Τζούλιαν Ασάντζ: Ο Μεσσίας της κυβερνοπάνκ επανάστασης

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ

Τζούλιαν Ασάντζ: Ο Μεσσίας της κυβερνοπάνκ επανάστασης

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 10.03.2017 : 17:15

http://www.kathimerini.gr/

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΜΑΣΚΕΣ

Ο κόσμος θέλει διόρθωση. Ιδίως αν είναι όπως τον βλέπουν οκτώ στους δέκα Ελληνες που πιστεύουν –σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Διανέοσις– ότι «τα νήματα κινούν» οι μυστικές υπηρεσίες. Θέλει πολύ περισσότερο διόρθωση, αν είναι σαν τον κόσμο του 26%, όπου τα λευκά «απόνερα» των αεροπλάνων είναι ίχνη δόλιου ψεκασμού.

Ποιος θα διορθώσει αυτόν τον κόσμο; Τουλάχιστον, ο Τζούλιαν Ασάντζ το προσπαθεί. Το προσπαθεί από το 2006, οπότε, με ένα πολεμικό μανιφέστο που στοχοποιούσε τα συνωμοτικά δίκτυα, ίδρυσε τα WikiLeaks για να τα ξεκάνει.

Εκτοτε έχει ανοίξει πολλές ρωγμές στα φράγματα των μυστικών υπηρεσιών και των μεγάλων δυνάμεων –όπως προχθές που αποκάλυψε πως η CIA μολύνει τις έξυπνες συσκευές και τις μετατρέπει σε μηχανές παρακολούθησης. Κι έχει ταυτόχρονα αποκτήσει το φωτοστέφανο του μάρτυρα που αναγκάζεται να καθοδηγεί έγκλειστος τη σταυροφορία του.

Ο Ασάντζ όμως δεν χτυπάει μόνο υπηρεσίες. Χτύπησε πέρυσι, για χάρη της Ελλάδας, και το ΔΝΤ με μια διαρροή που έφερε μάλλον τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Που, αντί να κλονίσει, κατέληξε να συσπειρώσει τους δανειστές και να επιβεβαιώσει τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Χτύπησε και το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ λίγο πριν από τις εκλογές. Εκεί είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Αποδυνάμωσε τη Χίλαρι, γεμίζοντας το ρεζερβουάρ συνωμοσιολογίας που έφερε τον Τραμπ στην εξουσία.

Τι φταίει όμως ο Ασάντζ; Ο επικεφαλής των WikiLeaks δεν είναι πολιτικός. Δεν είναι καν απλός ακτιβιστής. Είναι αρχηγός μιας επανάστασης που δεν έχει χρόνο να ανησυχεί για τα πολιτικά αποτελέσματά των δολιοφθορών της. Αυτός, «αποκαλύπτει». Τι τον νοιάζει ποιος θα καεί στην αποκάλυψη;

Η εκλογή της Χίλαρι, είχε απαντήσει ο ίδιος, «θα σήμαινε την εμπέδωση της εξουσίας της άρχουσας τάξης στην Αμερική». Ενώ το αναδυόμενο σύστημα Τραμπ είναι ακόμη «αδύναμο» και «χαλαρό» κι αυτό σημαίνει ότι «υπάρχουν ευκαιρίες για αλλαγή στις ΗΠΑ - για καλό ή για κακό».

Ετσι είναι η επαναστατική σκέψη. Δεν σκέπτεται σε μέρες ή σε μήνες. Σκέπτεται σε δεκαετίες. Σε αιώνες. Σκέπτεται σε απόλυτες ηθικές αξίες – ή με τον Ασάντζ ή με τη CIA.

Γι’ αυτό μπορεί να δικαιολογεί εφήμερους αμοραλισμούς –όπως η ευθυγράμμιση με τις σκοπιμότητες του καθεστώτος Πούτιν– στην υπηρεσία της ηθικής.

Γι’ αυτό μπορεί να προωθεί τον αυταρχισμό και τον ρατσισμό του Τραμπ στο όνομα της τελικής νίκης της δημοκρατίας.

Η στάση αυτή μπερδεύει κάπως τους αριστερούς και τους κυβερνοπάνκ ακτιβιστές που είχαν τον Ασάντζ περίπου ως Μεσσία. Δεν μπερδεύει όμως τα μυαλά που έχουν γυμναστεί στη διαλεκτική της Αριστεράς, όπως του Ζίζεκ, που πριν από τον Ασάντζ είχε ταχθεί υπέρ του Τραμπ με περίπου το ίδιο σκεπτικό: Η συστημική Χίλαρι θα ήταν μια από τα ίδια. Ο αντίπαλός της μπορεί τουλάχιστον να φέρει την ανατροπή – έστω κι αν είναι καταστροφική. Αλλωστε, η Αριστερά αφυπνίζεται, λέει, «πάντα χάρη στην κινητήρια δύναμη μιας επαπειλούμενης καταστροφής».

Στην αρχή ο Ασάντζ συνεργαζόταν με τα πιο έγκυρα media στον κόσμο. Εκείνα αναλάμβαναν να επεξεργαστούν τη χύμα πληροφορία – να της δώσουν δηλαδή πολιτικό νόημα. Τώρα ο Μεσσίας δεν ενδιαφέρεται πού θα χυθούν οι ποταμοί δεδομένων που απελευθερώνει.

Εκείνος –είπαμε– ανοίγει μόνο ρωγμές στα φράγματα.