επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Τα εργασιακά «εκτός νόμου» Του Μπαμπη Παπαδημητριου                                                                       καθημερινη Είναι λυπηρό να υπερασπίζονται άνθρωποι σοβαροί και προοδευτικοί τα συμφέροντα των ολίγων. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που θίγονται με τη νέα ρύθμιση των αποζημιώσεων. Η εργατική τάξη χρειάζεται μια εντελώς νέα εκπροσώπηση. Νέα αντίληψη στην υποστήριξη του χρήσιμου χρειάζεται και η πλευρά των εργοδοτών. Η κάστα των ισόβιων συνδικαλιστών στα μεγάλα συνδικάτα του δημόσιου τομέα ζει με την «ελπίδα» ότι κάποια στιγμή η παρένθεση του Μνημονίου θα κλείσει και θα γυρίσουμε στα παλιά! Εμποδίζουν με κάθε μέσο την ανοικτή διαπραγμάτευση που χρειάζονται οι εργαζόμενοι ώστε να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους στην προοπτική της Νέας Αγοράς Εργασίας. Στην πλευρά της εργοδοσίας ισχύουν τα ίδια. Οι περισσότεροι συνδικαλιζόμενοι επιχειρηματίες είναι τόσο πλούσιοι, που αδυνατούν να νιώσουν την αγωνία για την τύχη της επιχείρησης. Τα λεφτά τους τα έβγαλαν με το ισχύον μοντέλο. Θέλουν να συνεχίσει. Πολλοί, μάλιστα, δεν θα έλεγαν όχι στη δραχμή, αρκεί να μην αλλάξει ο κατεστημένος έλεγχος της εργατικής δύναμης. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι σωστοί επιχειρηματίες. Που δεν έγδυσαν τις μονάδες τους, δεν έφαγαν τα θαλασσοδάνεια, δεν κέρδισαν μια καλύτερη ζωή κλέβοντας την εφορία. Δεν τα βρήκαν καθόλου εύκολα και συναντούν μεγάλες δυσκολίες να σταθούν όρθιοι. Είναι μόνοι απέναντι σε αυτούς που λυσσαλέα επιδιώκουν να κρατήσουν τα μικροσυμφέροντά τους, αγνοώντας την ανάγκη να ελευθερώσουμε την οικονομία, μέχρι να ξαναπάρει μπροστά. Είναι αλήθεια -και γι’ αυτό δεν σταματώ να το επαναλαμβάνω- πως η αναδιοργάνωση της αγοράς εργασίας απαιτεί σοβαρή και καλά προετοιμασμένη συζήτηση. Χρειάζεται χρόνο και έμπνευση. Κυρίως, όμως, πρέπει όσοι καθίσουν στο τραπέζι να κοιτούν μπροστά και να εμπνέονται από το πώς θα βοηθήσουν τον κόσμο να βρει δουλειά. Αποφεύγουμε, ακόμη σήμερα, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κανείς δεν λέει ότι στο ευρώ, σε ένα περιβάλλον σκληρού νομίσματος και εντονότατου ανταγωνισμού, η χώρα θα σταθεί όρθια μόνον αν αλλάξει τον τρόπο που παράγει. Να βρει δηλαδή την κουλτούρα του παραγωγού που εργάζεται σκληρά. Να ξεπεράσει τους μεσολαβητές υπηρεσιών και διαχειριστές περιουσίας που μας επιβλήθηκαν. Να αλλάξει τα συνδικάτα που έγιναν τεράστιες γραφειοκρατικές μηχανές επιρροής. Να μη θεωρείται το δικαίωμα που κερδίζει η καλή δουλειά, «δικαίωμα» για όλους, ακόμη και για τους τεμπέληδες. Η σχέση εργασίας δεν είναι μια νομική διατύπωση. Η εργασία τυλίχτηκε στη γραφειοκρατία των συμβάσεων. Από αυτό κέρδισαν ορισμένοι και έχασαν οι πολλοί πάρα πολλά. Το ζητούμενο τώρα είναι να γράψουμε τους νέους κανόνες αποτίμησης της τίμιας δουλειάς. Υπάρχει χρόνος, αν ξεκινήσουμε αύριο το πρωί.

Πείτε μας τη γνώμη σας

Σχόλια