Ο καλύτερος φίλος του Πελεγρίνη

Ο καλύτερος φίλος του Πελεγρίνη

Του Στέφανου Κασιμάτη

Δεν είναι άλλος, βεβαίως, από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, τον υφυπουργό Παιδείας, σύμφωνα με εκείνους τουλάχιστον που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός υπουργός είναι ο εξωκοινοβουλευτικός Αγγελος Λάσκαρης. Οχι μόνον παρατείνεται η απεργία στο Καποδιστριακό και το Μετσόβιο, αλλά τώρα έρχεται να προστεθεί και η σύγκλητος του Αριστοτελείου να ζητήσει και αυτή ανάκληση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για την διαθεσιμότητα. Επόμενο ήταν, όταν βλέπουν ότι ο Θ. Πελεγρίνης κερδίζει την αναμέτρηση με το υπουργείο Παιδείας, το οποίο υποχρεώνεται να μειώσει στους 100 τον αριθμό όσων θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Για να το πω με τρόπο ευπρεπή και πολιτικώς ορθό: μάθανε ότι προσφερόμεθα προς συνουσία, πλακώσανε και οι Ρομά... Ως προερχόμενος από τη συντεχνία των πανεπιστημιακών, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να είναι μάλλον ικανοποιημένος από την εξέλιξη. Ως μέλος της κυβέρνησης όμως πώς να αισθάνεται έτσι ωραία που τα κατάφερε; Διότι το ζήτημα δεν είναι ο αριθμός εκείνων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα ―αν θα είναι 100, 200 ή 300. Με τις διαστάσεις που έλαβε η κρίση στα πανεπιστήμια, η ουσία της αντιπαράθεσης Αρβανιτόπουλου και Πελεγρίνη αφορά πλέον την τύχη του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων και μάλιστα στο κατ’ εξοχήν πεδίο από το οποίο αντλεί κύρος και γόητρο η αντίσταση της Αριστεράς στις μεταρρυθμίσεις. Φαντάζομαι ότι, προσπαθώντας να ισορροπήσει τους δύο ρόλους του, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να τελεί σε κατάσταση σύγχυσης και τον λυπάμαι για τη θέση στην οποία έφερε τον εαυτό του. Το πιθανότερο είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του πανεπιστημίου, διαδικασία την οποία ο ίδιος υπονόμευσε καίρια καθ’ όλη τη διάρκεια της υπουργίας του, είναι προϋπόθεση για το καλύτερο μέλλον και των ίδιων των ΑΕΙ και της χώρας συνολικά. Δεν αποκλείεται κάποιες στιγμές να του πέρασε από το νου, αλλά τελικά στην κρίση του να επικράτησε η σημασία του υπουργικού παρόντος του. Γιατί να χαλάσει την απόλαυση μιας ανέφελης υπουργίας, εμπλεκόμενος σε διενέξεις με έναν χώρο, του οποίου τη δύναμη ο ίδιος τη γνωρίζει καλύτερα από οιονδήποτε άλλο; Υποτίμησε τον στόχο και υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Το λάθος είναι δικό του, αλλά όχι κυρίως δικό του. Πρωτίστως είναι του πρωθυπουργού, ο οποίος φαίνεται ότι δεν εκτίμησε όσο θα έπρεπε ότι υπουργοί τύπου «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» αποτελούν επικίνδυνο αναχρονισμό, σε μια κυβέρνηση υποχρεωμένη να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Τώρα, βέβαια, είναι αργά για τη διόρθωση του λάθους. Είναι αμφίβολο αν θα προσέφερε τίποτα η αντικατάσταση του Κ. Αρβανιτόπουλου. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να αναστραφεί η πορεία του πανεπιστημίου προς τη «φθορά, φθορά, φθορά», που θα έλεγε ο Πελεγρίνης... Ο βύθιος δράκων Πληροφορηθείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε τροπολογία για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, ο Πειραιώς Σεραφείμ εξανέστη και προσέθεσε ένα ακόμη εμπνευσμένο «ανακοινωθέν» στην πλούσια εργογραφία του κατά του «βυθίου δράκοντος» (έξοχο!) της ομοφυλοφιλίας. Προσωπικώς, δεν έχω να προσάψω τίποτε εις βάρος του Αγίου Πειραιώς. Τουναντίον, τολμώ να πω ότι του είμαι ειλικρινώς υπόχρεος που μου φτιάχνει τη διάθεση κάθε τόσο με τον πάντα γλαφυρό και διαπρύσιο λόγο του. Ούτε διανοούμαι, να αμφισβητήσω το δικαίωμά του να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως «έγκλημα» ή ακόμη και να κρίνει ότι η αναγνώριση στους ομοφυλοφίλους του δικαιώματος στο σύμφωνο συμβίωσης συνιστά «κακούργημα ασύγγνωστο και τερατώδες εις βάρος του αιωνίου Θεού». Οταν στην Ελλάδα συναντάμε παντού τις πιο απίθανες μορφές ακραίας και παράλογης πίστης, όταν, π.χ., ανάμεσά μας ζουν άνθρωποι που θεωρούν ηγέτη τον Καμμένο ή πιστεύουν στον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη, αλλά και άλλοι που εξισώνουν τον Ολυμπιακό με θρησκεία ή έχουν την ακλόνητη βεβαιότητα ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να δολοφονήσουν τον Ακούραστο, είναι μάταιο να αντιμετωπίσεις όλα αυτά τα φαινόμενα με οτιδήποτε άλλο εκτός από το χιούμορ. Για να το πω διαφορετικά: πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις τις απόψεις του Notis; Ειλικρινά -και το τονίζω, διότι η ειλικρίνειά μου είναι γνήσια- δεν κατακρίνω τον Αγιο ούτε επειδή απειλεί όσους βουλευτές υπερψηφίσουν την τροπολογία με αφορισμό. Και λοιπόν; Αν λ.χ., ο σύλλογος φιλάθλων του Ολυμπιακού με εκδιώξει των τάξεών του δι’ επιτιμίου ή αν το ΠΑΣΟΚ με διαγράψει με τυμπανοκρουσίες, πόσο μπορεί να νοιαστώ αφού ούτε Ολυμπιακός είμαι ούτε ΠΑΣΟΚ; Γιατί, λοιπόν, να νοιάζονται οι βουλευτές της Αριστεράς από τον αφορισμό του Αγίου; Επίσης, δεν βρίσκω τίποτε κατακριτέο ούτε στο ότι η απειλή απευθύνεται κυρίως στους βουλευτές της Ν.Δ. Στο κάτω κάτω, δική του είναι η Εκκλησία (του Σεραφείμ), αυτός ελέγχει την τήρηση των κανόνων, όποιον θέλει τον πετάει έξω. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι η ψηφοθηρία της Ν.Δ., ο φόβος μην τυχόν χαθούν οι κάποιες λίγες χιλιάδες ψήφοι που επηρεάζει ο Αγιος Πειραιώς, επιτρέπει στον κάθε Σεραφείμ να επεκτείνει τη θρησκευτική εξουσία του εκεί όπου δεν θα έπρεπε να έχει καμία θέση: στο κοσμικό κράτος. Αυτό το κράτος, αν δεν απατώμαι, δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ συναινούντων ενηλίκων αδίκημα - ειδάλλως κάτι θα προέβλεπε σχετικώς ο Ποινικός Κώδικας. Επίσης, η Βουλή έχει ψηφίσει το 2005 νόμο ο οποίος απαγορεύει τις διακρίσεις εξαιτίας και του γενετήσιου προσανατολισμού. Εφόσον, επομένως, οι ομοφυλόφιλοι αποκλείονται από τις καθαρά πρακτικές διευκολύνσεις που παρέχει σε όλους τους άλλους το σύμφωνο συμβίωσης, αυτό δεν συνιστά διάκριση εις βάρος τους και παραχώρηση της Πολιτείας εις βάρος της ισονομίας; Η γραφικότητα είναι κατανοητή και -γιατί όχι- ευπρόσδεκτη όσο είναι ακίνδυνη. Από το σημείο όμως όπου επιβάλλει τους όρους της στην πραγματικότητα γίνεται αποκρουστική.  kathimerini