Η ακμή του κόσμου που έπαψε να υπάρχει

Η ακμή του κόσμου που έπαψε να υπάρχει

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:36

• 

Ο Τσίπρας είδε τον Πάπα, όμως η Αννα Καραμανλή (η βουλευτίνα της Ν.Δ. που έστειλε τον Γκίκα Χαρδούβελη «να πα’ να συνουσιαστεί») επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Ηταν καταλλήλως ενδεδυμένη, όπως βλέπετε, πράγμα το οποίο δεν πρέπει να μας προξενεί κατάπληξη, αφού η κ. Καραμανλή έχει οξυτάτη την αίσθηση της ευπρεπείας...

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Τώρα με την Αμφίπολη, διαπιστώνω όξυνση του ενδιαφέροντος για την Ιστορία. Ειλικρινές ή μη, ρηχό ή βαθύ, αυτά δεν έχουν σημασία. Το γεγονός είναι για τη στήλη μια ευκαιρία ώστε να τεθούν μέσα στο σωστό ερμηνευτικό πλαίσιο κάποια  πολύτιμα  στοιχεία, τα οποία δημοσιοποίησε  μέσω  του  Τουίτερ ο (άγνωστος  σε  μένα) George Kesarios ― με το όνομά του, την εικόνα  του  προσώπου του, καθώς και  τη  φωτογραφία του εγγράφου·  γι’ αυτό και αναφέρω το όνομά του.

Με την έμπνευση, λοιπόν, των «εκπλήξεων που μας αποκαλύπτει η γη της Μακεδονίας μας» (για να χρησιμοποιήσω και εγώ τη γλαφυρά πρωθυπουργική διατύπωση), με τη δύναμη της ιστορικής αυτοσυνειδησίας που αποκτάμε, καθώς κοιτάζουμε το σήμερα από το ύψος των αιώνων, μπορούμε να εντοπίσουμε με (σχετική) ασφάλεια την ακμή της ιστορικής εποχής που ονομάσαμε «της αστακομακαρονάδας». Μπορούμε, συγκεκριμένα, να υποστηρίξουμε ότι ο θρίαμβος της πασοκαρίας (με την πολιτική, πολιτισμική, πνευματική και κάθε άλλη έννοια), το απόγειο του Υπαρκτού Ελληνισμού, αν προτιμάτε, επήλθε το σωτήριον έτος 2007. (Παρεμπιπτόντως, τότε που κάηκε η μισή Πελοπόννησος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...)

Διότι βάσει της μαρτυρίας Kesarios, οι πωλήσεις αυτοκινήτων Πόρσε στην Ελλάδα (καινούργιων και μεταχειρισμένων από το εξωτερικό) είχαν ως εξής στα πρώτα δεκατρία χρόνια του ελληνικού 21ου αιώνα: 73 το 2000, 144 το 2001, 102 το 2002, 255 το 2003, 756 το 2004, 918 το 2005, 1.021 το 2006, 1.151 το 2007, 1.102 το 2008, 906 το 2009, 152 το 2010, 49 το 2011, 35 το 2012 και, τέλος, μόλις 20 το 2013. Δεδομένου, λοιπόν, ότι η κυρίαρχη τάση στην Ελλάδα είναι μάλλον υπέρ της επιστροφής στον παρελθόν, να, λοιπόν, γιατί ο Κώστας Καραμανλής θεωρείται -και δικαίως- η χρυσή εφεδρεία του έθνους! Επί των ημερών του, ζήσαμε την ακμή μας...

Η τριυπουργική των γιγάντων

Μπορεί ο οιοσδήποτε να ζει στην Ελλάδα, αλλά οι μυημένοι που κατοικούν στον Πλανήτη Ελλάδα καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι τίποτε συνταρακτικό δεν συμβαίνει αν ο σκοπός του δεν είναι να αποσπάσει την προσοχή από κάτι άλλο, πολύ σπουδαιότερο. Από τη Δευτέρα, φέρ’ ειπείν, μας έχει απορροφήσει πλήρως η επίσκεψη Σαμαρά στη Μέρκελ. Το timing δεν είναι τυχαίο, διότι στις 11 π.μ. της Δευτέρας συναντήθηκαν -χωρίς να το κρύψουν, αφού ούτως ή άλλως δεν θα τραβούσαν την προσοχή κανενός- οι υπουργοί Δ. Λ. Ρ. Ο. Ε. κ.λπ. Αβραμόπουλος, Ανδρέας ο Loveρδος και Βασίλης Κικίλιας! (Πού συναντήθηκαν, ομολογουμένως, δεν το ξέρω. Αλλά αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί. Διότι, λόγω της ενέργειας που παρήγετο από τον συντονισμό της σκέψης των τριών ανδρών, γύρω από το σημείο της συνάντησης και σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων πρέπει να σημειώθηκε πτώση των δικτύων της κινητής τηλεφωνίας...)

Ο καθένας  (μιλώ, πάντα, για τους μυημένους μόνον...) αντιλαμβάνεται ότι, προκειμένου να αναλάβει τον αντιπερισπασμό ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δεν μπορεί παρά το αντικείμενο της διυπουργικής των τριών γιγάντων να ήταν κορυφαίας σημασίας για το μέλλον του Υπαρκτού Ελληνισμού. Και, πράγματι, ήταν: τους απασχόλησε η επιλογή των τεσσάρων μαθημάτων στα οποία θα εξετάζονται οι εισακτέοι στις αστυνομικές σχολές. Με άλλα λόγια, τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα! Δεν ειρωνεύομαι. Είναι πράγματι σοβαρά τα πράγματα, όταν σε μια χώρα χρεοκοπημένη, όπως η δική μας, είναι απαραίτητη διυπουργική σύσκεψη (!) για να ορισθεί -αν είναι ποτέ δυνατόν- ο τρόπος εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές...

Α, ναι! Να μην το λησμονήσω. Θεωρώ βέβαιο, επίσης, ότι ο Δ. Λ. Ρ. κ.λπ. Αβραμόπουλος θα ζήτησε από τους άλλους συνομιλητές του -και δη από τον Β. Κικίλια- τις συμβουλές τους, ενόψει της ανάληψης των υψηλών ευρωπαϊκών καθηκόντων του.

Τέλος, να μην παραλείψω μια παράμετρο της συνάντησης, που αφορά τη βαθύτερη σχέση των προσώπων ― μια παράμετρο η οποία συνήθως περνά απαρατήρητη. Ο Loveρδος είναι γνήσιος θαυμαστής του Αβραμόπουλου. Τουλάχιστον κατά τον τρόπο προβολής της προσωπικότητάς του, ο οποίος βασίζεται απολύτως στα διδάγματα του Αβραμόπουλου. (Π.χ., ίδρυσε κόμμα, φροντίζει να τον ακολουθεί φωτογράφος στις υπηρεσιακές επισκέψεις κ.ά.) Με μία διαφορά, βέβαια, μετά την οποία παύει κάθε σύγκριση: ο Loveρδος δεν διαθέτει ούτε το ταλέντο μα ούτε και το βάθος του Αβραμόπουλου...

Μια άλλη ματιά

Στο σημείωμα της περασμένης εβδομάδας, το σχετικό με το δημοψήφισμα στη Σκωτία, έγραφα για τη μεγάλη -αναλογικά με το πληθυσμιακό μέγεθός τους- διείσδυση των Σκώτων στο βρετανικό κατεστημένο. Ιδού ένα ωραίο, σχετικώς, το οποίο βρήκα στη στήλη του Μάθιου Πάρις (πρώην βουλευτής των Συντηρητικών) στους Times: ο Ουαλλός στην καταγωγή Τρίσταν Γκάρελ-Τζόουνς, πρώην υπουργός της κυβέρνησης Μέιτζορ, πήρε στο τηλέφωνο τον Αγγλο στην καταγωγή Μ. Πάρις και του παραπονέθηκε: «Μα καλά, εμείς οι Κέλτες τρέχουμε αυτή τη χώρα εδώ και αιώνες! Τι μας έπιασε τώρα και θέλουμε να αφήσουμε τους Αγγλους να φύγουν;». Παραπέμπει δε στο αποδιδόμενο στον Γιάννη Τσαρούχη, από την εποχή που οι Κύπριοι είχαν ξεσηκωθεί κατά των Βρετανών: «Μία αγγλική αποικία έχουμε οι Ελληνες και πάμε να τη χάσουμε;».

Έντυπη