επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Ο συνδικαλισμός του παλιού «καλού» καιρού Του Πάσχου Μανδραβέλη Αξιολόγηση γίνεται παντού και πάντα στον κόσμο. Οι πολίτες αξιολογούν διά των εκλογών τούς πολιτικούς· κάποιους τους προβιβάζουν και κάποιους τους στέλνουν σπίτι τους. Οι καταναλωτές αξιολογούν τις επιχειρήσεις διά της αγοράς· σε κάποιες δίνουν κέρδη κι άλλες τις κλείνουν. Ακόμη και στην καθημερινότητά μας διαρκώς αξιολογούμε εαυτούς και αλλήλους κι αποφασίζουμε την πορεία μας. Ο μόνος χώρος που αρνείται τον οικουμενικό νόμο της διαρκούς αξιολόγησης είναι τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών. Γι’ αυτό κανένα σύστημα αξιολόγησης δεν είναι εφικτό. Οραματίζονται έναν άλλο κόσμο ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και (προπαντός) αξιολόγηση. Βεβαίως, όσο και να χτυπιούνται, όσο κι αν απεργούν, στην κοινωνία ωριμάζει η ανάγκη αξιολόγησης των πάντων. Η εποχή που οι περισσότεροι πίστευαν ότι «λεφτά υπάρχουν» κι επομένως δεν είναι και μεγάλο πρόβλημα να έχουμε αναλογικά διπλάσιους δάσκαλους και καθηγητές από τη Φινλανδία με πενιχρά εκπαιδευτικά αποτελέσματα, έχει βασιλέψει με τη χρεοκοπία της χώρας. Ολο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι πολλοί φόροι που δίνουν πρέπει να πιάνουν τόπο. Οτι στην εποχή σπανιζόντων πόρων (στην περίπτωσή μας: δανεικών) πρέπει να αξιολογείται κάθε διαδικασία ώστε να μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα. Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, αξιολόγηση θα υπάρξει. Το ερώτημα είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις της. Φυσικά δεν μπορούμε να γυρίσουμε στον αναχρονισμό του επιθεωρητή με τις υποκειμενικές κρίσεις του, αλλά ούτε στο μετά το 1982 σύστημα του «δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν έδινες». Κάποιο σύστημα θα διαμορφωθεί και γι’ αυτό θα ήταν σημαντική η συμβολή όλων, ειδικά των εκπαιδευτικών που ζουν τις παθογένειες του συστήματος. Εκεί, όμως, ξεκινά ο ευνουχισμός των εκπαιδευτικών από τα συνδικάτα τους. Ακολουθώντας την τακτική του «όχι σε όλα», στο τέλος -και υπό την πίεση όχι της κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της κοινωνίας- θα εφαρμοστεί ένα σύστημα αξιολόγησης το οποίο εκ των πραγμάτων δεν θα είναι το καλύτερο, αφού από τη συζήτηση που έπρεπε να προηγηθεί λείπουν εκείνοι που ξέρουν καλύτερα την εκπαιδευτική διαδικασία. Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα είναι ευεπίφοροι στην αδράνεια περισσότερο και από τους πολιτικούς. Ασκούν σε δύσκολες εποχές τον συνδικαλισμό του καλού καιρού, τότε που λεφτά υπήρχαν. Νομίζουν ότι τα παλιά αριστερίστικα τερτίπια μπορούν να λειτουργήσουν και σε εποχές κρίσης. Αντί να μετάσχουν στον εθνικό διάλογο για την αναμόρφωση της χώρας κλείνουν κάθε μέρα το κέντρο της Αθήνας. Αντί να συνδιαμορφώσουν τη νέα εποχή για να διασφαλιστούν οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν παλιά τελετουργικά για να διατηρήσουν ένα ανέφικτο στις σημερινές συνθήκες παρελθόν. Η κατάσταση στην αγορά εργασίας το πιστοποιεί. Στις σκανδιναβικές χώρες, όταν τέθηκε το ζήτημα της ευελιξίας, τα συνδικάτα κάθισαν κάτω, συνέταξαν προτάσεις, διαπραγματεύτηκαν χωρίς κραυγές και συνθήματα και πέτυχαν μαζί με την ευελιξία την ασφάλεια. Στην Ελλάδα, τα συνδικάτα, αντί να διαπραγματευτούν την αναγκαία για την οικονομία ευελιξία με θεσμούς ασφάλειας και ελέγχου των παραβατών εργοδοτών, θα καταφέρουν να τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι. Η τακτική τού «όχι σε όλα» μπορεί να προσφέρει «αγωνιστικά εύσημα», βλάπτει όμως σοβαρά τον κόσμο της εργασίας.    kathimerini