Και άγος και άλγος και Χ.Α.
Και άγος και άλγος και Χ.Α.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Και άγος και άλγος. Και πράξη σκαιότατη, ατιμωτική για τον πρωταγωνιστή της, για το κόμμα στο οποίο υπαρχηγεύει, για τη Βουλή και την Ελλάδα, και συνολικά για ό,τι συνεχίζουμε να εννοούμε ως ηθική και πολιτισμό, αλλά και πόνος για τα ανυπεράσπιστα θύματα της φιλοναζιστικής εμμονής ή μανίας του. Και ηθικοπνευματικό κακούργημα, με δράστη έναν σεσημασμένο συλλέκτη φασιστικών «κειμηλίων», και θλίψη για όσα υπέστησαν στα χέρια του δύο ανυπεράσπιστα νήπια· ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, Ο λόγος για το βίντεο που παρουσίασε η «Καθημερινή της Κυριακής», το οποίο θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα», αφού οι αποκαλύψεις για την ποικίλη δράση της Χρυσής Αυγής, στους δρόμους, στις «εκπαιδευτικές κατασκηνώσεις», αλλά και κατ’ οίκον, επιβεβαιώνουν τον παλιό κανόνα: τα άθλια οδηγούν αναπόφευκτα στα αθλιότατα. Πρωταγωνιστής, θύτης μάλλον, ο προφυλακισμένος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Χ.Α. Χρήστος Παππάς. Θύματά του δύο άγουρα πλάσματα, στη μιμητική τους φάση ακόμα, ή καλύτερα στη φάση όπου ακούνε σεβαστικά τον «παππού» ή τον «θείο», ιδίως αν τους τάξει παγωτό ή τυχερή σακούλα.
Αν ήταν συγγενής τους ο κ. Παππάς δεν το ξέρω, και δεν έτυχε ν’ ακούσω «εξηγήσεις» για το βιντεάκι (ένα από τα τέσσερα ομοειδή στο κινητό του). Ο,τι είδαμε, ό,τι αντέξαμε να δούμε, αυτό ξέρουμε: Ενα άτομο τύποις ενήλικο να υποβάλλει σε σκληρή ΕΗΔ ένα αγοράκι ντυμένο σαν σε εθνική εορτή, πλην με τη σβάστικα στο αριστερό χέρι και με ναζιστική σημαιούλα στο δεξί, σαν νήπιος γερμανοτσολιάς τον 21ο αιώνα. Να του διδάσκει, γνώστης αυτός, πώς να λέει καλύτερα το «Χάιλ Χίτλερ», πώς να υψώνει το χεράκι πιο σωστά, πιο ναζιστικά. Να το επιβραβεύει μ’ ένα «μπράβο, λεβέντη μου» όταν τα καταφέρνει, όταν εκναζίζεται πλήρως, και να το προστάζει να επαναλάβει το κατόρθωμά του. Δίπλα ένα κοριτσάκι, κάπως μεγαλύτερο, ξεσκολισμένο στα ναζιστικοτελετουργικά. Δασκαλεύει κι αυτό το πιτσιρίκι, πώς να τεντώνει το χέρι του, φωνάζοντάς του «Ετσι! Πόινκ! Πίου!».
Μολαταύτα, ο κ. Παππάς και οι λοιποί της συντροφίας λένε πως δεν είναι ναζιστές ούτε φιλοναζιστές. Είναι «εθνικιστές πατριώτες». Κι ας έχουν τον Αδόλφο κορόνα στο κεφάλι τους. Και τον Μπενίτο επίσης. Κι ας προσηλυτίζουν και πιτσιρίκια στην αιματηρή θρησκεία τους, που την πλήρωσε πανάκριβα ο κόσμος όλος και η Ελλάδα· η «αγαπημένη τους Ελλάδα», όπως μηρυκαστικά επαναλαμβάνουν, παρότι λάτρεις του σφαγέα της.
Συνεργοί –αν όχι συναυτουργοί– του χρυσαυγίτη βουλευτή στην εκτέλεση της ιδέας του (ισοδύναμη με την εκτέλεση της παιδικής ψυχής) υπήρξαν οι γονείς των παιδιών, το υπόλοιπο σόι, οι φίλοι και «συναγωνιστές», όσοι διασκέδαζαν με όλη τους την (ελληνο)ψυχή βλέποντας το φιλμάκι. Συνεργοί και όσοι ενίσχυσαν με την ψήφο τους το ναζιστικό φαινόμενο, αλλά και όσοι το ανέχτηκαν πολιτικάντικα και μπήκαν στον πειρασμό να παίξουν μαζί του. Με τη δημοκρατία όμως δεν παίζουμε. Ούτε με την ψυχή των παιδιών.
Αν ήταν συγγενής τους ο κ. Παππάς δεν το ξέρω, και δεν έτυχε ν’ ακούσω «εξηγήσεις» για το βιντεάκι (ένα από τα τέσσερα ομοειδή στο κινητό του). Ο,τι είδαμε, ό,τι αντέξαμε να δούμε, αυτό ξέρουμε: Ενα άτομο τύποις ενήλικο να υποβάλλει σε σκληρή ΕΗΔ ένα αγοράκι ντυμένο σαν σε εθνική εορτή, πλην με τη σβάστικα στο αριστερό χέρι και με ναζιστική σημαιούλα στο δεξί, σαν νήπιος γερμανοτσολιάς τον 21ο αιώνα. Να του διδάσκει, γνώστης αυτός, πώς να λέει καλύτερα το «Χάιλ Χίτλερ», πώς να υψώνει το χεράκι πιο σωστά, πιο ναζιστικά. Να το επιβραβεύει μ’ ένα «μπράβο, λεβέντη μου» όταν τα καταφέρνει, όταν εκναζίζεται πλήρως, και να το προστάζει να επαναλάβει το κατόρθωμά του. Δίπλα ένα κοριτσάκι, κάπως μεγαλύτερο, ξεσκολισμένο στα ναζιστικοτελετουργικά. Δασκαλεύει κι αυτό το πιτσιρίκι, πώς να τεντώνει το χέρι του, φωνάζοντάς του «Ετσι! Πόινκ! Πίου!».
Μολαταύτα, ο κ. Παππάς και οι λοιποί της συντροφίας λένε πως δεν είναι ναζιστές ούτε φιλοναζιστές. Είναι «εθνικιστές πατριώτες». Κι ας έχουν τον Αδόλφο κορόνα στο κεφάλι τους. Και τον Μπενίτο επίσης. Κι ας προσηλυτίζουν και πιτσιρίκια στην αιματηρή θρησκεία τους, που την πλήρωσε πανάκριβα ο κόσμος όλος και η Ελλάδα· η «αγαπημένη τους Ελλάδα», όπως μηρυκαστικά επαναλαμβάνουν, παρότι λάτρεις του σφαγέα της.
Συνεργοί –αν όχι συναυτουργοί– του χρυσαυγίτη βουλευτή στην εκτέλεση της ιδέας του (ισοδύναμη με την εκτέλεση της παιδικής ψυχής) υπήρξαν οι γονείς των παιδιών, το υπόλοιπο σόι, οι φίλοι και «συναγωνιστές», όσοι διασκέδαζαν με όλη τους την (ελληνο)ψυχή βλέποντας το φιλμάκι. Συνεργοί και όσοι ενίσχυσαν με την ψήφο τους το ναζιστικό φαινόμενο, αλλά και όσοι το ανέχτηκαν πολιτικάντικα και μπήκαν στον πειρασμό να παίξουν μαζί του. Με τη δημοκρατία όμως δεν παίζουμε. Ούτε με την ψυχή των παιδιών.
Comments