Επισκόπηση τύπου | 26.01.2009
Η ελληνική κοινωνία των ‘μεμονωμένων πυρήνων’
«Η κοινωνία των μεμονωμένων πυρήνων» είναι ο τίτλος ανάλυσης του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη που δημοσιεύει η γερμανική εφημερίδα Tageszeitung.
Ο γνωστός συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα των περισσότερων γερμανικών εφημερίδων γιατί 'δεν ησυχάζει η Ελλάδα, γιατί γίνονται ακόμη διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες.'
Ο Μάρκαρης αφού αναφέρεται στα Εξάρχεια, στο ρόλο τους ως συνοικίας και το θάνατο του 15χρονου μαθητή από σφαίρα αστυνομικού γράφει:
«Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι ακαδημαϊκοί και οι καλλιτέχνες, όλοι απορούν, από που πηγάζει όλο αυτό το δυναμικό της βίας. Και όμως είναι κοινό μυστικό, που ουδείς θέλει να αρθρώσει. Πρόκειται για οργή και βία που εδώ και χρόνια συσσωρεύονται στην Ελλάδα.
Εμείς, οι Έλληνες, και κυρίως οι πολιτικοί μας, εργάστηκαν αποτελεσματικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ελληνική κοινωνία μετά την ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ εξελίχθηκε από μια φτωχή, αλλά αλληλέγγυα βαλκανική κοινωνία -όπου οι γείτονες και οι συγγενείς αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της- σε μια κοινωνία μεμονωμένων πυρήνων, κάθε πυρήνας της οποίας εκπροσωπούσε μόνον τα δικά του συμφέροντα και αγωνιζόταν μόνον γι' αυτά, χωρίς να δίνει δεκάρα, εάν οι υπόλοιποι πυρήνες της κοινωνίας ζημιώνονταν και υπέφεραν εξ αιτίας του.»
«Ο πιο σκληρός και επικίνδυνος πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας είναι οι πολιτικοί»
Πελατειακό σύστημα και σκάνδαλα τα χαρακτηριστικά της σημερινής αθηναϊκής δημοκρατίας;
Ο Πέτρος Μάρκαρης αναφέρει παραδειγματικά ότι το φοιτητικό κίνημα και τα συνδικάτα είναι ορισμένοι από τους ‘μεμονωμένους πυρήνες’ της κοινωνίας που αγωνίζονται λυσσαλέα για τα αιτήματά τους χωρίς να λογαριάζουν τους υπόλοιπους για να καταλήξει στους πολιτικούς:
«Ο πιο σκληρός και ο πιο επικίνδυνος πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας είναι οι πολιτικοί, διότι μπορεί όλοι οι άλλοι μεμονωμένοι πυρήνες να αγωνίζονται μόνον για τα δικά τους συμφέροντα αγνοώντας τους άλλους, αλλά οι πολιτικοί είναι ο μόνος κοινωνικός πυρήνας που αποφασίζει για τις τύχες των υπόλοιπων.
Από το 2001 οι Έλληνες έγιναν μάρτυρες μιας πολιτικής πραγματικότητας, που καθορίζονταν από τις πελατειακές σχέσεις και τα σκάνδαλα, και στα δύο εμπλέκονταν όλοι οι πολιτικοί, πλην εκείνων της Αριστεράς.
Από το σκάνδαλο με το χρηματιστήριο όπου ενεπλάκη η κυβέρνηση Σημίτη μέχρι τα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή, από το σκάνδαλο με τη Siemens μέχρι το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.»
«Έτσι παρατηρούμε πώς απαλλάσσει ο γενικός εισαγγελέας τους υπουργούς για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου πριν από τη δίκη. Ταυτόχρονα η Αριστερά αφήνει αδιάφορο τον πληθυσμό, διότι είναι ανίσχυρη, λόγω της διάσπασής της και του κλεφτοπόλεμου για την ηγεσία.»
Πόσο μακριά είναι η Ελλάδα από το φαινόμενο Μπερλουσκόνι;Ευδοκιμεί και στην Ελλάδα ο «μπερλουσκονισμός»;
«Γιατί λοιπόν δεν έπρεπε για μια τέτοια κατάσταση να είναι η νεολαία οργισμένη και απογοητευμένη; Ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός είναι εδώ και χρόνια απογοητευμένος.
Οι νέοι άνθρωποι ενσαρκώνουν ασφαλώς αυτή την απογοήτευση πιο ριζοσπαστικά, γιατί φοβούνται περισσότερο και νιώθουν ανασφάλεια.»
«Τελικά τίθεται το θεμιτό ερώτημα: πως διαγράφεται το μέλλον; Κατά τη γνώμη μου δυσοίωνο.
Ο μεγάλος μου φόβος εστιάζεται κυρίως στο γεγονός ότι και στην Ελλάδα ενδέχεται να ευδοκιμήσει ένα είδος 'μπερλουσκονισμού'.
Εάν συγκρίνουμε την κατάσταση στην Ελλάδα με εκείνη της Ιταλίας, δεν είναι τόσο ξένες. Και εκεί απέτυχαν οι χριστιανοδημοκράτες, κατόπιν ήρθαν οι σοσιαλιστές με τα σκάνδαλά τους και τα ‘καθαρά χέρια’ και στο τέλος της διαδρομής περίμενε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.»
Τέλος ολόκληρος ο γερμανικός τύπος αναφέρεται σήμερα ειδησεογραφικά στον αποκλεισμό των εθνικών δρόμων από τους αγρότες.
Comments