Με νέα κρίση απειλείται η υπερχρεωμένη διεθνής οικονομία
Με νέα κρίση απειλείται η υπερχρεωμένη διεθνής οικονομία
Με τίτλο «Απομόχλευση; Ποια απομόχλευση», η 16η έκθεση της Γενεύης για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας αποτελεί μία ακόμη ηχηρή προειδοποίηση που μάλλον θα χαθεί στον ορυμαγδό των καθημερινών γεγονότων. Σε αντίθεση με την ευρέως διαδεδομένη εντύπωση, ο κόσμος δεν έχει αρχίσει να μειώνει τα χρέη του, που το 2013 υπολογίζεται ότι έχουν φτάσει στο ύψος ρεκόρ του 212% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Η συνεχιζόμενη αύξηση του χρέους παρεμποδίζει την ήδη ασθενική ανάπτυξη των πλούσιων οικονομιών και θα μπορούσε να οδηγήσει στην εκδήλωση νέας κρίσης χρέους, αυτή τη φορά στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, ιδίως στην Κίνα, προειδοποιούν οι συντάκτες της έκθεσης.
Το μεγάλο ύψος του χρέους που είχαν συσσωρεύσει οι ανεπτυγμένες οικονομίες πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην αργή και άνιση ανάκαμψη τους μετά το 2009, υποστηρίζουν οι συντάκτες της έκθεσης της Γενεύης. Προειδοποιούν, δε, ότι οι πλούσιες οικονομίες θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η ανάπτυξη θα παραμείνει χαμηλή για μεγάλο χρονικό διάστημα και παράλληλα ότι αρχίζει να ενισχύεται η απειλή, η επόμενη κρίση να ξεσπάσει στις αναπτυσσόμενες αγορές. Μετά την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους (εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού τομέα) το 2007-2008 ακολούθησαν δύο χρόνια με σχετική σταθεροποίησή του και στη συνέχεια επιταχύνθηκε εκ νέου η συσσώρευση χρέους, για να φτάσει στο νέο ρεκόρ του 212% του παγκοσμίου ΑΕΠ. Ωστόσο παρατηρείται μία σημαντική αλλαγή: μέχρι το 2008 η αύξηση του παγκόσμιου χρέους οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Εκτοτε το σκήπτρο πήραν οι αναπτυσσόμενες οικονομίες και ιδίως η Κίνα, όπου η αύξηση του δανεισμού είναι ιδιαιτέρως χτυπητή. Ταυτόχρονα η επίδραση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 εξακολουθεί να βαραίνει τις ανεπτυγμένες οικονομίες και ιδιαίτερα τις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης «που είναι ευάλωτες εξαιτίας της πολυπλοκότητας της κρίσης τους και της ανεπάρκειας της πολιτικής που ακολουθήθηκε και της σειράς με την οποία εφαρμόστηκε».
Επιδείνωση
Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «δηλητηριώδη συνδυασμό» του χαμηλότερου ρυθμού ανάπτυξης και του χαμηλότερου πληθωρισμού. «Σε πολλές περιπτώσεις η συνεχιζόμενη απομόχλευση και η πιο αργή ανάπτυξη σχηματίζουν φαύλο κύκλο, με τη χαμηλή ανάπτυξη να εμποδίζει την απομόχλευση και την τελευταία να επιδεινώνει την οικονομική επιβράδυνση». Οι συγγραφείς ασπάζονται την άποψη πως η κρίση έχει προκαλέσει «μόνιμη υποχώρηση στο επίπεδο και στον ρυθμό ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών». Προειδοποιούν, δε, ότι ενδεχόμενη πρόωρη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (σ.σ. αναφορά κυρίως σε ΗΠΑ και Βρετανία) θα μπορούσε να «σκοτώσει» την οικονομία και να απειλήσει τη διαδικασία απομόχλευσης. Οι συντάκτες προειδοποιούν τους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρωζώνης ότι αν καθυστερήσουν και άλλο τις μαζικές αγορές κρατικών ομολόγων θα ρισκάρουν, μεσοπρόθεσμα, την επανεμφάνιση αμφιβολιών για τη βιωσιμότητα της ίδιας της Ευρωζώνης.
Το μεγάλο ύψος του χρέους που είχαν συσσωρεύσει οι ανεπτυγμένες οικονομίες πριν από το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην αργή και άνιση ανάκαμψη τους μετά το 2009, υποστηρίζουν οι συντάκτες της έκθεσης της Γενεύης. Προειδοποιούν, δε, ότι οι πλούσιες οικονομίες θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η ανάπτυξη θα παραμείνει χαμηλή για μεγάλο χρονικό διάστημα και παράλληλα ότι αρχίζει να ενισχύεται η απειλή, η επόμενη κρίση να ξεσπάσει στις αναπτυσσόμενες αγορές. Μετά την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους (εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού τομέα) το 2007-2008 ακολούθησαν δύο χρόνια με σχετική σταθεροποίησή του και στη συνέχεια επιταχύνθηκε εκ νέου η συσσώρευση χρέους, για να φτάσει στο νέο ρεκόρ του 212% του παγκοσμίου ΑΕΠ. Ωστόσο παρατηρείται μία σημαντική αλλαγή: μέχρι το 2008 η αύξηση του παγκόσμιου χρέους οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Εκτοτε το σκήπτρο πήραν οι αναπτυσσόμενες οικονομίες και ιδίως η Κίνα, όπου η αύξηση του δανεισμού είναι ιδιαιτέρως χτυπητή. Ταυτόχρονα η επίδραση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 εξακολουθεί να βαραίνει τις ανεπτυγμένες οικονομίες και ιδιαίτερα τις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης «που είναι ευάλωτες εξαιτίας της πολυπλοκότητας της κρίσης τους και της ανεπάρκειας της πολιτικής που ακολουθήθηκε και της σειράς με την οποία εφαρμόστηκε».
Επιδείνωση
Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «δηλητηριώδη συνδυασμό» του χαμηλότερου ρυθμού ανάπτυξης και του χαμηλότερου πληθωρισμού. «Σε πολλές περιπτώσεις η συνεχιζόμενη απομόχλευση και η πιο αργή ανάπτυξη σχηματίζουν φαύλο κύκλο, με τη χαμηλή ανάπτυξη να εμποδίζει την απομόχλευση και την τελευταία να επιδεινώνει την οικονομική επιβράδυνση». Οι συγγραφείς ασπάζονται την άποψη πως η κρίση έχει προκαλέσει «μόνιμη υποχώρηση στο επίπεδο και στον ρυθμό ανάπτυξης των ανεπτυγμένων οικονομιών». Προειδοποιούν, δε, ότι ενδεχόμενη πρόωρη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (σ.σ. αναφορά κυρίως σε ΗΠΑ και Βρετανία) θα μπορούσε να «σκοτώσει» την οικονομία και να απειλήσει τη διαδικασία απομόχλευσης. Οι συντάκτες προειδοποιούν τους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρωζώνης ότι αν καθυστερήσουν και άλλο τις μαζικές αγορές κρατικών ομολόγων θα ρισκάρουν, μεσοπρόθεσμα, την επανεμφάνιση αμφιβολιών για τη βιωσιμότητα της ίδιας της Ευρωζώνης.
Comments