Τρώγοντας τις επενδύσεις

Τρώγοντας τις επενδύσεις Του Πάσχου Μανδραβέλη Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα τοποθετούσε σήμερα τα χρήματά του στην Ελλάδα. Προσπαθεί ο πρωθυπουργός να φέρει επενδύσεις, καλώντας στο γραφείο του όποιον επιχειρηματία περνάει από την Αθήνα, αλλά προκοπή δεν βλέπουμε. Φτάσαμε να πανηγυρίζουμε μόλις κάποια μεγάλη εταιρεία ανακοινώσει ότι αλλάζει έπιπλα και μοκέτες στα γραφεία της, κάνει δηλαδή κάποια επένδυση μερικών εκατομμυρίων ευρώ. Δυστυχώς, το να τοποθετήσει κάποιος τα λεφτά του στην Ελλάδα είναι ανορθολογική οικονομικά επιλογή. Χειρότερα: αυτό θα συνεχιστεί για καιρό. Δεν είναι μόνο ότι δεν λύνουμε τα προβλήματα γραφειοκρατίας, διαφθοράς, πολυνομίας, κ.λπ. που μας κατατάσσουν στον πάτο των ελκυστικών, για δημιουργία νέων επιχειρήσεων, χωρών. Επικρέμανται και οι «υποσχέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για «κοινωνικοποιήσεις», μέχρι ποινικές διώξεις όσων θελήσουν να αγοράσουν ακόμη και ζημιογόνους τομείς του Δημοσίου. Αφήστε δε, που διαχρονικά κανείς δεν ξέρει στην Ελλάδα τι του ξημερώνει φορολογικά. Από την άλλη μεριά τα κονδύλια του ΕΣΠΑ γίνονται σιγά σιγά «ταμείο πρόνοιας». Εφτασε να είναι αναγκαίο στους καιρούς που ζούμε η χρηματοδότηση νέου τύπου STAGE, από το πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων. Ομως η –εκ των πραγμάτων επιτακτική– ανάγκη για ανακούφιση των οικογενειών χωρίς κανέναν εργαζόμενο, με προγράμματα πεντάμηνης απασχόλησης στους δήμους, δεν δημιουργεί πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία, όπως θα δημιουργούσαν κάποια μεγάλα έργα. Απέμεινε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), μπας και ξεκινήσει καμιά δουλειά στην Ελλάδα. «Απέμεινε», είπαμε; «Ο,τι απέμεινε» είναι το σωστό, διότι οι δημόσιες επενδύσεις (σε μια χώρα που λατρεύει τον κρατισμό) είναι το τελευταίο ταμείο των παροχών, ή έστω το τελευταίο καταφύγιο για να αποφεύγονται περικοπές. Κάθε λίγο και λιγάκι διαβάζουμε ειδήσεις, όπως αυτή τον Νοέμβριο του 2012: «Μειωμένο κατά 46% έναντι του 2009, περίπου στα 5,2 δισ. ευρώ, στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας 15ετίας, θα κλείσει το 2012 το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Θυμίζουμε ότι το ΠΔΕ ήταν το 2009 στα 9,6 δισ. και το 2011 στα 6,6 δισ. ευρώ». Το περασμένο Σάββατο πάλι διαβάσαμε: «Από το νέο φορολογικό πλαίσιο για τα ακίνητα εκτιμάται πως θα εισπραχθούν 2,65 δισ. ευρώ έναντι 2,9 δισ. που προβλέπονταν με βάση το αρχικό σχέδιο για τον ενιαίο φόρο. Η “τρύπα” των 250 εκατ. ευρώ (του 2014) θα καλυφθεί με αντίστοιχη περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, το οποίο θα περιοριστεί στα 6,75 δισ. ευρώ από 7 δισ. που προέβλεπε το προσχέδιο του προϋπολογισμού». Να σημειώσουμε δε ότι τη δεκαετία που «λεφτά υπήρχαν» το ΠΔΕ διαρκώς μειωνόταν: από 5,4% του ΑΕΠ το 2000, σε 3,4% το 2009. Τα παραπάνω δείχνουν τον σαφή προσανατολισμό της χώρας: προτάσσει ένα κράτος που πληρώνει καταναλωτικές ανάγκες των πολιτών, από ένα κράτος που επενδύει. Αν υπολογίσουμε δε το διαχρονικά χαμηλό ποσοστό της χρηματοδότησης στην Παιδεία, δείχνει και κάτι σοβαρότερο: μια γενιά που εξαπατά τα παιδιά της στην κατανομή του πλούτου. Κι αυτό διότι οι δημόσιες επενδύσεις και η χρηματοδότηση της Παιδείας είναι λεφτά που θα καρποφορήσουν για τις επόμενες γενιές· σε αντίθεση με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις που θα καταναλωθούν (πρωτίστως σε εισαγόμενα) σήμερα. Με άλλα λόγια, η γενιά των «μεγάλων επαναστατικών προταγμάτων» κληροδοτεί στις επόμενες ένα τεράστιο δημόσιο χρέος και χωρίς τις επενδύσεις που θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του. Κι όλα αυτά στο όνομα της ισότητας, του μέλλοντος και των νέων, τους οποίους θεωρητικώς και με κάθε ευκαιρία υμνολογούμε.  kathimerini