Δουβλίνο, Λευκωσία, Αθήνα

Δουβλίνο, Λευκωσία, Αθήνα

Του Δημητρη Τσιοδρα

Στις 21 Νοεμβρίου 2010, ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Μπ. Κόουεν ανακοινώνει ότι η χώρα του ζήτησε τη βοήθεια της Ε.Ε. κι εντάσσεται σε Μνημόνιο. Ακολούθησαν η Πορτογαλία και η Κύπρος, ενώ βοήθεια (δίχως να ενταχθεί σε Μμημόνιο) ζήτησε και η Ισπανία. Τον δρόμο άνοιξε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 και όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει να πορεύεται σε αυτόν, όταν όλοι θα έχουν φύγει. Η Ιρλανδία βγαίνει από το Μνημόνιο, η Ισπανία (παίρνοντας μέτρα μόνη της) μπήκε ήδη σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Πορτογαλία κινείται βάσει των στόχων της και η Κύπρος βρίσκεται στην αρχή, αλλά τα πρώτα στοιχεία είναι θετικότερα από τα αναμενόμενα. Τι κάνει όλες αυτές τις χώρες να έχουν διαφορετικά αποτελέσματα από την Ελλάδα; Γιατί το ελληνικό πρόγραμμα έπεσε τόσο έξω και η χώρα συνεχίζει να βολοδέρνει; Ολα τα προγράμματα ήταν σωστά και το δικό μας λάθος;

Η κατάσταση σε κάθε χώρα είναι διαφορετική, όμως η γενική φιλοσοφία των προγραμμάτων είναι η ίδια (μείωση κρατικών δαπανών, αύξηση φόρων, διαρθρωτικές αλλαγές, μείωση του Δημοσίου, αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα). Αυτό που κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα δεν είναι τόσο τα (υπαρκτά) λάθη στον σχεδιασμό του προγράμματος, αλλά ο τρόπος αντίδρασης του πολιτικού συστήματος. Σε όλες τις χώρες που βρέθηκαν σε πρόγραμμα υπήρξε έντονη αντιπαράθεση και τα κόμματα που βρίσκονταν στην κυβέρνηση υπέστησαν συντριβή. Ουδείς όμως διανοήθηκε να αμφισβητήσει τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η χώρα.

Αντιθέτως, στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι καταγγελίες περί προδοσίας, τα παραμύθια για «λεφτά από τη Ρωσία και την Κίνα», οι εξαγγελίες από το Ζάππειο για εύκολες λύσεις και οι βαρύγδουπες δηλώσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης ή ακόμη και για μονομερή καταγγελία συμφωνιών. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες το πολιτικό σύστημα έδειξε σοβαρότητα. Γι’ αυτό τα επώδυνα μέτρα οδήγησαν κάπου και τα βασικά κόμματα δεν κατέρρευσαν.

«Οι ιρλανδικές αρχές από το 2010 έδειξαν πολύ αυστηρή προσήλωση στην εφαρμογή των πολιτικών που συμφωνήθηκαν», δήλωσε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ με αφορμή την έξοδο της Ιρλανδίας από το Μνημόνιο.

Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το πώς αντιμετωπίζει το κυπριακό Μνημόνιο το ΑΚΕΛ. «Διαφωνούμε με τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί και λειτουργούμε με γνώμονα αυτή μας τη διαφωνία. Η κυβέρνηση όμως είναι εκείνη που συμφώνησε αυτά τα πράγματα. Είναι εκείνη που δεσμεύτηκε για την υλοποίησή τους. Δεν μπορεί, λοιπόν, να λειτουργεί με παλινδρομήσεις και αντιφάσεις, για να ικανοποιήσει την κοινή γνώμη. Πρέπει να καταλάβει, επιτέλους, η κυβέρνηση ότι κυβερνά και να δει πώς θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Εμείς διαφωνούμε με τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί και θα εργαστούμε για να διαμορφωθούν οι συνθήκες οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε απεμπλοκή από το Μνημόνιο», δήλωσε σε συνέντευξή του στη «Χαραυγή» ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Αντρ.Κυπριανού. Αν ακούγαμε τέτοιες δηλώσεις από τη Ν.Δ. παλιότερα και από τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα είχαμε ακολουθήσει το παράδειγμα των άλλων και δεν θα αποτελούσαμε, για μία ακόμη φορά, εξαίρεση. Αλλά, δυστυχώς, αυτό που προέχει είναι η εξουσία. Ακόμη και πάνω σε ερείπια.kathimerini