Ιστορική στροφή της γερμανικής κυβέρνησης

Η πρόθεση της γερμανικής κυβέρνησης να παράσχει όπλα στους Κούρδους του β. Ιράκ που πολεμούν κατά της οργάνωσης IS προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις στο Βερολίνο, αλλά και διαφωνίες κυρίως ως προς το ρόλο του κοινοβουλίου.

Θα έχει λόγο ή όχι το γερμανικό κοινοβούλιο στην απόφαση για την αποστολή οπλισμού στους Κούρδους; Το δίλημμα αυτό διχάζει τον πολιτικό κόσμο της Γερμανίας -ακόμη και τα κυβερνητικά κόμματα. Το αίτημα για έκτακτη συνεδρίαση της βουλής το έθεσε πρώτο το κόμμα των Πρασίνων με το αιτιολογικό ότι η πρόθεση της κυβέρνησης να στείλει ακόμη και όπλα στο βόρειο Ιράκ είναι άνευ προηγουμένου και σηματοδοτεί αλλαγή πλεύσης δεδομένου ότι ως σήμερα ισχύει το δόγμα στην εξωτερική πολιτική η Γερμανία να μην εξάγει όπλα σε εστίες κρίσεων.

Αντιθέτως, την αναγκαιότητα συνεδρίασης της βουλής απορρίπτουν με δηλώσεις τους στελέχη του κυβερνώντος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος με την επιχειρηματολογία ότι για το όλο θέμα υπάρχει ενημέρωση των καθ΄ ύλην αρμόδιων επιτροπών Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας του κοινοβουλίου.

Πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων απορρίπτουν την αποστολή όπλων

Αναγκαία η συζήτηση στο κοινοβούλιο για ενδεχόμενη αποστολή όπλων, τονίζει ο κ. Λάμερτ

Αίσθηση πάντως προκαλεί ότι με τη άποψη των Πρασίνων συντάσσεται ο πρόεδρος της βουλής, ο χριστιανοδημοκράτης πολιτικός Νόρμπερτ Λάμερτ. Όπως διευκρινίζει, βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη την έγκριση του κοινοβουλίου για να στείλει όπλα στο Ιράκ. Η πολιτική σημασία μιας τέτοιας απόφασης είναι όμως τόσο μεγάλη, τονίζει ο κ. Λάμερτ στο SPIEGEL-ONLINE, ώστε καθιστά αναγκαία τη συζήτηση στο κοινοβούλιο.

Πέραν αυτού, όμως, μια σειρά υψηλόβαθμων πολιτικών -τόσο των Χριστιανοδημοκρατών όσο και των Σοσιαλδημοκρατών- εξακολουθούν να απορρίπτουν την αποστολή όπλων στο Ιράκ. Χαρακτηριστική για αυτή τη στάση είναι η δήλωση του αντιπροέδρου του SPD, Ραλφ Στέγκνερ. Όπως δήλωσε, «100 χρονιά μετά την έναρξη του Πρώτου και 75 χρόνια μετά την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πράγματι δεν θα έπρεπε να συζητάμε για το σπάσιμο στρατιωτικών ταμπού.»

Παναγιώτης Κουπαράνης, Βερολίνο   dw de