Κεφαλονίτικα ανέκδοτα Συζητούν τρεις παπάδες, ένας από το Αγιο όρος, ένας από την Αθήνα και ένας Κεφαλονίτης για το πως κατανέμουν τα έσοδα των εκκλησιών τους. Λέει ο παπάς από το Αγιο όρος: «Εγώ Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα και όσα έρθουν κορώνα είναι του Θεού και τα δίνω για τις ανάγκες της εκκλησίας και όσα έρθουν γράμματα είναι δικά μου». Λέει ο Αθηναίος παπάς: «Και εγώ πετάω τα νομίσματα στον αέρα και όσα σταθούν όρθια είναι του Θεού και της εκκλησίας, όσα πέσουν στο πλάι (κορώνα ή γράμματα) είναι σαφώς δικά μου». Και στο τέλος ο Κεφαλονίτης ο παπάς: «Εγώ κύριοι συνάδελφοι κάνω το ίδιο που κάνετε και εσείς με πιο απλές διαδικασίες για να μη χάνουμε και χρόνο. Πετάω στον αέρα όλα τα νομίσματα. Όσα θέλει τα κρατάει ο Θεός και όσα πέσουν κάτω είναι δικά μου!» Είναι ένας Κερκυραίος, ένας Κεφαλλονίτης κι ένας Λευκαδίτης, που ξεμονάχιασαν, κάπου σ' ένα αραχνιασμένο, σκοτεινό υπόγειο ένα λυχνάρι, απ' αυτά τα μυστήρια με τα τζίνια. Το τρίψανε και ξεπετάχτηκε το τζίνι. «Έχετε ο
Δορυφόροι του ίδιου σημαίνοντος κάθε φορά που αυτό αλλάζει θέση.Αλλωστε το σημαίνον καθορίζει τήν συμβολική τάξη,και η συμβολική τάξη συνιστά το υποκείμενο.
Για όσους γνωρίζουν στρουκτουραλισμό.
Είχε τήν ίδια εμμονή με εσάς ο Φρόυντ όσον αφορά το << κάλος>> του Παρθενώνα.Είχε πεί όταν τόν αντίκρυσε : << τόσο όμορφο,για να είναι αληθινο>>.
Ο Νταλί είπε πως << η ομορφιά είναι αυταπόδεικτη>>. Το είπε βέβαια για τις γυναίκες,όμως η ομορφιά στήν τέχνη παραμένει υπόθεση υποκειμενική.
Επειδή εμένα δέν μου αρέσει ο Παρθενώνας,άν και θαυμαστής του αρχαίου πολιτισμού,μπορεί να πέσουν να με φάνε με μπούλιγκ αρκετοί που ταυτίζουν το γούστο με τόν πατριωτισμό.
Όσο για την καύση των νεκρών,σίγουρα δέν υπάρχει καμία θρησκευτική δέσμευση του χριστιανισμού ως πρός το δόγμα.Απλά οι παπάδες θα χάσουν εισόδημα από αυτή τήν πρακτική.( ταφή,μνημόσυνα,τρισάγιο κτλ).
Αλλά αφού το ξεκινήσατε ψυχαναλυτικά,τί υποδηλώνει η επιθυμία της καύσης του σώματος μεταθανάτια;Είναι ένα είδος αυτοκτονίας του υποκειμένου.
Ακόμη και μία μεταθανάτια επαναστατική πράξη όπως ζήτησε ο Ηλίας Πετρόπουλος : να καεί και τις στάχτες του να τις πετάξουν στους υπονόμους στο Παρίσι.
Ακόμη και μία εξουσιαστική πράξη,όπως τα κόκκαλα του Χίτλερ που έμεναν επί 40 χρόνια κάτω από τήν άσφαλτο που παρέλαζαν οι στρατιώτες των εχθρών του,πρίν τα ξεθάψουν και αφού τα κάψουν οι στάχτες σκορπίστηκαν στους υπονόμους.
Να λοιπόν που ο θάνατος είναι ένα από τα μέγα σημαίνοντα.
Όπως θα έλεγε και ο πατέρας της ψυχανάλυσης ενώ οι στάχτες του αγνοούνται.
Υποβολή νέου σχολίου