Πολιτικός αμοραλισμός επί τρία

Πολιτικός αμοραλισμός επί τρία

19/02/2014

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Αν και υποτίθεται πως ένας από τους κοινούς εθνικούς μας στόχους είναι η έξοδος από το μνημόνιο και την κρίση, η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα επί του πλανήτου της οποίας η πολιτική ηγεσία όχι μόνο δεν μπορεί να ομονοήσει στα αυτονόητα, αλλά γράφει και ξαναγράφει το σενάριο της αυτοκαταστροφής και της αυτοϋπονόμευσης.

Μάλιστα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν μικροκομματικές επιδιώξεις, κάποιοι δεν διστάζουν να συμμαχήσουν ακόμη και με τον διάβολο, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα αυτών που μέχρι χθες καταδίκαζαν για τις πρακτικές τους.

Κατά το τελευταίο διάστημα ζήσαμε και ζούμε τρεις κορυφαίες στιγμές αυτού του πολιτικού αμοραλισμού.

Πρώτη περίπτωση: Αν και όλοι συμφωνούμε πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι σημαντικό (αφού καταδεικνύει πως ισοσκελίζουμε τους προϋπολογισμούς μας και ξοδεύουμε ανάλογα με τα έσοδά μας, χωρίς να χρειάζεται να δανειζόμαστε συνεχώς), ο μεν ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει στην ειρωνεία, ο δε Γ. Παπανδρέου υποστηρίζει πως το πρωτογενές πλεόνασμα επιτεύχθηκε επί των ημερών του!

Με μια χαιρέκακη ανακοίνωση (17 Φεβρουαρίου), ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν πανηγυρίζει επειδή οι τροϊκανοί αρνούνται να αναγνωρίσουν το πρωτογενές πλεόνασμα.

Πανηγυρίζει επίσης και για το γεγονός ότι οι εταίροι μας μεταθέτουν τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος για μετά το καλοκαίρι, υποστηρίζοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση είναι «ανυπόληπτη» στην Ευρώπη.

Φυσικά, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, μιλώντας στο πλαίσιο της ΔΕΘ, είχε διακηρύξει πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι στρατηγικός στόχος, διευκρινίζοντας απλώς πως πρέπει να το επιδιώξουμε επειδή το θέλουμε εμείς και όχι επειδή το επιβάλλει η τρόικα!

Λες και έχει καμιά διαφορά!

Πολύ περισσότερο που και το ίδιο το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει ευκαιρία να μιλά για την ανάγκη να υπάρξουν ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί.

Την ίδια ακριβώς ημέρα (17 Φεβρουαρίου), είχαμε και σχόλιο συνεργάτη του κ. Παπανδρέου, σύμφωνα με τον οποίο το πρωτογενές πλεόνασμα οφείλεται στη διετία 2010 – 2011 και «δεν δημιουργήθηκε με μαγικές συνταγές Ζαππείου».

Κατά τον κ. Παπανδρέου, όσοι επικρίνουν την πολιτική της «λαμπρής» διετίας του, το κάνουν «για να εμφανιστούν, οι ίδιοι, άμωμοι και άσπιλοι ενόψει εκλογών»!

Και κλαψουρίζει ότι η «εκλεγμένη» κυβέρνησή του θυσιάστηκε «στο βωμό μικροκομματικών ή και προσωπικών σκοπιμοτήτων».

Μάλιστα, ο κ. Παπανδρέου (που κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως το πρόβλημα ήταν ότι υπέκλεψε το 44% των ψήφων με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν») καταφέρεται και κατά στελεχών του κόμματος του οποίου παραμένει βουλευτής (υποστηρίζοντας ότι οι «σκοπιμότητες διεμβόλισαν τα όρια της παράταξης» και… προειδοποιεί πως «την επόμενη φορά που θα επιχειρήσουν να κρυφτούν πίσω από μια κυβέρνηση που θυσιάστηκε, για να παίζουν ανερυθρίαστα τα παιχνίδια τους, θα τους το θυμίσουμε εμείς».

Και καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να του επιτρέψουμε να ισοσκελίσει αυτός τον προϋπολογισμό.

Ο κ. Παπανδρέου τι θέλει;

Να του δώσουμε και βραβείο που αρνήθηκε να συνεργαστεί με την τότε κυβέρνηση και προκάλεσε εκλογές (με τον ίδιο τρόπο που θέλει τώρα να τις προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ), ενώ γνώριζε πως λεφτά δεν υπήρχαν;

Δεύτερη περίπτωση: Ως γνωστόν, στις 13 Φεβρουαρίου, υπερψηφίστηκε από την επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, η έκθεση της επιτροπής του ευρωκοινοβουλίου για τον έλεγχο της τρόικας, με εισηγητή τον ευρωβουλευτή Αλεχάντρο Σέρκας.

Ο τελευταίος, χρησιμοποιεί πολύ σκληρές εκφράσεις για την τρόικα (συγκεκριμένα τους αποκαλεί «χασάπηδες»), γεγονός που μας χαροποίησε όλους.

Τι είχε, όμως, συμβεί λίγες ημέρες πριν, όταν τα μέλη της Επιτροπής είχαν επισκεφθεί την Ελλάδα και ο επικεφαλής της, Κάρας, είχε τολμήσει να πει μια λέξη;

Ο ΣΥΡΙΖΑ του έσουρε τα εξ αμάξης, αποκαλώντας τον ψεύτη, συκοφάντη, υπάλληλο της Μέρκελ και άλλα πολλά…

Είναι απορίας άξιο πως, μετά από τόσο βρισίδι, οι άνθρωποι αποφάσισαν παρ’ όλα αυτά να μας στηρίξουν - προφανώς διότι είναι σοβαροί και δεν δίνουν σημασία σε ανοησίες.

Το βέβαιο πάντως είναι πως η θετική έκθεση δεν οφείλεται στον ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί ότι θα βρίζει όποιον βρει μπροστά του και εκείνος θα αποδεικνύεται αρκετά μαζοχιστής για να του κάνει τα χατίρια.

Τρίτη περίπτωση: Ως γνωστόν, στις 8 Φεβρουαρίου, ο επικεφαλής της Eurostat, της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, Βάλτερ Ραντερμάχερ, αμφισβήτησε τα του πρωτογενούς πλεονάσματος, λέγοντας με απαξιωτικό ύφος πως η υπηρεσία του «δεν υπολογίζει τους αριθμούς έτσι όπως θα το επιθυμούσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Σαμαράς, αλλά όπως το προβλέπουν οι νόμοι και τα πρότυπα».

Ξαφνικά, για την αντιπολίτευση, ο Ραντερμάχερ έπαψε να είναι ο «Γερμανός» που υπονομεύει την Ελλάδα και σε συνεργασία με τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ «μαγείρεψε» τα στοιχεία του 2009 και έγινε ένας πολύ αξιόπιστος επικριτής της κυβέρνησης.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ υιοθέτησαν αμέσως τις απόψεις του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανακοίνωσή του την επομένη, μίλησε για «νέο χαστούκι» και «ψυχρολουσία» από τη Eurostat, η παρέμβαση της οποίας «ξηλώνει εντελώς ό,τι είχε απομείνει από το κυβερνητικό success story, αποκαλύπτοντας πέραν πάσης αμφιβολίας την πολιτική γύμνια της κυβέρνησης».

Δηλαδή, στην προσπάθειά του να κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζει να αθωώσει και τη Eurostat και τον Ραντερμάχερ!

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι ΑΝ.ΕΛ, που ανέφεραν πως «η Eurostat τινάζει στον αέρα τη δημιουργική λογιστική της κυβέρνησης» και αμφισβητεί «το δήθεν πρωτογενές πλεόνασμα, που καταρρέει πλέον και αυτό μετά το περίφημο success story».

Μιλάμε για την επιτομή του πολιτικού αμοραλισμού!    elzoni.gr