Πόσο «δέος» ακόμα;
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣΠόσο «δέος» ακόμα;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, και όσοι άλλοι μιλάμε και γράφουμε όχι ιδιωτικά, στην παρέα μας, αλλά δημόσια, με δυνητικό κοινό το πανελλήνιο, θα ’πρεπε να ζυγίζουμε δύο και τρεις φορές τις λέξεις και τις φράσεις μας πριν τους επιτρέψουμε να περάσουν το έρκος των δοντιών μας και να βγουν στην αγορά. Και όχι μόνο για να αποφεύγουμε τους σολοικισμούς –από αμάθεια ή δοκησισοφία–, που βρίσκουν έπειτα μιμητές και διαιωνίζονται. Αλλά πρωτίστως επειδή η αγορά, με τις προσδοκίες και τις ανάγκες της, τον ενθουσιασμό ή την καχυποψία της, λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής βαρύτητας ή σαν συντελεστής διόγκωσης. Και δίνει στα λεγόμενά μας αξία που δεν την έχουν εκ των προτέρων και δεν την αντέχουν εκ των υστέρων.
Οι πολιτικοί μας λοιπόν μάλλον θα ωφελούνταν παρά θα έχαναν αν απέφευγαν εκφράσεις του τύπου «προδότης», «ανθέλλην», «κουίσλιγκ», «νέα Κατοχή»· όχι λόγω της βιαιότητάς τους, αλλά επειδή είναι πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατο– να πιστοποιήσουν την αλήθεια του περιεχομένου τους. Στα δημοσιογραφικά τώρα, σίγουρα δεν έχει πια την παλιά του ισχύ το κλισέ «μα αφού το έγραψε η εφημερίδα», που κάποια στιγμή εκσυγχρονίστηκε –αλλά με σαφώς μειωμένη αίγλη–, αποκτώντας τη μορφή «μα αφού το είπε η τηλεόραση». Και πάλι όμως, όσοι ακούνε ή διαβάζουν ειδήσεις (τα σχόλια δηλώνουν εξαρχής την υποκειμενικότητά τους, ακόμα κι αν προέρχονται από «κατόχους της αληθείας»), παίρνουν τοις μετρητοίς ό,τι ανακοινώνεται, τουλάχιστον ώσπου να αρχίσουν την αποδομητική δουλειά τους οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Εβδομάδες τώρα, η φρασούλα «Παγκόσμιο δέος! Συγκλονισμένη η ανθρωπότητα» εισάγει τις νέες ειδήσεις για την Αμφίπολη, που δεν είναι πάντα ούτε νέες ούτε ειδήσεις, αλλά αναξιόπιστα θραύσματα πληροφοριών, εικασίες και ακριτομυθίες. Ξεκινήσαμε με «δέος» και «συγκλονισμό», και επειδή αδυνατούμε να βρούμε κάτι άλλο, υπερθετικότερο του υπερθετικού, μηρυκάζουμε «δέος» και «συγκλονισμό», οικουμενικού επιπέδου εννοείται. Ενα κομμάτι του κόσμου, επιστήμονες και μη, προφανώς και συγκινείται με την Αμφίπολη. Αλλά ακόμα και αυτοί ενδέχεται, εξαιτίας της υπερβολικής δοσολογίας, να φερθούν όπως οι χωρικοί που άκουγαν το βοσκόπουλο να ανακοινώνει κάθε μέρα την επίθεση του λύκου. Συγκλονισμένο.
Οι πολιτικοί μας λοιπόν μάλλον θα ωφελούνταν παρά θα έχαναν αν απέφευγαν εκφράσεις του τύπου «προδότης», «ανθέλλην», «κουίσλιγκ», «νέα Κατοχή»· όχι λόγω της βιαιότητάς τους, αλλά επειδή είναι πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατο– να πιστοποιήσουν την αλήθεια του περιεχομένου τους. Στα δημοσιογραφικά τώρα, σίγουρα δεν έχει πια την παλιά του ισχύ το κλισέ «μα αφού το έγραψε η εφημερίδα», που κάποια στιγμή εκσυγχρονίστηκε –αλλά με σαφώς μειωμένη αίγλη–, αποκτώντας τη μορφή «μα αφού το είπε η τηλεόραση». Και πάλι όμως, όσοι ακούνε ή διαβάζουν ειδήσεις (τα σχόλια δηλώνουν εξαρχής την υποκειμενικότητά τους, ακόμα κι αν προέρχονται από «κατόχους της αληθείας»), παίρνουν τοις μετρητοίς ό,τι ανακοινώνεται, τουλάχιστον ώσπου να αρχίσουν την αποδομητική δουλειά τους οι δεύτερες και τρίτες σκέψεις.
Εβδομάδες τώρα, η φρασούλα «Παγκόσμιο δέος! Συγκλονισμένη η ανθρωπότητα» εισάγει τις νέες ειδήσεις για την Αμφίπολη, που δεν είναι πάντα ούτε νέες ούτε ειδήσεις, αλλά αναξιόπιστα θραύσματα πληροφοριών, εικασίες και ακριτομυθίες. Ξεκινήσαμε με «δέος» και «συγκλονισμό», και επειδή αδυνατούμε να βρούμε κάτι άλλο, υπερθετικότερο του υπερθετικού, μηρυκάζουμε «δέος» και «συγκλονισμό», οικουμενικού επιπέδου εννοείται. Ενα κομμάτι του κόσμου, επιστήμονες και μη, προφανώς και συγκινείται με την Αμφίπολη. Αλλά ακόμα και αυτοί ενδέχεται, εξαιτίας της υπερβολικής δοσολογίας, να φερθούν όπως οι χωρικοί που άκουγαν το βοσκόπουλο να ανακοινώνει κάθε μέρα την επίθεση του λύκου. Συγκλονισμένο.
Comments