ο προσωπικό, το πολιτικό και οι μπούρδες του Κοέλιο ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:53

 

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Το προσωπικό, το πολιτικό και οι μπούρδες του Κοέλιο

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:53

• 

Τι μοίρα κι αυτών των ανθρώπων! Σαν να μην τους έφτανε η προσφυγιά και η ατυχία τους να καταλήξουν στην Ελλάδα, ενέσκηψε και ο Γκλέτσος...

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Ακου να δεις! Λες και, καθώς βοσκούσε αμέριμνη, κάποια μύγα την τσίμπησε και ξαφνικά άρχισε να μουγκανίζει και να τρέχει σαν παλαβή στο λιβάδι. Μιλώ για την Πασοκάρα (όπως είναι η σωστή ονομασία του κόμματος που επισήμως λέγεται ΠΑΣΟΚ), η οποία τα έβαλε ξαφνικά με τη Νέα Δημοκρατία, σαν να γυρίσαμε ως διά μαγείας δέκα χρόνια πίσω. Συγκεκριμένα, με ένα υπαινικτικό τιτίβισμά της, η Πασοκάρα καταλογίζει στον Κυριάκο ότι δεν δείχνει υπευθυνότητα, όταν, από τη μια, ζητάει εκλογές και, από την άλλη, δηλώνει ότι δεν βιάζεται να γίνει πρωθυπουργός.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τη σκοπιμότητα της επίθεσης, διότι είναι αβάσιμη: η αντίφαση επάνω στην οποία στηρίζεται δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Είναι απολύτως λογικό και να μη βιάζεται κάποιος να γίνει πρωθυπουργός και εκλογές να ζητάει, διότι αυτά τα δύο είναι άσχετα μεταξύ τους. Το αν κάποιος βιάζεται ή όχι να γίνει πρωθυπουργός είναι προσωπικό του θέμα: αφορά τις φιλοδοξίες του και τις συνθήκες που εκείνος κρίνει ότι θα ευνοήσουν την πραγματοποίησή τους. Το αν πρέπει να γίνουν ή όχι εκλογές είναι, όμως, πολιτικό θέμα: αφορά τη χώρα και το κοινό συμφέρον, δηλαδή όλους μας. Μόνον εφόσον κάποιος αδυνατεί να συλλάβει τη διάκριση μεταξύ του προσωπικού και του κοινού, του ιδιωτικού και του δημόσιου, μπορεί να βρίσκει λόγο κριτικής. Και όταν τον κάνει, απλώς εκτίθεται ο ίδιος, όπως εξετέθη η Πασοκάρα, αποκαλύπτοντας ποια είναι η αντίληψη του συμφέροντος με την οποία πολιτεύεται.

Βέβαια, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει πώς την πάτησε έτσι το κόμμα της Φώφης της Γεννηματά. Από καιρό έχουμε καταλάβει πόσο μοιάζουν οι γνήσιοι πασόκοι με τους Βουρβόνους: ούτε άλλαξαν ούτε κατάλαβαν. Προφανώς, δε, η επίθεση στη Ν.Δ. είναι ένδειξη απελπισίας. Μας επιτρέπει να εικάζουμε ότι, επειδή η Πασοκάρα δυσκολεύεται να βρει τον πολιτικό προσανατολισμό της με άλλα μέσα, καταφεύγει στην άλλοτε παραδοσιακή –σήμερα πλέον εκτός τόπου και χρόνου– αντιπαλότητα με τη Ν.Δ. Τι να πεις; Τρεις λέξεις τα λένε όλα για την κατάστασή τους: αρχηγός η Φώφη...

Πάντως, ισχύει για την Πασοκάρα, όπως και για όσους άλλους από την αντιπολίτευση δεν θέλουν να ακούν κουβέντα για εκλογές, ότι η λογική τους είναι ίδια με εκείνη της πολιτικής του «appeasement» που οδήγησε τον Τσάμπερλεν στο Μόναχο το 1938. Με δύο τεράστιες διαφορές, βέβαια. Η πρώτη, ότι πίσω από την πολιτική αυτή δεν υπάρχει το βάθος της σκέψης του λόρδου Χάλιφαξ (εντελώς παρεξηγημένη μορφή) και του βρετανικού κατεστημένου της εποχής. Η δεύτερη, ότι δεν υπάρχει ούτε Βρετανική Αυτοκρατορία ώστε να αγωνιούν κάποιοι για τη διατήρησή της. Υπάρχουν μόνον υπολείμματα κομμάτων, «κύκλοι» που επικαλούνται άλαλους πρώην πολιτικούς, θέσεις και θεσούλες για βουλευτές και αρχηγίσκους εδώ κι εκεί. Ο,τι έχει ο καθένας είναι πολύτιμο και, επομένως, είναι κατανοητό να μη θέλει κάποιος να τα χάσει όλα αυτά μέσα στη δίνη των εκλογών. Ομως, το ότι κανείς δεν θέλει τον πόλεμο, τις εκλογές ή τις άλλες συμφορές της ζωής, δεν σημαίνει ότι μπορεί να τις αποφύγει μόνο με τη δύναμη της άρνησής του. Στη ζωή, δεν ισχύουν οι μπούρδες του Κοέλιο...

Οι κλασικοί

Η διαφωνία γύρω από την πατρότητα της παρομοίωσης του φιλελευθερισμού με τον μυθικό Μινώταυρο (αν δηλαδή ανήκει στον Γ. Βαρουφάκη ή τον Π. Παυλόπουλο) παραμένει ανοικτή στους φιλολογικούς κύκλους. Με την ευκαιρία αυτή, όμως, παρατηρώ ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αντλεί γενικώς από τους κλασικούς του Υπαρκτού Ελληνισμού και όχι μόνον από τους συγχρόνους, όπως ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Αφορμή για την παρατήρηση είναι η δήλωση του αρχηγού του κράτους μας από πρόσφατη ομιλία του ότι «το κέντρο βάρους της Ευρώπης δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο άνθρωπος».

Διακρίνω, εν προκειμένω, μια απήχηση του ιστορικού πασοκικού συνθήματος «πρώτα ο άνθρωπος», το οποίο έχει ενδιαφέρουσα προέλευση. Το χρησιμοποιούσε ο Τσοχατζόπουλος, σε αντιδιαστολή προς το σύνθημα του τότε σημιτικού ΠΑΣΟΚ «πρώτα η Ελλάδα». Ισως περιττεύει να διευκρινίσω ότι εδώ ο άνθρωπος –στον οποίον παραχωρείται η προτεραιότητα έναντι του κοινού συμφέροντος– είναι μετωνυμία για την καλοπέραση, τα μεγαλεία, τα χαϊλίκια και όλα τα παρεμφερή, που οδήγησαν εκείνον μεν στη φυλακή, εμάς δε στη χρεοκοπία...

Τέτοιος κυνισμός;

Ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς διαπιστώνει τώρα ότι «είναι υπεράριθμο το προσωπικό της ΕΡΤ». (Μα εκείνοι δεν τους προσέλαβαν;) Τέλος πάντων, επειδή έγινε ένα λάθος δεν πρέπει και να διαιωνίζεται. Αν πρέπει, ας μειωθεί το προσωπικό της ΕΡΤ. Αλλωστε, είναι φανερό ότι κάποιοι εκεί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και θα πρέπει να ανησυχούν. Ας πούμε, εκείνος ο δημοσιογράφος που τολμούσε –αν είναι ποτέ δυνατόν!– να διακόπτει και να αντιμιλά σε κοτζάμ υπουργό Τόσκα, όταν εκείνος έδινε διάλεξη περί σωστής δημοσιογραφίας...

Φυσική ανάγκη

Το κάνει από μικρός. Τον κατάλαβα από τη φωνή... Εννοώ τον ένδοξο υφυπουργό Μάρδα, ο οποίος δεν μπορεί αν δεν πετάει από μία κάθε εβδομάδα. Δεν μπορεί – πώς το λένε; Είναι φυσική του ανάγκη. «Τα capital controls», δήλωσε, «δεν είναι πρόβλημα, ως και οι τουρίστες τα ξέχασαν». Βάσει της ίδιας ακριβώς λογικής, ένας γιατρός θα μπορούσε να ανακοινώσει τον θάνατο ενός ασθενούς στους συγγενείς με κάτι τέτοιο: «Σήμερα δεν έχει κανένα πρόβλημα αναπνοής, διότι δεν χρειάζεται πια τον αέρα»...

Έντυπη