Στέφανος Κασιμάτης ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ Να εκλέξουμε άλλον λαό – γιατί όχι; ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:21 Από αριστερά προς τα δεξιά, οι κυρίες Καμμένου (κυρία προέδρου), Κουντουρά και Μακρή. Οι τρεις χάριτες των ΑΝΕΛ παρακολουθούν απορροφημένες τη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου του κόμματος. Από αριστερά προς τα δεξιά, οι κυρίες Καμμένου (κυρία προέδρου), Κουντουρά και Μακρή. Οι τρεις χάριτες των ΑΝΕΛ παρακολουθούν απορροφημένες τη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου του κόμματος. ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ Ούτε Μώραλη ούτε Μιχαλολιάκο συνιστά στους ψηφοφόρους του ο Θοδωρής Δρίτσας. Χαρακτηρίζει δε το σχετικό δίλημμα «άγονο». Αγονο ή μη, το δίλημμα είναι πάντως πραγματικό και είναι βέβαιο επίσης ότι, γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, αρνούμενος δηλαδή τη δυνατότητα του συμβιβασμού, αρνείσαι στον εαυτό σου τη δυνατότητα να τη βελτιώσει. Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει σε έναν αριστερό, όπως ο Θ. Δρίτσας. Ο αριστερός έχει με το μέρος του την τελεολογία του ιστορικού υλισμού: ο σοσιαλισμός είναι νομοτέλεια, όπως η βασιλεία των ουρανών για τους θρησκευόμενους. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, στη δήλωση Δρίτσα είναι ότι ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) απευθύνθηκε όχι μόνο στους ψηφοφόρους της παράταξής του, αλλά και στους άλλους: όλους εκείνους οι οποίοι για διαφόρους λόγους (αμάθεια, διανοητική υστέρηση, ψυχολογικά προβλήματα, εκφυλιστικές ασθένειες, καταχρήσεις και ποιος ξέρει τι άλλο...) δεν είχαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν την προφανή ανωτερότητα της υποψηφιότητας Δρίτσα. Σέβεται μεν τη γνώμη της πλειοψηφίας, τους είπε, αλλά με τη γενναιότητα που τον χαρακτηρίζει δεν δίστασε να τους πει καθαρά και τη δική του για τη στάση τους: «Ο Πειραιάς δεν κέρδισε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Εχασε. Εχασε μια ευκαιρία να ανοίξει πανιά για ένα ταξίδι δημιουργίας και προόδου, με ανθρωπιά, δικαιοσύνη και δημοκρατία». Ετσι, λοιπόν, ο Θοδωρής Δρίτσας, όπως πολλοί άλλοι φωτισμένοι ηγέτες στο παρελθόν, γνώρισε την αχαριστία του κόσμου! Ας του αφιερώσουμε κάποιους στίχους του Μπρεχτ, τον οποίον οπωσδήποτε πρέπει να θαυμάζει πολύ. Προηγουμένως, όμως, ας δούμε λίγο το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει το ποίημα. Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, στην Ανατολική Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες του Παραπετάσματος, ξέσπασαν απεργίες και διαδηλώσεις. Στην Ανατολική Γερμανία η εξέγερση κορυφώθηκε στις 17 Ιουνίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αν Aπλμπoμ (δημοσιεύονται στο εξαιρετικό βιβλίο της «Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe 1944-1956», που κυκλοφόρησε το 2012), 500.000 άνθρωποι σε 373 μεγάλες και μικρότερες πόλεις απήργησαν, εμποδίζοντας τη λειτουργία περίπου 600 κρατικών επιχειρήσεων, ενώ ο κόσμος που συμμετείχε στις διαδηλώσεις υπολογίζεται μεταξύ ενός και ενάμισι εκατομμυρίου. Οι διαδηλώσεις κατεστάλησαν με την επέμβαση των σοβιετικών αρμάτων, που άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Γύρω στους 50 ανθρώπους σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα. Σε αυτή την υπόθεση αναφέρεται το ποίημα του Μπρεχτ και το αφιερώνω στον Θ. Δρίτσα: «Μετά την εξέγερση της 17ης Ιουνίου / Ο Γραμματέας της Ενωσης Συγγραφέων / Μοίρασε φυλλάδια στην Στάλιναλε / Λέγοντας ότι ο κόσμος είχε χάσει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση / Και ότι αυτή μπορούσε να την ξανακερδίσει / Μόνο με πολλαπλάσια προσπάθεια. Δεν θα ήταν ευκολότερο / Στην περίπτωση αυτή για την κυβέρνηση / Να διαλύσει τον λαό / Και να εκλέξει έναν άλλο;» Ελα ντε! Γιατί να μην μπορεί να το κάνει αυτό ο Θ. Δρίτσας; Στο κάτω κάτω, το καλό του Πειραιά θέλει, που μόνο αυτός το γνωρίζει και το οποίο δεν πρέπει επ’ ουδενί να συγχέεται με τη γνώμη των πολλών, όσο και αν τη σέβεται ο ίδιος. Για την ιστορία, πάντως, ο Μπρεχτ έγραψε μεν το συγκεκριμένο ποίημα πολύ αργότερα από την εξέγερση και την καταστολή της. Λίγες ημέρες μετά την εξέγερση, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα του κόμματος, επαίνεσε τα σοβιετικά στρατεύματα για «την ταχεία επέμβασή τους». Κορόιδο ήταν; Οχι, βέβαια. Αριστερός ήταν... Καλύτερα δεν γίνεται Παρά το απογοητευτικό αποτέλεσμα της υποψηφίας της ΔΗΜΑΡ στην Αττική, θέλω να σας πληροφορήσω ότι τα πράγματα δεν είναι όσο άσχημα θέλουν να τα παρουσιάζουν ορισμένοι για την αριστοκρατική Αριστερά της ΔΗΜΑΡ. Μόλις προχθές, απέδειξε ότι και ρεύμα έχει και μπορεί να πετύχει οργανωτικούς άθλους. Διότι στην ανοιχτή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι μαζεύτηκαν, παρακαλώ, 500 (ναι, πεντακόσιοι!) άνθρωποι για να ακούσουν την ομιλία του μπαρμπα-Φώτη! Και ξέρετε και το καλύτερο; Βρέθηκαν καθίσματα για όλο αυτό το πλήθος που συνέρρεε από κάθε πλευρά στην πλατεία! (Απαραίτητη παρέκβαση. Οι καρέκλες είναι απαραίτητες στις ομιλίες του μπαρμπα-Φώτη, διότι αν ο ακροατής κοιμηθεί όρθιος, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να χτυπήσει, ενώ καθιστός το πολύ πολύ να γείρει ροχαλίζοντας στον διπλανό του. Νομίζω δε ότι είναι επιβεβλημένες εκ της Αστυνομικής Διευθύνσεως για λόγους ασφαλείας! Για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος, ομολογώ. Πάντως, κι αν δεν είναι έτσι, θα έπρεπε να ήταν...) Μετά την ανοιχτή συγκέντρωση, ακολούθησε δεξίωση σε καφενείο, μόνο που αντί για κονιάκ και κόλλυβα προσφέρθηκε λευκό κρασί. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της ΔΗΜΑΡ εκ του πανεπιστημιακού χώρου προσκάλεσαν τους φίλους τους σε μπαρ του κέντρου. (Σημειώστε με την ευκαιρία ότι η ΔΗΜΑΡ είναι το κατ’ εξοχήν κόμμα των πανεπιστημιακών, γεγονός που ίσως εξηγεί και την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων...) Περιέργως, στο μπαρ ο μπαρμπα-Φώτης ήταν, όπως μου είπαν χαρακτηριστικά, «να τον κλαίνε οι ρέγγες»· και τούτο παρά τον ενθουσιασμό που επικρατούσε για το εντυπωσιακό σε μέγεθος πλήθος. Ηταν όμως 10 το βράδυ και ίσως να είχε περάσει η ώρα που πηγαίνει στο κρεβάτι... Έντυπη

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Να εκλέξουμε άλλον λαό – γιατί όχι;

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 12:21

• 

Από αριστερά προς τα δεξιά, οι κυρίες Καμμένου (κυρία προέδρου), Κουντουρά και Μακρή. Οι τρεις χάριτες των ΑΝΕΛ παρακολουθούν απορροφημένες τη διακαναλική συνέντευξη του προέδρου του κόμματος.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Ούτε Μώραλη ούτε Μιχαλολιάκο συνιστά στους ψηφοφόρους του ο Θοδωρής Δρίτσας. Χαρακτηρίζει δε το σχετικό δίλημμα «άγονο». Αγονο ή μη, το δίλημμα είναι πάντως πραγματικό και είναι βέβαιο επίσης ότι, γυρίζοντας την πλάτη στην πραγματικότητα, αρνούμενος δηλαδή τη δυνατότητα του συμβιβασμού, αρνείσαι στον εαυτό σου τη δυνατότητα να τη βελτιώσει. Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης δεν ταιριάζει σε έναν αριστερό, όπως ο Θ. Δρίτσας. Ο αριστερός έχει με το μέρος του την τελεολογία του ιστορικού υλισμού: ο σοσιαλισμός είναι νομοτέλεια, όπως η βασιλεία των ουρανών για τους θρησκευόμενους.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο, στη δήλωση Δρίτσα είναι ότι ο υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) απευθύνθηκε όχι μόνο στους ψηφοφόρους της παράταξής του, αλλά και στους άλλους: όλους εκείνους οι οποίοι για διαφόρους λόγους (αμάθεια, διανοητική υστέρηση, ψυχολογικά προβλήματα, εκφυλιστικές ασθένειες, καταχρήσεις και ποιος ξέρει τι άλλο...) δεν είχαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν την προφανή ανωτερότητα της υποψηφιότητας Δρίτσα. Σέβεται μεν τη γνώμη της πλειοψηφίας, τους είπε, αλλά με τη γενναιότητα που τον χαρακτηρίζει δεν δίστασε να τους πει καθαρά και τη δική του για τη στάση τους: «Ο Πειραιάς δεν κέρδισε από το εκλογικό αποτέλεσμα. Εχασε. Εχασε μια ευκαιρία να ανοίξει πανιά για ένα ταξίδι δημιουργίας και προόδου, με ανθρωπιά, δικαιοσύνη και δημοκρατία».

Ετσι, λοιπόν, ο Θοδωρής Δρίτσας, όπως πολλοί άλλοι φωτισμένοι ηγέτες στο παρελθόν, γνώρισε την αχαριστία του κόσμου! Ας του αφιερώσουμε κάποιους στίχους του Μπρεχτ, τον οποίον οπωσδήποτε πρέπει να θαυμάζει πολύ. Προηγουμένως, όμως, ας δούμε λίγο το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει το ποίημα. Μετά τον θάνατο του Στάλιν το 1953, στην Ανατολική Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες του Παραπετάσματος, ξέσπασαν απεργίες και διαδηλώσεις. Στην Ανατολική Γερμανία η εξέγερση κορυφώθηκε στις 17 Ιουνίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αν Aπλμπoμ (δημοσιεύονται στο εξαιρετικό βιβλίο της «Iron Curtain: The Crushing of Eastern Europe 1944-1956», που κυκλοφόρησε το 2012), 500.000 άνθρωποι σε 373 μεγάλες και μικρότερες πόλεις απήργησαν, εμποδίζοντας τη λειτουργία περίπου 600 κρατικών επιχειρήσεων, ενώ ο κόσμος που συμμετείχε στις διαδηλώσεις υπολογίζεται μεταξύ ενός και ενάμισι εκατομμυρίου. Οι διαδηλώσεις κατεστάλησαν με την επέμβαση των σοβιετικών αρμάτων, που άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Γύρω στους 50 ανθρώπους σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα.

Σε αυτή την υπόθεση αναφέρεται το ποίημα του Μπρεχτ και το αφιερώνω στον Θ. Δρίτσα: «Μετά την εξέγερση της 17ης Ιουνίου / Ο Γραμματέας της Ενωσης Συγγραφέων / Μοίρασε φυλλάδια στην Στάλιναλε / Λέγοντας ότι ο κόσμος είχε χάσει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση / Και ότι αυτή μπορούσε να την ξανακερδίσει / Μόνο με πολλαπλάσια προσπάθεια. Δεν θα ήταν ευκολότερο / Στην περίπτωση αυτή για την κυβέρνηση / Να διαλύσει τον λαό / Και να εκλέξει έναν άλλο;» Ελα ντε! Γιατί να μην μπορεί να το κάνει αυτό ο Θ. Δρίτσας; Στο κάτω κάτω, το καλό του Πειραιά θέλει, που μόνο αυτός το γνωρίζει και το οποίο δεν πρέπει επ’ ουδενί να συγχέεται με τη γνώμη των πολλών, όσο και αν τη σέβεται ο ίδιος.

Για την ιστορία, πάντως, ο Μπρεχτ έγραψε μεν το συγκεκριμένο ποίημα πολύ αργότερα από την εξέγερση και την καταστολή της. Λίγες ημέρες μετά την εξέγερση, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα του κόμματος, επαίνεσε τα σοβιετικά στρατεύματα για «την ταχεία επέμβασή τους». Κορόιδο ήταν; Οχι, βέβαια. Αριστερός ήταν...

Καλύτερα δεν γίνεται

Παρά το απογοητευτικό αποτέλεσμα της υποψηφίας της ΔΗΜΑΡ στην Αττική, θέλω να σας πληροφορήσω ότι τα πράγματα δεν είναι όσο άσχημα θέλουν να τα παρουσιάζουν ορισμένοι για την αριστοκρατική Αριστερά της ΔΗΜΑΡ. Μόλις προχθές, απέδειξε ότι και ρεύμα έχει και μπορεί να πετύχει οργανωτικούς άθλους. Διότι στην ανοιχτή συγκέντρωση στο Μοναστηράκι μαζεύτηκαν, παρακαλώ, 500 (ναι, πεντακόσιοι!) άνθρωποι για να ακούσουν την ομιλία του μπαρμπα-Φώτη! Και ξέρετε και το καλύτερο; Βρέθηκαν καθίσματα για όλο αυτό το πλήθος που συνέρρεε από κάθε πλευρά στην πλατεία!

(Απαραίτητη παρέκβαση. Οι καρέκλες είναι απαραίτητες στις ομιλίες του μπαρμπα-Φώτη, διότι αν ο ακροατής κοιμηθεί όρθιος, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να χτυπήσει, ενώ καθιστός το πολύ πολύ να γείρει ροχαλίζοντας στον διπλανό του. Νομίζω δε ότι είναι επιβεβλημένες εκ της Αστυνομικής Διευθύνσεως για λόγους ασφαλείας! Για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος, ομολογώ. Πάντως, κι αν δεν είναι έτσι, θα έπρεπε να ήταν...)

Μετά την ανοιχτή συγκέντρωση, ακολούθησε δεξίωση σε καφενείο, μόνο που αντί για κονιάκ και κόλλυβα προσφέρθηκε λευκό κρασί. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της ΔΗΜΑΡ εκ του πανεπιστημιακού χώρου προσκάλεσαν τους φίλους τους σε μπαρ του κέντρου. (Σημειώστε με την ευκαιρία ότι η ΔΗΜΑΡ είναι το κατ’ εξοχήν κόμμα των πανεπιστημιακών, γεγονός που ίσως εξηγεί και την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων...) Περιέργως, στο μπαρ ο μπαρμπα-Φώτης ήταν, όπως μου είπαν χαρακτηριστικά, «να τον κλαίνε οι ρέγγες»· και τούτο παρά τον ενθουσιασμό που επικρατούσε για το εντυπωσιακό σε μέγεθος πλήθος. Ηταν όμως 10 το βράδυ και ίσως να είχε περάσει η ώρα που πηγαίνει στο κρεβάτι...

Έντυπη