Εν μέσω χάους
Εν μέσω χάους
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Aλλη μία κρίση «γιγαντιαίων» διαστάσεων με τους θεσμούς και ρήξη της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και διαβουλεύσεις ανωτάτου επιπέδου, αρχής γενομένης από το Μέγαρο των Ηλυσίων, χθες, με τη συνάντηση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ και του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται για «θύελλα», αλλά για «ατμοσφαιρικές» αναταράξεις, που θα οδηγήσουν σε μία πρώτη αξιολόγηση, με κάποια ουσιαστικότατα παραλειπόμενα. Η θεατρικότητα αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της πολιτικής και ο κ. Τσίπρας επιδίδεται σε αυτήν μέχρι της τελικής εξουθενώσεως όλων ημών των πολιτών της χώρας.
Επί μία εξαετία, και από τον Ιανουάριο του 2015 με περισσότερη ένταση από ποτέ, διάφορες κυβερνήσεις συγκρούονται με τους δανειστές της χώρας και συνομολογούνται συμφωνίες βραχείας διαρκείας, άκρως επώδυνες, απλώς για να διατηρείται η ψευδαίσθηση για επάνοδο στην καθημερινότητα και στην περίφημη «ανάπτυξη».
Η μείζων διαφορά σε αυτή τη φάση εν σχέσει με το παρελθόν είναι η δυσαρμονία μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζει στομφωδώς ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο», ενώ ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε ισχυρίζεται το αντίθετο.
Εάν, όμως, οι κορυφαίοι των «θεσμών» είναι ανίκανοι να συμφωνήσουν σε κάτι τόσο στοιχειώδες, τότε τι πράγματι μπορεί να αναμένει κάποιος από ένα θίασο Ελλήνων ερασιτεχνών, που αγωνίζεται να συμφιλιώσει τα μπολσεβικικά ορμέμφυτά του με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα – τύποις, βεβαίως, αφού οι κεντρόφυγες δυνάμεις αυξάνονται διαρκώς.
Στην Ολλανδία διεξήχθη δημοψήφισμα –μη δεσμευτικό– και η πλειοψηφία απέρριψε τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Ουκρανία. Εγιναν και άλλα δημοψηφίσματα δεσμευτικά στο παρελθόν σε άλλες χώρες και επαναλήφθηκαν έως ότου εξαχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Διερωτάται κανείς εάν αυτό αποτελεί πορεία προς την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» ή ένδειξη αποσυνθέσεως.
Στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο κύριος υποστηρικτής της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. στο δημοψήφισμα του Ιουνίου, αγωνίζεται να απαλύνει τις εντυπώσεις από την εμπλοκή του πατέρα του σε εξωχώριες εταιρείες του Παναμά, με το κόμμα του βαθύτατα διαιρεμένο στο θέμα της Ευρώπης και βασικούς υποστηρικτές της πολιτικής του τους Σκώτους αυτονομιστές. Απλώς ακατανόητο. Τέλος, την πρακτική των Βαλκανίων ηγετών της ΠΓΔΜ εζήλωσε και η Αυστρία, που υψώνει φράχτη στα σύνορά της με την Ιταλία.
Το σύστημα βρίσκεται σε πλήρη διαταραχή και κάποιοι ασήμαντοι αναλαμβάνουν ρόλους που απλούστατα δεν τους ανήκουν. Ενας μεγαλόσχημος γραφειοκράτης, ο κ. Πόουλ Τόμσεν, ανέπτυσσε σε μία υφισταμένη του στρατηγική εκβιασμού της ισχυρότερης πολιτικού της Ευρώπης, της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, και δεν εξαφανίσθηκε από προσώπου γης. Διόλου παράδοξον ότι ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως «παίκτης» και ως τέτοιος αντιμετωπίζεται από τους ομολόγους του.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται για «θύελλα», αλλά για «ατμοσφαιρικές» αναταράξεις, που θα οδηγήσουν σε μία πρώτη αξιολόγηση, με κάποια ουσιαστικότατα παραλειπόμενα. Η θεατρικότητα αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της πολιτικής και ο κ. Τσίπρας επιδίδεται σε αυτήν μέχρι της τελικής εξουθενώσεως όλων ημών των πολιτών της χώρας.
Επί μία εξαετία, και από τον Ιανουάριο του 2015 με περισσότερη ένταση από ποτέ, διάφορες κυβερνήσεις συγκρούονται με τους δανειστές της χώρας και συνομολογούνται συμφωνίες βραχείας διαρκείας, άκρως επώδυνες, απλώς για να διατηρείται η ψευδαίσθηση για επάνοδο στην καθημερινότητα και στην περίφημη «ανάπτυξη».
Η μείζων διαφορά σε αυτή τη φάση εν σχέσει με το παρελθόν είναι η δυσαρμονία μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζει στομφωδώς ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο», ενώ ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε ισχυρίζεται το αντίθετο.
Εάν, όμως, οι κορυφαίοι των «θεσμών» είναι ανίκανοι να συμφωνήσουν σε κάτι τόσο στοιχειώδες, τότε τι πράγματι μπορεί να αναμένει κάποιος από ένα θίασο Ελλήνων ερασιτεχνών, που αγωνίζεται να συμφιλιώσει τα μπολσεβικικά ορμέμφυτά του με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα – τύποις, βεβαίως, αφού οι κεντρόφυγες δυνάμεις αυξάνονται διαρκώς.
Στην Ολλανδία διεξήχθη δημοψήφισμα –μη δεσμευτικό– και η πλειοψηφία απέρριψε τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Ουκρανία. Εγιναν και άλλα δημοψηφίσματα δεσμευτικά στο παρελθόν σε άλλες χώρες και επαναλήφθηκαν έως ότου εξαχθεί το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Διερωτάται κανείς εάν αυτό αποτελεί πορεία προς την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» ή ένδειξη αποσυνθέσεως.
Στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο κύριος υποστηρικτής της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. στο δημοψήφισμα του Ιουνίου, αγωνίζεται να απαλύνει τις εντυπώσεις από την εμπλοκή του πατέρα του σε εξωχώριες εταιρείες του Παναμά, με το κόμμα του βαθύτατα διαιρεμένο στο θέμα της Ευρώπης και βασικούς υποστηρικτές της πολιτικής του τους Σκώτους αυτονομιστές. Απλώς ακατανόητο. Τέλος, την πρακτική των Βαλκανίων ηγετών της ΠΓΔΜ εζήλωσε και η Αυστρία, που υψώνει φράχτη στα σύνορά της με την Ιταλία.
Το σύστημα βρίσκεται σε πλήρη διαταραχή και κάποιοι ασήμαντοι αναλαμβάνουν ρόλους που απλούστατα δεν τους ανήκουν. Ενας μεγαλόσχημος γραφειοκράτης, ο κ. Πόουλ Τόμσεν, ανέπτυσσε σε μία υφισταμένη του στρατηγική εκβιασμού της ισχυρότερης πολιτικού της Ευρώπης, της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, και δεν εξαφανίσθηκε από προσώπου γης. Διόλου παράδοξον ότι ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται ως «παίκτης» και ως τέτοιος αντιμετωπίζεται από τους ομολόγους του.
Comments