ατιμη επι κοινωνία που αλλους ανεβάζεις.......

Είναι αλήθεια ότι το προχθεσινό αποτέλεσμα στην Επικράτεια διαμορφώθηκε κυρίως από την αγανάκτηση του κόσμου και τη συνειδητοποίηση ότι η πολιτική της συγκυβέρνησης κατάφερε το ακατόρθωτο: η εγχείριση να αποτύχει, ο ασθενής να αποβιώσει και ο γιατρός να ισχυρίζεται ότι όλα πάνε ακόμη καλά. 

Επίσης διαμορφώθηκε από το ηθικό πλεονέκτημα που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας μακριά όλα αυτά τα χρόνια από την φθοροποιό εξουσία, αλλά και από το ότι κατάφερε να συμπεριλάβει στη ρητορική του μία νότα σοσιαλδημοκρατικού ρεαλισμού χωρίς να απογοητεύσει τις πιο αριστερές συνιστώσες του, οι οποίες συναίνεσαν, έστω και προσωρινά. Άλλωστε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πάντα υπάρχει ένας Λαπαβίτσας.

Το να ισχυρίζονται πολλοί ότι διαμορφώθηκε από τα ταξίματα της Θεσσαλονίκης φαντάζει τουλάχιστον υπερβολικό, ειδικά όταν απευθύνεται σε ένα εκλογικό σώμα που ακόμη και αν στενάζει, έχει νωπό στη μνήμη του το «λεφτά υπάρχουν» και το πού οδήγησε αυτό. Και να σκεφτεί κανείς ότι όντως η περίφημη φράση του Παπανδρέου συνοδευόταν από ένα «αρκεί να»...

Η πολυφωνία και οι γλάστρες

Πέρα από αυτά όμως, ρόλο έπαιξε και κάτι ουσιαστικότερο. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει ζωντανές τις δημοκρατικές του διαδικασίες, παντρεύοντας έτσι τις όποιες αντιφάσεις του.

Μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ δύο άτομα να σημαίνουν τουλάχιστον τρεις γνώμες, μπορεί να χρειάζονται 15 συνεδριάσεις για να επιλέξουν το χαρτί στο οποίο θα γράψουν τα πρακτικά των συνεδριάσεων, όμως, διάολε, εκεί διαφωνούν γιατί συζητούν, και συζητούν για να αποφασίσουν, και τελικά, όταν αποφασίζουν, αυτό που βγαίνει το στηρίζουν γιατί το έχουν επιλέξει οι ίδιοι και δεν τους έχει έρθει «ουρανοκατέβατο».

Την ίδια στιγμή, στη Νέα Δημοκρατία οι τοπικές μοιάζουν περισσότερο με γλάστρες, και μάλιστα απ' αυτές με τα πλαστικά λουλούδια που ούτε πότισμα θέλουν αλλά ούτε και σπόρους βγάζουν.

Άτιμη... επι-κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις

Πέρα απ' όλα αυτά όμως, το δικό της ρόλο έπαιξε και η επικοινωνιακή στρατηγική της ΝΔ. Η ΝΔ φάνηκε να μην πιστεύει ούτε η ίδια στο έργο της, το οποίο και δεν υπερασπίστηκε παρά μόνο στον μικρό Νικόλα, εμπλέκοντας για μία ακόμη φορά παιδιά στη διαφημιστική της εκστρατεία και αποδεικνύοντας ότι το κόμμα της θρησκείας και της οικογένειας, ειδικά με τον Σαμαρά στην κορυφή του, δεν διαθέτει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Απεναντίας, επιδόθηκε σε μία άνευ προηγουμένου καταστροφολογία, σκάβοντας με αυτό τον τρόπο τον δικό της λάκκο, αφού αυτό για το οποίο προειδοποιούσε την ελληνική κοινωνία, εκείνη:  α) το βίωνε ήδη και β) πλέον δεν την ενδιέφερε αν θα γίνει χειρότερο.
Γιατί; Γιατί δεν έχουν μείνει και πολλά ακόμη για να χάσει...

Όσο για το σποτάκι-Αρμαγεδδών, παρά το αρχικό σοκ που προκάλεσε, γύρισε τελικά μπούμερανγκ και εκπαίδευσε τους πολίτες στο να αντέχουν τον φόβο.

Η «Ελπίδα» του Τσίπρα νίκησε γιατί ο Σαμαράς αντί να δείξει την δική του «Ελπίδα» προσπάθησε να σκοτώσει αυτήν του Τσίπρα (κυκλοφορεί και σε «κατσίκα» αυτό).

Κι ας αποτελεί η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ μία επιλογή υψηλού ρίσκου. Η Νέα Δημοκρατία δεν είχε προφανώς καταλάβει ότι οι εκλογείς, στην συντριπτική τους πλειοψηφία τουλάχιστον, ήταν έτοιμοι αυτό το ρίσκο να το αναλάβουν.

Η επικοινωνιακή πολιτική στην Κεφαλονιά. Η ποια;

Στην Κεφαλονιά τώρα, και ειδικά μετά τους σεισμούς (και πριν τα πετρέλαια) τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς, γι' αυτό άλλωστε και η Νέα Δημοκρατία την πίστευε αυτή την έδρα και την πάλεψε μέχρι το τέλος.

Αν όμως προεκλογικά στην Επικράτεια η Νέα Δημοκρατία αποδείχτηκε ότι λειτούργησε με λάθος στρατηγική, στην Κεφαλονιά έγινε πραγματικά το «έλα να δεις»...

Ούτε ο πιο ευφάνταστος επικοινωνιολόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί ένα τόσο αποτελεσματικό σενάριο αυτοκτονίας σαν αυτό που έστησαν τοπικά τα «γαλάζια» στελέχη.

Φέρνοντας ουρανοκατέβατο έναν υποψήφιο από την Αθήνα, έστω και αν ο ίδιος είναι βέρος Κεφαλονίτης, χωρίς καμία κομματική περγαμηνή (τουλάχιστον στη Νέα Δημοκρατία) και χωρίς κανένα ουσιαστικό έρεισμα στην τοπική κοινωνία που να μην υπερκεράζεται από το γεγονός ότι είναι αδελφός του νυν αντιδημάρχου, και κάνοντάς τον «πρώτο όνομα», κατάφεραν α) να ανατινάξουν την ενότητα σε στελέχη και κυρίως σε ψηφοφόρους, να συσπειρώσουν στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ και τις 25 τάσεις που είχαν τα 15 μέλη του, να στρέψουν εναντίον τους το ΠΑΣΟΚ και να μετατρέψουν ιστορικά για την παράταξη και συμπαθή προς τον κεντρώο χώρο στελέχη, όπως ο Σαββαόγλου και η Γρουζή σε «ουρά» του Λυκούδη, ρίχνοντας στο καλάθι των αχρήστων τόσο την προσφορά τους σε κόμμα και κοινωνία μέσα από τους θεσμικούς τους ρόλους, όσο και το γκελ που κάνουν (ειδικά ο Σαββαόγλου) σε πιο «αριστερά» κομμάτια της κεφαλονίτικης κοινωνίας.

Με όλα αυτά, έβγαλαν εκτός προεκλογικού αγώνα πολλά στελέχη τους (ο Ρουχωτάς πού ήταν αλήθεια;), έκαψαν τα απανωτά ταξίδια του Χρυσοχοΐδη στην Κεφαλονιά, τις επιστροφές στελεχών όπως ο Τραυλός και ο Σαββαόγλου  έστω και με τον τίτλο των δημάρχων των Βαρδιάνων ή του ΑΒ έκαστος στην τσέπη, την παρουσία του επικοινωνιακού Θεού που ακούει στο όνομα Παρίσης τον οποίο υποβάθμισαν σε κομπάρσο της προεκλογικής καμπάνιας του Λυκούδη, στριμόχνωντάς τον στις γωνίες κάποιων φωτογραφιών. Και όλα αυτά την στιγμή που ενώ η κυβέρνηση τα έχει κάνει... ρόιδο σε όλη την Επικράτεια, στην Κεφαλονιά προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα είτε λόγω ανθρωπισμού μετά τους σεισμούς, είτε λόγωπετρελαίων μετά τον ανθρωπισμό.

Η Κεφαλονιά δεν είναι Α' Αθηνών

Η Νέα Δημοκρατία κινήθηκε με καθαρά αθηναϊκή νοοτροπία, δηλαδή με τρεις ξεχωριστές προεκλογικές καμπάνιες των υποψηφίων της, την ίδια στιγμή που οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ πήγαιναν παντού αγκαζέ, έστελναν κοινά δελτία τύπου και ντρέπονταν να δώσουν προσωπικές συνεντεύξεις μήπως και αδικήσουν τους συνυποψήφιούς τους.

Παράλληλα, η όλη αισθητική του σκηνικού που στήθηκε γύρω από τον Λυκούδη που «Μπορεί», θύμιζε άλλες εποχές και γύριζε όλη την Κεφαλονιά τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω. Σαν τον Μαντά χωρίς την Τζένη-Τζένη ένα πράγμα, σε ένα σκηνικό που θύμιζε όμως κολωνακιώτικο πάρτι.

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ο Λυκούδης είναι συμπαθής σε αρκετό κόσμο, δεν χρειάζεται σκονάκι για να μιλάει, έβγαλε έναν προεκλογικό αγώνα με πολιτική κριτική και δεν επιδόθηκε σε προσωπικές επιθέσεις. Όμως το ίδιο δεν ισχύει καθόλου για το περιβάλλον του, και τα ΜΜΕ που τον στήριξαν. Εκεί το παιχνίδι παιζόταν αλλιώς και αυτό κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι γινόταν χωρίς την έγκρισή του.

Οι επιθέσεις στην Θεοπεφτάτου

Τα υποτιθέμενα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στη Θεοπεφτάτου, την οποία παρουσίαζαν ως «η ανύπαρκτη βουλευτίνα που έστηνε selfie με παπάδες, ψήφιζε «όχι» στο Τ.Ε.Ι. και παρέμενε «άγνωστη στα πρωτόκολλα των υπουργείων» μόνο γέλια προκαλούσαν σε κάθε, μα κάθε, πηγαδάκι δημοσιογράφων, αλλά και σε πολίτες που έχουν μία στοιχειώδη επίγνωση της πραγματικότητας του τι σημαίνει βουλευτής της αντιπολίτευσης και πόσο η Θεοπεφτάτου κατάφερε να υπερβεί αυτό το ρόλο.  Ειδικά η ετεροχρονισμένη επίθεση για το υποτιθέμενο «όχι στα Τ.Ε.Ι.», που στην πραγματικότητα ήταν «όχι» σε ένα νομοσχέδιο για τις λαϊκές αγορές που μετέτρεπε σε ακόμη μεγαλύτερη ιδιωτική ζούγκλα την δημόσια παιδεία, θα αφήσει ιστορία για το καταπληκτικό  timing που είχε.

Παράλληλα, οι φορείς αυτής της επίθεσης, μέρος των τοπικών ΜΜΕ δηλαδή, στήριζαν με αδιανόητη για τον κοινό νεοδημοκρατικό νου μονομέρεια τον εκλεκτό του Μεγάρου, αφήνοντας τον Σαββαόγλου να κάνει παιχνίδι μόνο από το facebook και τη Γρουζή μέσα από μονοσέλιδα δελτία τύπου, αργά και πού. Και με ασύλληπτες υπερβολές ακόμη και σε θέματα που οι Νεοδημοκράτες υπερείχαν, όπως οι κομματικές συγκεντρώσεις στις οποίες, όντως είχαν περισσότερο κόσμο, διαθέτοντας φυσικά καλύτερους μηχανισμούς. Από το να μαζεύεις όμως 50 ή και 100 άτομα περισσότερα στο Αργοστόλι μέχρι το «Αργοστόλι μίλησε» η διαφορά είναι χαώδης.

Το κερασάκι στην τούρτα

Αυτό πάντως που πραγματικά θα αφήσει ιστορία είναι το μοναδικό στα πανελλήνια χρονικά γεγονός να στέλνονται από την ίδια εκδήλωση διαφορετικά δελτία τύπου από κάθε υποψήφιο. Συνήθως πέντε από τον Λυκούδη και από ένα από Γρουζή και Σαββαόγλου.

Η φράση-κλειδί

Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στρατηγική της ταλαίπωρης γαλάζιας παράταξης στην Κεφαλονιά θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην εξής φράση-κλειδί:
Τρεις είναι οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας στην Κεφαλονιά, οι εξής δύο:  ο αδερφός του αντιδημάρχου που ήρθε από την Αθήνα.

Οι χίλιοι τετρακόσιοι του ΠΑΣΟΚ και ο Τραυλός

Κανένα από τα επικοινωνιακά μυαλά της Νέας Δημοκρατίας δεν σκέφτηκε ότι ο μόνος τρόπος να διεκδικήσουν την έδρα με αξιώσεις ήταν να τονίσουν το όποιο έργο ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ στην Κεφαλονιά, να μην τα βάλουν με τα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ γιατί χαίρουν εκτίμησης στο νησί, και να βρουν έναν κομματικό υποψήφιο που να θυμίζει υποψήφιο ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Μετριοπαθή, άφθαρτο, με πολλά ένσημα όμως, τόσο στην κοινωνία, όσο και στο κόμμα, βάζοντάς τον στο ίδιο ακριβώς επίπεδο με τους άλλους και αφήνοντας την κοινωνία να αποφασίσει ποιον θα επιλέξει, όχι τα παρα-σάιτ που λέει και ο Κεκάτος ή τα παρα-κέντρα που λένε όλοι οι υπόλοιποι.
Ο Τραυλός θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο πρόσωπο αν δεν είχε το ασυμβίβαστο με το «δημαρχιλίκι των Βαρδιάνων»... Ο Σαββαόγλου επίσης, αρκεί να δούλευαν οι «γαλάζιοι» σαν ομάδα και όχι σαν «γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Λυκούδης». Ο Λυκούδης θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος «ρούκι» όμως τελικά έγινε ο ηγέτης επιτηδευμένων χειροκροτημάτων που οδήγησε το κόμμα στην αποτυχία. 

Παράλληλα, ένα νούμερο που μάλλον αγνόησαν είναι οι... διαφυγόντες ψήφοι του ΠΑΣΟΚ. 1400 λιγότερες ψήφους πήρε στην Κεφαλονιά το ΠΑΣΟΚ, 1400 περισσότερες ο ΣΥΡΙΖΑ. Και να σκεφτεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνούσε με τη Νέα Δημοκρατία...

Μετά από αυτό ήδη κάποιοι κατηγορούν τον  ΣΥΡΙΖΑ ότι βγαίνει με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, με τι ακριβώς ήθελαν να γεμίσουν το κενό από το 4% στο 36%, με ρεμπουμπλικάνους από το Αϊντάχο ή με Ιρακινούς Σουνίτες; Με ΠΑΣΟΚους γέμισε, και νεοδημοκράτες, και Κ.Κ.Ε. και απ' όλα. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τις πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων, όχι τους ψηφοφόρους τους (αυτούς τους κατήγγειλε ο Πάγκαλος) και το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, έτσι κι αλλιώς, να πάει το βουνό στον Μωάμεθ και όχι ο Μωάμεθ στο βουνό...

Το δούλεμα

Αφήσαμε τελευταίες τις καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για «εκβιασμούς» και «ταξίματα», για «νταλαβέρια» όπως είπε ο Παγώνης. Ακόμη και η ίδια η βουλευτής έκανε λόγο γι' αυτά στις δηλώσεις της μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος.

Αν αληθεύουν, και αν κρίνουμε από αυτά που έγραφαν τα φιλικά site προς τη Νέα Δημοκρατία πριν την Κυριακή για το αποτέλεσμα, φαίνεται πως είναι η πρώτη φορά που το δούλεμα δεν έπεσε από τους υποψήφιους, που άλλα λένε και άλλα κάνουν μετά την κάλπη. Αυτή τη φορά έπεσε από τους ψηφοφόρους που άλλα υποσχέθηκαν και άλλα πήγαν και ψήφισαν. Ειδικά στην Παλική που πραγματικά έγινε... η σφαγή του Δράμαλη.

Υ.Γ. Προς το επικοινωνιακό «επιτελείο» της Νέας Δημοκρατίας στην Κεφαλονιά:
Παιδιά, μην τονίζετε άλλο τους σταυρούς του Χ. Λυκούδη σε μια χαμένη, τελικά, έδρα. Δεν είναι καλό...
Είναι σαν να ρίχνει ο Γιαννακόπουλος όλα τα λεφτά στην ομάδα για να κερδίσει τον Ολυμπιακό, η ομάδα να χάνει και μάλιστα με διαφορά και να έρχεται ένας ρούκι από τον πάγκο να καυχιέται για τους πόντους που έβαλε, έχοντας μάλιστα 100 τελικές και 0 ασίστ.

Και σας το λέει ένας Ολυμπιακός αυτό...


Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2015/01/blog-post_818.html#ixzz3Q3Zal7AG