Τo φρενοκομείο που λέγεται Ελλάς |
Tου Πασχου Μανδραβελη |
Eχουμε και λέμε: κατ’ εφαρμογή υπερβολικών νόμων (περί προσωπικών δεδομένων και αυτοφώρου σε πλημμέλημα) συλλαμβάνεται ένας δημοσιογράφος. Κατά παρέκκλιση του ίδιου νόμου που προβλέπει κράτηση μέχρι τη δίκη αφήνεται ελεύθερος. Η αυτόφωρη διαδικασία για την οποία κινητοποιούνται ανθρώπινοι και υλικοί πόροι καταλήγει σε αναβολή εκδίκασης της υπόθεσης την ερχόμενη Πέμπτη (τότε γιατί η βιασύνη του Σαββατοκύριακου;) Τον νόμο παραβιάζουν κι άλλοι, αναδημοσιεύοντας προσωπικά δεδομένα πολιτών, και δεν ενοχλούνται καν από τις αρχές. Ζούμε στο φρενοκομείο που λέγεται Ελλάς. Περνάνε νόμοι αδιάβαστοι και ασυζήτητοι. Ουδείς αναλογίζεται αυτό που είπε ο Λίντον Τζόνσον: «Δεν πρέπει να εξετάζουμε τη νομοθεσία υπό το πρίσμα των καλών που θα επιφέρει αν εφαρμοστεί σωστά, αλλά υπό το πρίσμα των δεινών που θα επιφέρει αν εφαρμοστεί λάθος». Εμείς δεν αναλογιζόμαστε καν τα δεινά που θα επιφέρει ο νόμος όταν εφαρμοστεί σωστά, όπως έγινε στην περίπτωση για τα προσωπικά δεδομένα. Eχουμε έναν εισαγγελέα που πράττει στεγνά το υπηρεσιακό του καθήκον. Τότε όλοι αναλογιζόμαστε την ελευθερία του Τύπου, η οποία μάλιστα είναι (και) συνταγματικά περιορισμένη. Αφού τρομάξουμε πολύ από τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας, σαν βγει κάποιο άλλο δημοσίευμα -που δεν χαϊδεύει το λαϊκό θυμικό- θα αναρωτηθούμε αν υπάρχει κράτος ή «έστω ένας εισαγγελέας για να πράξει το καθήκον του». Βεβαίως θα προσθέσουμε ότι «είμαστε υπέρ της ελευθερίας του λόγου, αλλά -βρε αδελφέ!- πρέπει να υπάρχουν και όρια». Δεν είναι μόνο η πολιτεία και οι συντεταγμένες εξουσίες της, που πορεύονται χωρίς αρχές. Oλα έχουν γίνει αξεδιάλυτο κουβάρι, έτσι ώστε καθένας να μπορεί να πιάνει την άκρη που τον βολεύει κάθε φορά. Δεν είναι υποκριτές μόνο οι κυβερνώντες. Eχουμε και την αντιπολίτευση που θρηνεί για την ανεργία και ταυτοχρόνως υπόσχεται πως δεν θα αφήσει επένδυση να στεριώσει στη χώρα. Επιπλέον έχουμε κι εκείνους που πολεμούσαν το (έστω με πολλά προβλήματα) opengov και τώρα αναρωτιούνται με ποια προσόντα μπήκε ο κ. Αιμίλιος Λιάτσος διευθυντής ειδήσεων στην ΕΡΤ. Η απάντηση του υπουργού κ. Κεδίκογλου ότι έχει ανάλογες του Ιησού αρετές (να διώκει τους εμπόρους της -έστω ελλειμματικής- άποψης από τον ναό), προφανώς δεν ικανοποιεί. Από την άλλη πλευρά, οι ανικανοποίητοι δεν προτείνουν κάποια διαδικασία για να διαλέγουμε τον Βαραββά αντί του Ιησού. Αν θέλουμε να δούμε βιντεοσκοπημένη την πολιτική υποκρισία στον τόπο μας θα πρέπει να ανατρέξουμε στα έργα του βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Ηλία Παναγιώταρου που υπερασπίστηκε τη χριστιανική πίστη εκστομίζοντας χυδαιολογίες. Και μετά να διαβάσουν τη δήλωση του μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιου ο οποίος κάλεσε τη Χ.Α. να «τροποποιήσει το στυλ που εφαρμόζει». Δηλαδή αν ο κ. Παναγιώταρος φωνασκούσε «κίναιδε Αλβανέ, θα σου...» θα αποτελούσε «γλυκιά ελπίδα για το έθνος»; Δεν ενοχλεί τον εξ ορισμού καλό χριστιανό-δεσπότη το μίσος κατά μελαψών συνανθρώπων του, αλλά η «ανωριμότητα» με την οποία πολιτεύονται οι διώκτες τους; Eνα αξεδιάλυτο κουβάρι έχει γίνει η χώρα και γι’ αυτό δυστυχώς κάποιοι εκτός Ελλάδος σκέφτονται τη λύση του Αλέξανδρου· να κόψουν τα λεφτά που μας δανείζουν για να συντηρούμε την υπάρχουσα υποκρισία. kathimerini |
επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα
Κεφαλονίτικα ανέκδοτα Συζητούν τρεις παπάδες, ένας από το Αγιο όρος, ένας από την Αθήνα και ένας Κεφαλονίτης για το πως κατανέμουν τα έσοδα των εκκλησιών τους. Λέει ο παπάς από το Αγιο όρος: «Εγώ Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα και όσα έρθουν κορώνα είναι του Θεού και τα δίνω για τις ανάγκες της εκκλησίας και όσα έρθουν γράμματα είναι δικά μου». Λέει ο Αθηναίος παπάς: «Και εγώ πετάω τα νομίσματα στον αέρα και όσα σταθούν όρθια είναι του Θεού και της εκκλησίας, όσα πέσουν στο πλάι (κορώνα ή γράμματα) είναι σαφώς δικά μου». Και στο τέλος ο Κεφαλονίτης ο παπάς: «Εγώ κύριοι συνάδελφοι κάνω το ίδιο που κάνετε και εσείς με πιο απλές διαδικασίες για να μη χάνουμε και χρόνο. Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα. Όσα θέλει τα κρατάει ο Θεός και όσα πέσουν κάτω είναι δικά μου!» Είναι ένας Κερκυραίος, ένας Κεφαλλονίτης κι ένας Λευκαδίτης, που ξεμονάχιασαν, κάπου σ' ένα αραχνιασμένο, σκοτεινό υπόγειο ένα λυχνάρι, απ' αυτά τα μυστήρια με τα τζίνια. Το τρίψανε και ξεπετάχτηκε το τζίνι. «Έχετε ο
Comments