Παντελής Μπουκάλας ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ Ο Ιησούς στη Βιέννη
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣΟ Ιησούς στη Βιέννη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ενώ η θρησκευτική ηγεσία της χριστιανικής Ευρώπης, στις ποικίλες εκδοχές της, και πιθανόν για να κατευνάσει τις τύψεις της για την αλλοτινή πολιτεία της, μερίμνησε να υπενθυμίσει με τα εορταστικά μηνύματά της πως και του Χριστού η οικογένεια προσφυγική ήταν, η πολιτική ευρωπαϊκή ηγεσία δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα. Κι ακόμα λιγότερο συγκινήθηκαν μεγάλα τμήματα των κοινωνιών που συνθέτουν τη γεμάτη αντιφάσεις και ιδιοτέλεια ευρωπαϊκή εικόνα· πιο ελπιδοφόρο χρώμα από το γκρίζο δεν μπορεί να πάρει.
Και τούτο επειδή το φαιό έχει καλύψει μεγάλες περιοχές της. Το πιστοποιεί η εκλογική ή δημοσκοπική συμπεριφορά σε πολλές χώρες: Γαλλία, Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία, Ολλανδία (και Ελλάδα βέβαια, όπου το μικρόβιο του ρατσισμού της ακροδεξιάς μερίδας μαγαρίζει τη θερμή αλληλέγγυα στάση των πολλών). Και το επιβεβαιώνουν οι κάθε είδους εκδηλώσεις μίσους: βόμβες μολότοφ εναντίον προσφυγικών καταυλισμών, διαδηλώσεις κατά των προσφύγων, επιθέσεις στα ιερά των μη χριστιανικών θρησκειών, προπηλακισμοί ξένων, ενθουσιώδης αποδοχή της λογικής του φράχτη ή του τείχους κτλ. Επεκτατικό και διαβρωτικό το φαιό αυτό, απειλεί να απορροφήσει και να σβήσει ό,τι φωτεινό γεννάει η αλληλεγγύη που δείχνουν σταθερά προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες όσοι πολιτεύονται απελευθερωμένοι από τα δόγματα της μισαλλοδοξίας. Οσοι φέρονται ως οι αγαθότεροι των χριστιανών, ακόμη κι αν τυχαίνει αρκετοί εξ αυτών να είναι άθρησκοι, αλλόθρησκοι, αγνωστικιστές ή αδιάφοροι για τις ουράνιες διαιρέσεις και την επί γης αποτύπωσή τους.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα όπου ο φρενιτιώδης καταναλωτισμός και το εμπορευματοποιημένο «πνεύμα των Χριστουγέννων» δεν αφήνουν ιδιαιτέρως μεγάλα περιθώρια για να φανερωθεί και να ακμάσει το καθαυτό πνεύμα, το άυλο, της αμέριστης φιλαλληλίας, το σύμβολο του Ιησού-πολιτικού πρόσφυγα μένει ανενεργό. Δεν παραδειγματίζει. Και ο ίδιος ο Ιησούς παραμένει ένας ανέστιος – ένας ενοχλητικός. Ενας παλιομοδίτης. Ανεπιθύμητος και αποπομπαίος. Ο φυγάς Χριστός γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα στο πρόσωπο των παιδιών που πνίγονται στο Αιγαίο ή στα νερά της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Μάγχης. Μπροστά στα τείχη μιας Δύσης που ξέρει να προκαλεί αλλεπάλληλα προσφυγικά κύματα με τις στυγνά συμφεροντολογικές πράξεις της, αδιαφορεί όμως για την περίθαλψη των θυμάτων της.
Τη θεϊκή βουλή αδυνατεί να την προβλέψει ο ανθρώπινος νους. Ισως δεν είναι βλασφημία, πάντως, να εικάσουμε πως αν ο Υιός του Ανθρώπου βρισκόταν στην πλατεία της Βιέννης την περασμένη εβδομάδα –σε μέρες που υποτίθεται ότι τιμάται η γέννηση και η ενανθρώπισή του– και παρακολουθούσε τη χυδαία παράσταση μίσους που έστησαν ακροδεξιοί θεατρίνοι (κουκουλοφόροι, τάχα τζιχαντιστές, αποκεφάλιζαν Ευρωπαίους, που κρατούσαν πινακίδες καλωσορίσματος των προσφύγων), δεν θα μπορούσε παρά να επαναλάβει το «ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με». Πιο μελαγχολικά τώρα.
Και τούτο επειδή το φαιό έχει καλύψει μεγάλες περιοχές της. Το πιστοποιεί η εκλογική ή δημοσκοπική συμπεριφορά σε πολλές χώρες: Γαλλία, Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία, Ολλανδία (και Ελλάδα βέβαια, όπου το μικρόβιο του ρατσισμού της ακροδεξιάς μερίδας μαγαρίζει τη θερμή αλληλέγγυα στάση των πολλών). Και το επιβεβαιώνουν οι κάθε είδους εκδηλώσεις μίσους: βόμβες μολότοφ εναντίον προσφυγικών καταυλισμών, διαδηλώσεις κατά των προσφύγων, επιθέσεις στα ιερά των μη χριστιανικών θρησκειών, προπηλακισμοί ξένων, ενθουσιώδης αποδοχή της λογικής του φράχτη ή του τείχους κτλ. Επεκτατικό και διαβρωτικό το φαιό αυτό, απειλεί να απορροφήσει και να σβήσει ό,τι φωτεινό γεννάει η αλληλεγγύη που δείχνουν σταθερά προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες όσοι πολιτεύονται απελευθερωμένοι από τα δόγματα της μισαλλοδοξίας. Οσοι φέρονται ως οι αγαθότεροι των χριστιανών, ακόμη κι αν τυχαίνει αρκετοί εξ αυτών να είναι άθρησκοι, αλλόθρησκοι, αγνωστικιστές ή αδιάφοροι για τις ουράνιες διαιρέσεις και την επί γης αποτύπωσή τους.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα όπου ο φρενιτιώδης καταναλωτισμός και το εμπορευματοποιημένο «πνεύμα των Χριστουγέννων» δεν αφήνουν ιδιαιτέρως μεγάλα περιθώρια για να φανερωθεί και να ακμάσει το καθαυτό πνεύμα, το άυλο, της αμέριστης φιλαλληλίας, το σύμβολο του Ιησού-πολιτικού πρόσφυγα μένει ανενεργό. Δεν παραδειγματίζει. Και ο ίδιος ο Ιησούς παραμένει ένας ανέστιος – ένας ενοχλητικός. Ενας παλιομοδίτης. Ανεπιθύμητος και αποπομπαίος. Ο φυγάς Χριστός γεννιέται και πεθαίνει κάθε μέρα στο πρόσωπο των παιδιών που πνίγονται στο Αιγαίο ή στα νερά της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Μάγχης. Μπροστά στα τείχη μιας Δύσης που ξέρει να προκαλεί αλλεπάλληλα προσφυγικά κύματα με τις στυγνά συμφεροντολογικές πράξεις της, αδιαφορεί όμως για την περίθαλψη των θυμάτων της.
Τη θεϊκή βουλή αδυνατεί να την προβλέψει ο ανθρώπινος νους. Ισως δεν είναι βλασφημία, πάντως, να εικάσουμε πως αν ο Υιός του Ανθρώπου βρισκόταν στην πλατεία της Βιέννης την περασμένη εβδομάδα –σε μέρες που υποτίθεται ότι τιμάται η γέννηση και η ενανθρώπισή του– και παρακολουθούσε τη χυδαία παράσταση μίσους που έστησαν ακροδεξιοί θεατρίνοι (κουκουλοφόροι, τάχα τζιχαντιστές, αποκεφάλιζαν Ευρωπαίους, που κρατούσαν πινακίδες καλωσορίσματος των προσφύγων), δεν θα μπορούσε παρά να επαναλάβει το «ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με». Πιο μελαγχολικά τώρα.
Comments