Από το χειροκρότημα στον αυτοεξευτελισμό

Από το χειροκρότημα στον αυτοεξευτελισμό

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Σχολίαζε η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, χθες το πρωί, σε συνέντευξή της στη Δημόσια Τηλεόραση, μεταξύ πολλών άλλων, και την αντίδραση των τριών βουλευτών της Χρυσής Αυγής κατά την αποχώρησή τους από τη Σχολή Ευελπίδων, αφού αφέθηκαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Ηρθε η κουβέντα στη συμπεριφορά τους (ανομολόγητες ύβρεις, χειρονομίες, κλωτσιές κ.ο.κ. προς τους δημοσιογράφους) που παρακολούθησε το πανελλήνιο σε ζωντανή σύνδεση – και μέσω του Διαδικτύου και η διεθνής κοινότητα. Η 87χρονη κορυφαία βυζαντινολόγος δεν άφησε κανένα περιθώριο στο επιχείρημα περί «ανεκτικής δημοκρατίας», για τη μη παρέμβαση της Πολιτείας. «Οχι», είπε. «Η Ελληνική Δημοκρατία είναι έτσι. Δεν προστατεύει τον εαυτό της. Δεν υπάρχουν μόνο προνόμια, αλλά καθήκοντα και υποχρεώσεις». Είπε και πολλά άλλα, με τον καταιγιστικό και ανακουφιστικό (γιατί είναι πολιτισμένος, ορθολογικά δομημένος και τολμηρός) λόγο της. Ομως δεν είναι της στιγμής. Η αναφορά στις αρχές «του σεβασμού και των προτεραιοτήτων» που έθεσε η κ. Αρβελέρ γίνεται για να τονίσουμε δύο πτυχές: Η πρώτη αφορά την ολιγωρία της Πολιτείας. Η πληθωρική παρουσία αστυνομικών δεν βοήθησε να αποτραπεί η αδιανόητη συμπεριφορά των χρυσαυγιτών. Δεν κατέστη σαφές –σε ζωντανή μετάδοση– ότι κανείς πολίτης ευνομούμενης χώρας δεν μπορεί να αντιδρά δημόσια κατ’ αυτόν τον τρόπο χωρίς συνέπειες. Είναι ή δεν είναι σοβαρή αδυναμία της Πολιτείας η έλλειψη «θερμοστάτη»; Οτι από την απόλυτη εφαρμογή του νόμου κατρακυλάμε στην εθελοτυφλία με την ίδια ζέση και πειθαρχία, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς; Πρόκειται ή όχι για επιλεκτική δημοκρατία, όταν ερμηνεύεται και παρερμηνεύεται κατά το δοκούν και κατά περίσταση; Η δεύτερη αφορά το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Κι αυτό χωρίς «θερμοστάτη». Από την εξαιρετική ικανότητα και δύναμη να ανακαλύπτει και να αποκαλύπτει, στον αυτοεξευτελισμό. Οι χρυσαυγίτες να πετάνε κάτω κάμερες, να φτύνουν, να μας περιλούζουν με ό,τι έχουν πιο εύκαιρο από το (ούτως ή άλλως δεδομένο) λεξιλόγιό τους και εμείς να τους ακολουθούμε με τα μικρόφωνα για τον επόμενο βρυχηθμό – δήλωση. Και την επόμενη μέρα· σαν να μην προηγήθηκε τίποτα. Χωρίς ούτε μία δημόσια –και σε απευθείας σύνδεση– άρνηση. Χωρίς μια έμπρακτη καταδίκη (στο έδαφος κάμερες και φωτογραφικές μηχανές για λίγα έστω λεπτά). Σύμφωνοι, η τηλεθέαση. Σύμφωνοι, οι εντολές, η ανεργία, ο φόβος. Ομως, να γνωρίζουμε ότι την ίδια στιγμή που χειροκροτούμε τις δημοσιογραφικές επιτυχίες, ζούμε και τον αυτοεξευτελισμό μας. Οφείλουμε να το γνωρίζουμε, για να μην αιφνιδιαστούμε στην επόμενη σφαλιάρα. Να την περιμένουμε                   .καθημερινή