ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗΔιαλυτική απραξία, η μόνη «κανονικότητα»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δεν ξεχνιούνται οι απεργίες της ΔΕΗ κατακαλόκαιρο, που βύθιζαν στο σκοτάδι «εκ περιτροπής», κατά περιοχές, την Ελλάδα. Οι εκάστοτε απεργίες της ΓΕΝΟΠ, πότε ζητώντας 7.000 προσλήψεις πότε κηρύσσοντας πόλεμο για την ιδιωτικοποίηση της Μικρής ΔΕΗ, είχαν ως βασική συνέπεια να βυθίζουν –εκ περιτροπής πάντα– τη χώρα στο σκοτάδι. Κρατούσαν την ηλεκτροδότηση στα χέρια τους, ανεβοκατέβαζαν τους διακόπτες «πιέζοντας» (όπως λέγεται κομψά) για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.
Αυτή τη σχέση ιδιοκτησίας με τα δημόσια αγαθά συνεχίζει και η απεργία των αρχαιοφυλάκων. Το χθεσινό ρεπορτάζ της «Κ» (της Γ. Επτακοίλη) επισημαίνει ότι, την Κυριακή, ουρές επισκεπτών, Ελλήνων και ξένων, έβρισκαν τους αρχαιολογικούς χώρους κλειστούς. Ως ενημέρωση υπήρχε μια κόλλα χαρτί στην είσοδο, της Ακρόπολης ή της Βεργίνας, στην οποία αναγραφόταν λιτά η πληροφορία.
Μια μικρή αναδρομή στο ηλεκτρονικό αρχείο, τους τελευταίους έξι μήνες, μας εξοικειώνει με τον ρόλο της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων (ΠΕΥΦΑ). Από τις 14/12 είχαν ειδοποιήσει ότι (με δικά τους λόγια) «η διευρυμένη εκτελεστική γραμματεία της ΠΕΥΦΑ αποφάσισε ομόφωνα την εφαρμογή της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας από Δευτέρα ώς Παρασκευή και να απέχουμε τα Σαββατοκύριακα από τα καθήκοντά μας. Αυτό σημαίνει ότι τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμείνουν κλειστοί και μη επισκέψιμοι για το κοινό». Ως λόγος αναφέρεται «η μείωση κατά 35% της αποζημίωσής μας, για την παροχή εργασίας μας κατά τα Σαββατοκύριακα, όπως προβλέπει το νέο μισθολόγιο». Ζητούν επίσης να γίνουν προσλήψεις προσωπικού. Η δραστήρια ΠΕΥΦΑ στο διάστημα αυτού του εξαμήνου: έχει εκφράσει τις επιφυλάξεις της για την αύξηση των εισιτηρίων (σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους), για την επικείμενη θέσπιση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου (ναι μεν αλλά), για την τοποθέτηση της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα ως υπουργού Πολιτισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση (!), έχει εκφράσει την έκπληξή της «για δημοσιεύματα που μιλούν για όργιο φοροδιαφυγής στα πωλητήρια της Κνωσού», ενώ δεν είχε διερευνηθεί το θέμα (σ.σ.: και εξακολουθεί να μην έχει έως σήμερα) κ.ο.κ. Η μικρή ανασκόπηση, για να αναδειχθεί το… εύρος των παρεμβάσεων της ΠΕΥΦΑ αλλά και τα ασκημένα ανακλαστικά στην προάσπιση της συντεχνίας.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην τελευταία Κυριακή του χρόνου, με τα εμπορικά καταστήματα ανοιχτά και με χιλιάδες κόσμο στους δρόμους. Εκατοντάδες επισκέπτες (ορισμένοι ενδεχομένως χάνοντας τη μοναδική ευκαιρία που είχαν) πήραν τον δρόμο της επιστροφής, αδυνατώντας να επισκεφθούν τον αρχαιολογικό χώρο της επιλογής τους.
Εκτός από τον τουρισμό, και το πόσο και αν πλήττεται (που πλήττεται), υπάρχει και η κόπωση. Παγιωμένα ανακλαστικά σε μια χώρα βαριά κουρασμένη (εκτός από διαλυμένη), που προσπαθεί να ανακτήσει τον βηματισμό της επί των ερειπίων. Ποιοι προσπαθούν; Κυρίως δεκάδες «ανώνυμοι» πολίτες που στηρίζουν, με σοβαρότητα και νομότυπα, τον τουρισμό, την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη μιας ιδέας, όποια διέξοδο εν πάση περιπτώσει, όταν οι σχετικές νομοθεσίες και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι κλειστές, κωφές και αποτρεπτικές. Κάποιοι πασχίζουν μόνοι να ορθοποδήσουν αξιοποιώντας και προβάλλοντας δημόσια αγαθά και κάποιοι άλλοι τα κρατούν σε ομηρία για να προωθήσουν τα «αιτήματά τους». Κάποιοι θεωρούν κατάκτηση την ανοιχτή πρόσβαση στα πολιτιστικά μνημεία και κάποιοι άλλοι ελέγχουν την πρόσβαση κρατώντας τα κλειδιά (ή τους διακόπτες, το ίδιο είναι) στα χέρια. Και, βέβαια, με μια κυβέρνηση που υπέθαλψε ως αντιπολίτευση κάθε προνόμιο που βαφτιζόταν δικαίωμα.
Εως ότου το αρμόδιο υπουργείο Εσωτερικών δώσει λύση, οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμένουν κλειστοί, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διατήρηση της μόνης «κανονικότητας»: της διαλυτικής απραξίας.
Αυτή τη σχέση ιδιοκτησίας με τα δημόσια αγαθά συνεχίζει και η απεργία των αρχαιοφυλάκων. Το χθεσινό ρεπορτάζ της «Κ» (της Γ. Επτακοίλη) επισημαίνει ότι, την Κυριακή, ουρές επισκεπτών, Ελλήνων και ξένων, έβρισκαν τους αρχαιολογικούς χώρους κλειστούς. Ως ενημέρωση υπήρχε μια κόλλα χαρτί στην είσοδο, της Ακρόπολης ή της Βεργίνας, στην οποία αναγραφόταν λιτά η πληροφορία.
Μια μικρή αναδρομή στο ηλεκτρονικό αρχείο, τους τελευταίους έξι μήνες, μας εξοικειώνει με τον ρόλο της Πανελλήνιας Ενωσης Υπαλλήλων Φυλάξεως Αρχαιοτήτων (ΠΕΥΦΑ). Από τις 14/12 είχαν ειδοποιήσει ότι (με δικά τους λόγια) «η διευρυμένη εκτελεστική γραμματεία της ΠΕΥΦΑ αποφάσισε ομόφωνα την εφαρμογή της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας από Δευτέρα ώς Παρασκευή και να απέχουμε τα Σαββατοκύριακα από τα καθήκοντά μας. Αυτό σημαίνει ότι τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμείνουν κλειστοί και μη επισκέψιμοι για το κοινό». Ως λόγος αναφέρεται «η μείωση κατά 35% της αποζημίωσής μας, για την παροχή εργασίας μας κατά τα Σαββατοκύριακα, όπως προβλέπει το νέο μισθολόγιο». Ζητούν επίσης να γίνουν προσλήψεις προσωπικού. Η δραστήρια ΠΕΥΦΑ στο διάστημα αυτού του εξαμήνου: έχει εκφράσει τις επιφυλάξεις της για την αύξηση των εισιτηρίων (σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους), για την επικείμενη θέσπιση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου (ναι μεν αλλά), για την τοποθέτηση της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα ως υπουργού Πολιτισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση (!), έχει εκφράσει την έκπληξή της «για δημοσιεύματα που μιλούν για όργιο φοροδιαφυγής στα πωλητήρια της Κνωσού», ενώ δεν είχε διερευνηθεί το θέμα (σ.σ.: και εξακολουθεί να μην έχει έως σήμερα) κ.ο.κ. Η μικρή ανασκόπηση, για να αναδειχθεί το… εύρος των παρεμβάσεων της ΠΕΥΦΑ αλλά και τα ασκημένα ανακλαστικά στην προάσπιση της συντεχνίας.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην τελευταία Κυριακή του χρόνου, με τα εμπορικά καταστήματα ανοιχτά και με χιλιάδες κόσμο στους δρόμους. Εκατοντάδες επισκέπτες (ορισμένοι ενδεχομένως χάνοντας τη μοναδική ευκαιρία που είχαν) πήραν τον δρόμο της επιστροφής, αδυνατώντας να επισκεφθούν τον αρχαιολογικό χώρο της επιλογής τους.
Εκτός από τον τουρισμό, και το πόσο και αν πλήττεται (που πλήττεται), υπάρχει και η κόπωση. Παγιωμένα ανακλαστικά σε μια χώρα βαριά κουρασμένη (εκτός από διαλυμένη), που προσπαθεί να ανακτήσει τον βηματισμό της επί των ερειπίων. Ποιοι προσπαθούν; Κυρίως δεκάδες «ανώνυμοι» πολίτες που στηρίζουν, με σοβαρότητα και νομότυπα, τον τουρισμό, την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη μιας ιδέας, όποια διέξοδο εν πάση περιπτώσει, όταν οι σχετικές νομοθεσίες και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι κλειστές, κωφές και αποτρεπτικές. Κάποιοι πασχίζουν μόνοι να ορθοποδήσουν αξιοποιώντας και προβάλλοντας δημόσια αγαθά και κάποιοι άλλοι τα κρατούν σε ομηρία για να προωθήσουν τα «αιτήματά τους». Κάποιοι θεωρούν κατάκτηση την ανοιχτή πρόσβαση στα πολιτιστικά μνημεία και κάποιοι άλλοι ελέγχουν την πρόσβαση κρατώντας τα κλειδιά (ή τους διακόπτες, το ίδιο είναι) στα χέρια. Και, βέβαια, με μια κυβέρνηση που υπέθαλψε ως αντιπολίτευση κάθε προνόμιο που βαφτιζόταν δικαίωμα.
Εως ότου το αρμόδιο υπουργείο Εσωτερικών δώσει λύση, οι αρχαιολογικοί χώροι θα παραμένουν κλειστοί, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διατήρηση της μόνης «κανονικότητας»: της διαλυτικής απραξίας.
Comments