Στέφανος Κασιμάτης ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ Ο κατάλληλος άνθρωπος για την εποχή

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Ο κατάλληλος άνθρωπος για την εποχή

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 18.04.2014

• 

Η φωτογραφία είναι από την παρουσίαση των υποψηφίων της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές και αποδεικνύει ότι με λίγη προσπάθεια (και κατά τι περισσότερη καλή θέληση...) τα πάντα είναι δυνατά.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Σε ένα από τα παιδιάστικα ξεσπάσματα οργής (αγγλιστί, tantrum), τα οποία συνηθίζει τον τελευταίο καιρό, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τον Αντώνη Σαμαρά «κωμικό πρωθυπουργό, που ακολουθεί τραγικές πολιτικές». Εχω την εντύπωση ότι ο χαρακτηρισμός μάς λέει περισσότερα για την ψυχολογική φάση που διέρχεται τον καιρό αυτό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά για τον πρωθυπουργό. Τον συμπονώ και εύχομαι (μέρες που είναι, η γιορτή της αγάπης και τα τοιαύτα...) περαστικά. Μένω όμως στη συγκεκριμένη δήλωση, διότι μου προσφέρει την αφορμή να βάλω σε τάξη ορισμένες σκέψεις που κάνω το τελευταίο διάστημα για τον σημερινό πρωθυπουργό.

Ο Σαμαράς, εκ της προελεύσεώς του, κουβαλάει (δεν λέω «συνθέτει», διότι δεν νομίζω ότι το καταφέρνει...) δύο παραδόσεις: από τη γιαγιά του την αστική φιλελεύθερη των βενιζελικών και από τη μεσσηνιακή καταγωγή του την «παλιοελλαδίτικη» ― και δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω επ’ αυτού, αν και νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε. Μη μακρηγορώ με πράγματα που όλοι γνωρίζουμε. Συνοπτικά να πω ότι, πρώτον, αυτός άνοιξε την πληγή του Μακεδονικού· δεύτερον, αυτός έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, για την οποία πιστεύω ότι, αν είχε αφεθεί να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, σήμερα δεν θα ήμασταν στο χάλι που βρισκόμαστε· και, τρίτον, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνέβαλε καθοριστικά στη γιγάντωση του αντιμνημονιακού ρεύματος.

Εντούτοις, σήμερα ο Σαμαράς είναι ο πρωθυπουργός υπό τον οποίο η χώρα πετυχαίνει τα αποφασιστικά βήματα για να ξεπεράσει την κρίση. Μια κρίση, σημειωτέον, η οποία απειλούσε (και εξακολουθεί να απειλεί) να εκτρέψει τη χώρα από την πορεία προς την Ευρώπη και τη Δύση, που ακολουθεί, με σκαμπανεβάσματα και διακυμάνσεις, από την αναγνώρισή της ως κράτους μέχρι σήμερα. Ασφαλώς, είναι μια ειρωνεία της Ιστορίας ― αλλά αυτό δεν θα με απασχολήσει εδώ. Θα καταπιαστώ με μια άλλη ειρωνεία, η οποία στρέφεται εις βάρος του εαυτού μου: γιατί εγώ, που έχω γράψει στο παρελθόν τόσα εναντίον του Σαμαρά, θα πάω τον Μάιο (ώς και περπατώντας, αν και θα προτιμούσα με γαϊδουράκι...) μέχρι τη Βουλιαγμένη για να τον ψηφίσω.

Θα το κάνω, επειδή αν ο Σαμαράς δεν ήταν αυτός που είναι, με τα δικά του προτερήματα και ελαττώματα, δεν θα μπορούσε να πετύχει αυτό που πετυχαίνει τώρα. Τι εννοώ: αν δεν ήταν ο αστός πολιτικός με τη γνήσια φιλοδοξία να διακριθεί υπηρετώντας την πατρίδα του, αλλά και τη δυνατότητα να αντιληφθεί τι διακυβεύεται, αν ταυτοχρόνως δεν ήταν ο πολιτικός που, ώσπου να γίνει πρωθυπουργός και να βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, είχε αποτύχει σε όλα τα εγχειρήματά του, ο Σαμαράς δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα σήμερα. Για τον λόγο αυτόν, λ.χ., διάλεξε ως υπουργό Οικονομίας τον Στουρνάρα και όχι -που λέει ο λόγος- τον Σταϊκούρα. Είναι ευτυχής η συγκυρία ότι ο Σαμαράς ταίριαξε απολύτως με την εποχή μας· και αυτός είναι ο λόγος της εκτίμησής μου.

Από την άλλη πλευρά, εννοείται, ασφαλώς, ότι οι συγκυρίες παρέχονται και, γι’ αυτό, ισχύει πάντα το ρηθέν από τον σπουδαίο, πλην παρεξηγημένο, Ενώχ Πάουελ: «Κάθε πολιτική σταδιοδρομία είναι καταδικασμένη να τελειώνει με αποτυχία». Το τέλος, όμως, είναι άδηλο· και επί του παρόντος ο Σαμαράς είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την εποχή που ζούμε.

Με λόγια απλά

Παρατηρώ ότι διάφοροι φίλοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη φύση των πολιτικών διαφωνιών που σοβούν στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ Λαφαζανιστών ή νεοκομμουνιστών και Τσιπριστών ή νεοπασόκων, σχετικά με το ζήτημα της παραμονής μας ή μη στην Ευρωζώνη.

Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να παρουσιάσω τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι εγώ το ζήτημα, όσο απλούστερα μπορώ. Οι Τσιπριστές υποστηρίζουν ότι η χώρα, καθώς στέκεται στην άκρη του βαράθρου, πρέπει να τολμήσει ένα βήμα εμπρός. «Μα δεν θα πέσουμε στον γκρεμό;», ρωτούμε εμείς οι αδαείς. «Οχι, διότι για εμάς ο νόμος της βαρύτητας θα πάψει να ισχύει», απαντούν ο Γκούφι (Γ. Μηλιός), ο Πόρκι (Ν. Βούτσης) και τα άλλα τα παιδιά της παρέας Τσίπρα. Οι Λαφαζανιστές, τώρα, είναι ομολογουμένως περισσότερο ρεαλιστές στην προσέγγισή τους. Αυτοί λένε ότι «ναι, θα πέσουμε στο βάραθρο, αν κάνουμε το βήμα εμπρός». Προσθέτουν, όμως, ότι «θα είναι καλό να πέσουμε και, γι’ αυτό, πρέπει να κάνουμε το βήμα». Συνοψίζοντας, συνεπώς, η βασική διαφωνία που διχάζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μεταξύ παιδαριώδους επιπολαιότητας (Τσιπριστές) και μαρξιστογενούς μαζοχισμού (Λαφαζανιστές).

Vaste programme

Ερωτηθείς από τον ΣΚΑΪ για το πρώτο «έργο» που θα πραγματοποιήσει στην Αθήνα αν εκλεγεί, ο υποψήφιος δήμαρχος Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος απάντησε χωρίς ίχνος δισταγμού: «Η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης». Μάλιστα! Ούτε κάποιο σιντριβάνι σε μια πλατεία ούτε μια πιο γκλαμουράτη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Τίποτε από αυτά τα μικρά και πεπερασμένα, αλλά «η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης». Per ardua ad astra ο Αρης και μπράβο του! Εξήγησε, δε, ότι θα το πετύχει αντιμετωπίζοντας θέματα όπως το παρεμπόριο, ο ελλιπής φωτισμός και η γκετοποίηση. Διερωτώμαι μήπως του διέφυγε ότι προβάλλοντας έναν στόχο σωστό, πλην ανεδαφικό (προβάλλοντάς τον μάλιστα όχι ως προτεραιότητα αλλά ως έργο...), μήπως εκθέτει στους ψηφοφόρους την άγνοιά του για τις δυνατότητες του αξιώματος το οποίο διεκδικεί. Αλλά αυτό είναι δικαίωμά του κι εμένα δεν μου πέφτει λόγος.

Ο μόνος λόγος που ανέφερα το περιστατικό είναι επειδή μου δίνει την ευκαιρία να σας αφηγηθώ κάτι χαριτωμένο: Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι ελεύθεροι Γάλλοι του Ντε Γκωλ είχαν ως πολεμικό σύνθημα τη φράση «Mort aux cons!» (Η φυσική αιδημοσύνη μου δεν μου επιτρέπει να το μεταφράσω...). Ο στρατηγός το είδε κάποτε γραμμένο επάνω σε ένα γαλλικό τζιπ και σχολίασε: «Vaste programme, Messieurs! Vaste programme...».kathimerini