επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Από το G8, που έγινε G20, για να καταλήξει «Gμηδέν»... Της Ζέζας Ζήκου Διαπιστώνεται με απογοητευτικό τρόπο ότι η αναδυόμενη υπερδύναμη του G20 δεν είναι έτοιμη, ούτε καν πρόθυμη να αναζητήσει τη δημιουργία μιας «ισόρροπης» παγκόσμιας οικονομίας, ούτε φυσικά να ορίσει την πλανητική τάξη πραγμάτων! Μία ακόμη σύνοδος του G20 ήταν αδιέξοδη. Η ανάγκη δημιουργίας ενός πλαισίου καταπολέμησης των παγκόσμιων οικονομικών ανισορροπιών έχει διαπιστωθεί από τους πάντες. Αλλά ζητήματα, όπως η χειραγώγηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι νομισματικοί πόλεμοι, η καταπολέμηση των τεράστιων ανισορροπιών στο εμπόριο, έρχονται και ξανάρχονται προς συζήτηση σε όλες τις συνόδους, όπως και στην τωρινή των υπουργών Οικονομικών και των κεντρικών τραπεζιτών της «Ομάδας των Είκοσι» (G20), οι εργασίες της οποίας ολοκληρώνονται σήμερα στη Μόσχα. Οι υπουργοί με τους τραπεζίτες επικεντρώθηκαν στη λεκτική καταδίκη του γιεν, το οποίο από τον Νοέμβριο καταγράφει μεγάλη πτώση, της τάξεως του 20%! Ο δίκαιος πόλεμος κατά του αποπληθωρισμού που έχει κηρύξει ο νέος πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Σίνζο Αμπε, για να διασώσει τη χώρα του, έχει αναβιώσει τη σύγκρουση υπό τη μορφή των «νομισματικών πολέμων». Ωστόσο, η Κίνα είναι αυτή που θα ’πρεπε να καταδικάζεται, διότι εξακολουθεί να χειραγωγεί το νόμισμά της, το γουάν, που είναι διαβόητα υποτιμημένο έναντι του δολαρίου και του ευρώ. Η θεωρία περί «νομισματικών πολέμων» επανήλθε δριμύτερη, καθώς η ανθρωπότητα εκ νέου εισήχθη στις «προβληματικές» οικονομικές σχέσεις των κυβερνήσεων. Αυτές οι σχέσεις, άναρχες στη φύση τους, κατά κανόνα διέπονται από την προσπάθεια των κρατών για την επικράτηση των δικών τους συμφερόντων. Κάτω από αυτό το πρίσμα των σχέσεων, οι χώρες προσπαθούν να κερδίσουν σε διεθνή ανταγωνιστικότητα (π.χ. αύξηση εξαγωγών - παραγωγής, μείωση εισαγωγών) μέσω της υποτίμησης της αξίας των νομισμάτων τους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως η ομάδα του G20 δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Ή σχεδόν σε τίποτε. Αυτό δεν ισχύει – υπό την προϋπόθεση ότι δεν εκλαμβάνει κανείς το G20 ως κάτι που δεν είναι και ως κάτι που δεν μπορεί να γίνει: μια παγκόσμια κυβέρνηση. Προφανώς, μια πιο «ισόρροπη» παγκόσμια οικονομία θα αποτελέσει το κλειδί για την επίλυση ζητημάτων όπου οι ήπειροι μπορούν να εργαστούν καλύτερα μαζί για να επιτύχουν τα επίπεδα ανάπτυξης που χρειάζονται. Αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμη η μαγική συνταγή γι’ αυτό και επιδιώκεται η «βίαιη συναίνεση». Πολλοί έχουν μιλήσει για ένα G2, που έχει κατισχύσει του G20, καθώς η αναμέτρηση στη διεθνή οικονομική σκηνή έχει περιοριστεί στους δύο βασικούς παίκτες: Κίνα και ΗΠΑ. Ομως, ευφυώς πλέον χαρακτηρίζεται «Gμηδέν». Δηλαδή, το μηδενικό δεν αναφέρεται στον αριθμό των κρατών–μελών του ομίλου, αλλά στην πλήρη απουσία ηγεσίας στην παγκόσμια οικονομική σκηνή. Η ανάδειξη του G20 ως επιτελικού κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας αποτέλεσε την πιο χαρακτηριστική ενσάρκωση του «διεθνιστικού» πνεύματος αντιμετώπισης της κρίσης του 2008. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, G8, το οποίο συσπείρωνε μόνο τις παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις του βιομηχανικού Βορρά, το G20 απολαμβάνει μεγαλύτερη διεθνή νομιμοποίηση, καθώς περιλαμβάνει αναδυόμενες οικονομίες. Ο όμιλος G20, που δημιουργήθηκε το 1999 μετά την κρίση του 1997-98 που διέλυσε την Ασία και τη Ρωσία, περιλαμβάνει τις επτά οικονομικά ισχυρές χώρες του κόσμου (HΠA, Iαπωνία, Γερμανία, Bρετανία, Γαλλία, Iταλία και Kαναδά), μαζί με τις 12 αναπτυσσόμενες οικονομίες Kίνας, Iνδίας, Ρωσίας, Bραζιλίας, Αργεντινής, Μεξικού, Αυστραλίας, Νότιας Αφρικής, Νότιας Κορέας, Ινδονησίας, Σαουδικής Αραβίας, Τουρκίας, και την Ευρωπαϊκή Ενωση!             kathimerini