στημένο διαγωνισμό» στον οποίο φαίνεται ήλπιζε ότι θα συμπεριληφθεί η «εκβιάζουσα» και δεν συμπεριελήφθη. Είναι πιθανό να θέλησε να εκβιάσει απειλώντας ότι θα αποκαλύψει τον «στημένο διαγωνισμό». Τι, λοιπόν, μας ενδιαφέρει; Ο «στημένος διαγωνισμός» ή ο εκβιασμός της «πονηράς γυνής»; Ο υπουργός Πολιτισμού κ. Μ. Λιάπης «πάγωσε», ανέστειλε ή ακύρωσε τον εν λόγω διαγωνισμό. Γιατί άραγε; Ας δεχθούμε επίσης ότι απέβλεπε να αποζημιωθεί για τις υπηρεσίες που προσέφερε με 200 χιλιάδες ευρώ, απειλώντας ότι θα αποκαλύψει κάποια «παράνομη σχέση» (σιγά τα λάχανα!). Την εκδοχή αυτή αρνείται η «εκβιάζουσα», οι 200 χιλιάδες ευρώ δεν προσημειώθηκαν και δεν βρέθηκαν. ΄Η μήπως απειλούσε να αποκαλύψει κάτι άλλο, που εμείς δεν το ξέρουμε. Με συγχωρείτε, αγαπητοί μου αναγνώστες, που γράφω αυτά τα δυσάρεστα σήμερα, χρονιάρα μέρα. Αλλά είναι ακριβώς την παραμονή των Χριστουγέννων που είδα στις τηλεοράσεις να περιφέρεται η «πονηρά γυνή» σιδηροδέσμια από τον Αννα στον Καϊάφα και ένιωσα ντροπή και αγανάκτηση. Το ίδιο πιστεύω θα έλεγε και ο Χρήστος Ζαχόπουλος αν μπορούσε να μιλήσει.