Φίλης «κρύπτεσθαι φιλεί»...
Φίλης «κρύπτεσθαι φιλεί»...
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Συνολικά δεκαοκτώ μαθητές, που διακρίθηκαν σε Διεθνείς ή Βαλκανικές Μαθηματικές Ολυμπιάδες και φοιτούν ή έχουν πρόσφατα αποφοιτήσει από δημόσια σχολεία της χώρας, βράβευσε σε ειδική εκδήλωση ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης.
Καθώς ο υπουργός μάλλον διαθέτει πολιτικό χρόνο για να επαναλάβει αντίστοιχη εκδήλωση με στόχο να τιμήσει άλλους δεκαοκτώ μαθητές ιδιωτικών σχολείων που έχουν πετύχει ανάλογες διακρίσεις, νομίζω ότι είναι πρόωρο να επικριθεί για πολιτική εμπάθεια κατά των μαθητών ιδιωτικών σχολείων και των οικογενειών τους. Μην ξεχνά, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα η ιδιωτική εκπαίδευση είναι συνταγματικά θεσμοθετημένη.
Στην εκδήλωση ωστόσο, ο κ. Φίλης τόνισε ότι «η βράβευση των παιδιών στους διεθνείς και βαλκανικούς αγώνες σηματοδοτεί τη διάκριση του δημόσιου σχολείου, το οποίο αν και έχει στοχοποιηθεί από ορισμένους, παραμένει αξιόπιστο».
Ποιος αλήθεια θεωρεί ότι το δημόσιο σχολείο είναι αξιόπιστο ως αυτόνομη εκπαιδευτική υπηρεσία, και όχι συμπληρωματικά της ιδιωτικής παιδείας στην οποία καταφεύγει η πλειονότητα των γονέων για τα παιδιά τους; Με στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, σήμερα λειτουργούν 6.619 κέντρα ξένων γλωσσών και 2.348 φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ δεν μπορούν να υπολογισθούν τα «κατ’ οίκον» ιδιαίτερα μαθήματα. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των μαθητών στην ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι 5,75%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη, με μόνο την Πορτογαλία (13,4%), την Κύπρο (12,5%), και τη Μάλτα (7%) να προηγούνται. Με βάση το ύψος των διδάκτρων, ο συνολικός τζίρος του ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης το 2014 ανήλθε στο ποσό των 986,1 εκατ. ευρώ.
Η ιδιωτική (τυπική και άτυπη) εκπαίδευση παραμένει ακμαία όσο το δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του και όσο οι υπουργοί Παιδείας το αφήνουν ευάλωτο στις κακές πρακτικές μιας κρατικής μηχανής που έχει εθιστεί στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας. Ενα κράτος η κυβέρνηση του οποίου δεν εμπιστεύεται τους δημοσίους υπαλλήλους ότι θα εφαρμόσουν τη θεσμοθετημένη κρατική πολιτική, και άρα θεωρεί ότι πρέπει να ελέγχει τη διοίκηση τοποθετώντας «ημετέρους», εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαθέτει αξιόπιστες κρατικές δομές.
Δηλώσεις δε περί των εκπαιδευτικών που αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις και περί τυχόν αξιοπιστίας είναι προφάσεις για την κυβερνητική αβελτηρία να αναλάβει τις ευθύνες της. Αντίθετα, η όποια αξιοπιστία του δημόσιου σχολείου στην Ελλάδα οφείλεται στη μονοκρατορία του και τα ταξικά χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Δεν γνωρίζω, τέλος, ποιους εννοεί ο κ. Φίλης ότι έχουν στοχοποιήσει το δημόσιο σχολείο. Με την εικόνα που αυτό έχει σήμερα, ο μόνος που έχει λόγο να το ψέξει είναι ο Ελληνας γονιός, προσβλέποντας να βελτιωθεί. Ομως, με υποσχέσεις του στυλ «το σχολείο πρέπει να γίνει καλύτερο και γι’ αυτό θα προωθήσουμε τομές και μεταρρυθμίσεις», όπως του κ. Φίλη (έλεος με τους μεταρρυθμιστικούς βερμπαλισμούς), και χωρίς εφαρμόσιμες προτάσεις, το βλέπω δύσκολο.
Καθώς ο υπουργός μάλλον διαθέτει πολιτικό χρόνο για να επαναλάβει αντίστοιχη εκδήλωση με στόχο να τιμήσει άλλους δεκαοκτώ μαθητές ιδιωτικών σχολείων που έχουν πετύχει ανάλογες διακρίσεις, νομίζω ότι είναι πρόωρο να επικριθεί για πολιτική εμπάθεια κατά των μαθητών ιδιωτικών σχολείων και των οικογενειών τους. Μην ξεχνά, άλλωστε, ότι στην Ελλάδα η ιδιωτική εκπαίδευση είναι συνταγματικά θεσμοθετημένη.
Στην εκδήλωση ωστόσο, ο κ. Φίλης τόνισε ότι «η βράβευση των παιδιών στους διεθνείς και βαλκανικούς αγώνες σηματοδοτεί τη διάκριση του δημόσιου σχολείου, το οποίο αν και έχει στοχοποιηθεί από ορισμένους, παραμένει αξιόπιστο».
Ποιος αλήθεια θεωρεί ότι το δημόσιο σχολείο είναι αξιόπιστο ως αυτόνομη εκπαιδευτική υπηρεσία, και όχι συμπληρωματικά της ιδιωτικής παιδείας στην οποία καταφεύγει η πλειονότητα των γονέων για τα παιδιά τους; Με στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, σήμερα λειτουργούν 6.619 κέντρα ξένων γλωσσών και 2.348 φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ δεν μπορούν να υπολογισθούν τα «κατ’ οίκον» ιδιαίτερα μαθήματα. Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των μαθητών στην ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι 5,75%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη, με μόνο την Πορτογαλία (13,4%), την Κύπρο (12,5%), και τη Μάλτα (7%) να προηγούνται. Με βάση το ύψος των διδάκτρων, ο συνολικός τζίρος του ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης το 2014 ανήλθε στο ποσό των 986,1 εκατ. ευρώ.
Η ιδιωτική (τυπική και άτυπη) εκπαίδευση παραμένει ακμαία όσο το δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του και όσο οι υπουργοί Παιδείας το αφήνουν ευάλωτο στις κακές πρακτικές μιας κρατικής μηχανής που έχει εθιστεί στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας. Ενα κράτος η κυβέρνηση του οποίου δεν εμπιστεύεται τους δημοσίους υπαλλήλους ότι θα εφαρμόσουν τη θεσμοθετημένη κρατική πολιτική, και άρα θεωρεί ότι πρέπει να ελέγχει τη διοίκηση τοποθετώντας «ημετέρους», εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαθέτει αξιόπιστες κρατικές δομές.
Δηλώσεις δε περί των εκπαιδευτικών που αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις και περί τυχόν αξιοπιστίας είναι προφάσεις για την κυβερνητική αβελτηρία να αναλάβει τις ευθύνες της. Αντίθετα, η όποια αξιοπιστία του δημόσιου σχολείου στην Ελλάδα οφείλεται στη μονοκρατορία του και τα ταξικά χαρακτηριστικά που έχουν δοθεί στην ιδιωτική εκπαίδευση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.
Δεν γνωρίζω, τέλος, ποιους εννοεί ο κ. Φίλης ότι έχουν στοχοποιήσει το δημόσιο σχολείο. Με την εικόνα που αυτό έχει σήμερα, ο μόνος που έχει λόγο να το ψέξει είναι ο Ελληνας γονιός, προσβλέποντας να βελτιωθεί. Ομως, με υποσχέσεις του στυλ «το σχολείο πρέπει να γίνει καλύτερο και γι’ αυτό θα προωθήσουμε τομές και μεταρρυθμίσεις», όπως του κ. Φίλη (έλεος με τους μεταρρυθμιστικούς βερμπαλισμούς), και χωρίς εφαρμόσιμες προτάσεις, το βλέπω δύσκολο.
Comments