επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Δεσμεύσεις και δεσμά του κ. Τσίπρα Του Αλέξη Παπαχελά Ενας έμπειρος και βετεράνος πολιτικός μού έλεγε πρόσφατα πως «η μεγαλύτερη αγωνία κάποιου που είναι πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να είναι το αν και κατά πόσον υπάρχει κάποιος που θέλει πραγματικά να τον αντικαταστήσει». Δεν έχει και πολύ άδικο. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο δύσκολη δουλειά από το να είσαι ο ένοικος του Μαξίμου, ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή του Mνημονίου. Η Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά ιδιαίτερη χώρα, ο πρωθυπουργός της οποίας αναγκάζεται να χειρίζεται, προσωπικά, θέματα που σε άλλες χώρες δεν φτάνουν ποτέ καν στο επίπεδο του υπουργού. Οι πιθανότητες να καεί κάποιος, και μάλιστα είτε πολύ γρήγορα είτε με πολύ θεαματικό τρόπο, είναι ασύλληπτα μεγάλες. Η δυνατότητα να «δώσεις χαρά» είναι ταυτόχρονα πολύ μειωμένη. Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι πραγματικά σκέπτεται και θέλει ο κ. Τσίπρας. Πίσω από κλειστές πόρτες δίνει την εικόνα πως δεν βιάζεται, πως θέλει να πετύχει η σημερινή κυβέρνηση και να σταθεροποιηθεί η οικονομία. Στον δημόσιο λόγο του μοιάζει, πάλι, να βιάζεται πολύ να φτάσει στην εξουσία γρήγορα. Είναι, άλλωστε, πολύ δύσκολο να επισημάνεις μια δήλωση ή κίνηση που να υποδηλώνει ότι ναι, πράγματι προσπαθεί να στηρίξει την κυβερνητική προσπάθεια βάζοντας νερό στο κρασί του στις αποκρατικοποιήσεις, κάποια μεγάλη επένδυση ή μια νομοθετική πρωτοβουλία. Ο κ. Τσίπρας ξέρει πως με τη στάση του κάθε άλλο παρά σταθεροποιεί το επενδυτικό περιβάλλον για κάποιον Ελληνα ή ξένο που σκέπτεται να επενδύσει στη χώρα. Δεν μπορεί όμως να μετακινηθεί αισθητά από τις δημόσιες τοποθετήσεις γιατί τον περιμένουν κάποιοι ακραίοι σύντροφοι για να τον κατηγορήσουν ότι «ξεπουλήθηκε». Μέχρι στιγμής όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ότι διαθέτει σοβαρό επιτελείο που θα μπορούσε να κυβερνήσει αύριο το πρωί, ούτε και επιχειρησιακό σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας. Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι συχνές εμφανίσεις ορισμένων βουλευτών και στελεχών του μόνο ζημιά κάνουν καθώς προβάλλουν μια εικόνα θυμωμένου ασκεριού. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία από την άλλη πως οι επαφές στο Βερολίνο ή στην Ουάσιγκτον κάνουν καλό. Οχι γιατί ανοίγουν νέα ιστορική περίοδο στις ελληνοαμερικανικές ή ελληνογερμανικές σχέσεις... αλλά γιατί φέρνουν τον κ. Τσίπρα σε τριβή με τον... άδικο, σκληρό κόσμο της διεθνούς πολιτικής. Ισως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να ξέρει ότι κατά παράδοξο τρόπο βρίσκεται σε έναν δικό του αγώνα δρόμου με την... ανάπτυξη. Αν, δηλαδή, η ανάπτυξη έλθει πιο γρήγορα στη χώρα, οι δικές του ελπίδες για την εξουσία θα μειωθούν αισθητά. Προς το παρόν, πάντως, η δική του στάση, οι συνεχείς υψηλοί τόνοι, η ολοκληρωτική αντίδραση σε όλα δεν βοηθούν. Χωρίς, βεβαίως, αυτό να σημαίνει πως η στάση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι άλλοθι για εκείνο το κομμάτι του κυβερνητικού συστήματος που επιμένει να κυβερνά όπως χθες ή προχθές, αδυνατώντας να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.                          kathimerini