«Είμαστε όλοι» πράγματι;
«Είμαστε όλοι» πράγματι;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οποτε σπεύδουμε να σχηματίσουμε μια φαντασιακή ολότητα και να ενταχθούμε σ’ αυτήν, λέγοντας «Είμαστε όλοι Γάλλοι» προ μηνών, με το «Μπατακλάν», «Είμαστε όλοι Βέλγοι» τώρα, «Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι» παλαιότερα ή «Είμαστε όλοι μετανάστες» (ή πρόσφυγες), όπως επιμένουν τα επιτοίχια συνθήματα, ξέρουμε κατά βάθος πως ούτε το «όλοι» ισχύει ούτε το «είμαστε». Για μια δήλωση συγκίνησης πρόκειται. Για μια κατάθεση καλής προαίρεσης, που έχει τα όριά της, πολιτικά, γεωγραφικά, χρονικά και άλλα. Για παράδειγμα, αν δεν κάνω λάθος, δεν ήταν πολλοί όσοι εκτός Τουρκίας δήλωσαν «Είμαστε όλοι Τούρκοι» μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στην Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Περίπου σαν να το θεωρούμε «φυσικό» να συμβαίνουν τέτοια πράγματα «εκεί».
Ξέρουμε επίσης ότι, ακόμη κι αν ίσχυαν μέχρι κεραίας και τα δύο, και το «όλοι» και το «είμαστε», και δεν αποτελούσαν από κοινού απλώς ένα ξόρκι, και πάλι δεν θα είχαν την απαιτούμενη δύναμη για να αποτρέψουν το κακό. Δεν θα μπορούσαν καν να προσφέρουν την αναγκαία παραμυθία και να επουλώσουν τις βαθιές πληγές που αφήνει πίσω του ο θάνατος. Δεν θα μπορούσαν να αναιρέσουν την παραλυτική του σώματος και διαλυτική του πνεύματος αίσθηση πως είναι όλα μάταια –οι περιπολίες, οι έλεγχοι, τα έξυπνα σαρωτικά μηχανήματα– και όλα στον αέρα, απροστάτευτα. H μείωση της προσωπικής ελευθερίας και η συρρίκνωση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, που παρουσιάζονται σαν αντίτιμο (ακριβό) για την ενίσχυση της ασφάλειας, ελάχιστα αποφέρουν.
Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση, στις Βρυξέλλες τώρα, την τεχνοκρατική και γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ευρώπης, δεν έγινε σε στιγμές ρουτινιάρικης ή μερικής επαγρύπνησης αλλά πλήρους. Η πόλη και η χώρα, εξαιτίας της πρόσφατης σύλληψης του εγκεφάλου των επιθέσεων στη Γαλλία, αλλά και λόγω του κεντρικού χαρακτήρα της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, βρισκόταν από καιρό σε συναγερμό. Με πάνοπλους στρατιώτες και αστυνομικούς (φανερούς και μυστικούς) εν εγρηγόρσει. Και με «μεγάλους αδερφούς» να παρακολουθούν τηλέφωνα και μέσα δικτύωσης. Αποτέλεσμα όμως δεν υπήρξε, τουλάχιστον στο αεροδρόμιο και στο μετρό, μια και ανακοινώθηκε ότι βρέθηκαν και αλλού αρματωμένα γιλέκα και σακίδια. Το δόγμα «λιγότερη δημοκρατία ίσον περισσότερη ασφάλεια», η επιβολή του οποίου παρουσιάζεται σαν υποχρεωτική, αποδείχθηκε ανεπαρκώς αποτελεσματικό, αν όχι πλήρως ατελέσφορο.
Αναδείχθηκαν έτσι, και πάλι, διπλά κερδισμένοι οι τρομοκράτες του φασιστικού Χαλιφάτου. Δεν είναι η θρησκεία ο κύριος στόχος του φανατισμού τους. Η δημοκρατία είναι. Αυτήν θέλουν να σκοτώσουν με τις ενσώματες βόμβες τους. Και αυτήν οφείλει να κρατήσει όρθια η Ευρώπη, με όλες τις πληγές της, διατηρώντας άθικτες και τις θεμελιώδεις αξίες της. Μόνον έτσι δεν θα καταντήσουν οι πρόσφυγες διπλά θύματα: της τρομοκρατίας στην πατρίδα τους, της ξενοφοβίας στην Ευρώπη.
Ξέρουμε επίσης ότι, ακόμη κι αν ίσχυαν μέχρι κεραίας και τα δύο, και το «όλοι» και το «είμαστε», και δεν αποτελούσαν από κοινού απλώς ένα ξόρκι, και πάλι δεν θα είχαν την απαιτούμενη δύναμη για να αποτρέψουν το κακό. Δεν θα μπορούσαν καν να προσφέρουν την αναγκαία παραμυθία και να επουλώσουν τις βαθιές πληγές που αφήνει πίσω του ο θάνατος. Δεν θα μπορούσαν να αναιρέσουν την παραλυτική του σώματος και διαλυτική του πνεύματος αίσθηση πως είναι όλα μάταια –οι περιπολίες, οι έλεγχοι, τα έξυπνα σαρωτικά μηχανήματα– και όλα στον αέρα, απροστάτευτα. H μείωση της προσωπικής ελευθερίας και η συρρίκνωση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, που παρουσιάζονται σαν αντίτιμο (ακριβό) για την ενίσχυση της ασφάλειας, ελάχιστα αποφέρουν.
Η νέα πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση, στις Βρυξέλλες τώρα, την τεχνοκρατική και γραφειοκρατική πρωτεύουσα της Ευρώπης, δεν έγινε σε στιγμές ρουτινιάρικης ή μερικής επαγρύπνησης αλλά πλήρους. Η πόλη και η χώρα, εξαιτίας της πρόσφατης σύλληψης του εγκεφάλου των επιθέσεων στη Γαλλία, αλλά και λόγω του κεντρικού χαρακτήρα της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, βρισκόταν από καιρό σε συναγερμό. Με πάνοπλους στρατιώτες και αστυνομικούς (φανερούς και μυστικούς) εν εγρηγόρσει. Και με «μεγάλους αδερφούς» να παρακολουθούν τηλέφωνα και μέσα δικτύωσης. Αποτέλεσμα όμως δεν υπήρξε, τουλάχιστον στο αεροδρόμιο και στο μετρό, μια και ανακοινώθηκε ότι βρέθηκαν και αλλού αρματωμένα γιλέκα και σακίδια. Το δόγμα «λιγότερη δημοκρατία ίσον περισσότερη ασφάλεια», η επιβολή του οποίου παρουσιάζεται σαν υποχρεωτική, αποδείχθηκε ανεπαρκώς αποτελεσματικό, αν όχι πλήρως ατελέσφορο.
Αναδείχθηκαν έτσι, και πάλι, διπλά κερδισμένοι οι τρομοκράτες του φασιστικού Χαλιφάτου. Δεν είναι η θρησκεία ο κύριος στόχος του φανατισμού τους. Η δημοκρατία είναι. Αυτήν θέλουν να σκοτώσουν με τις ενσώματες βόμβες τους. Και αυτήν οφείλει να κρατήσει όρθια η Ευρώπη, με όλες τις πληγές της, διατηρώντας άθικτες και τις θεμελιώδεις αξίες της. Μόνον έτσι δεν θα καταντήσουν οι πρόσφυγες διπλά θύματα: της τρομοκρατίας στην πατρίδα τους, της ξενοφοβίας στην Ευρώπη.
Comments