| Η Ευρώπη που αλλάζει |
|
| Του Κώστα Ιορδανίδη |
|
|
|
Η επίθεση του κ. Νάιτζελ Φάρατζ, ηγέτη του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, εναντίον του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά, κατά τη χθεσινή σύνοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υπήρξε ιδιαιτέρως βίαιη, εκτός κάθε πλαισίου «πολιτικής ορθότητος», ενδεικτική, ωστόσο, της συμπεριφοράς των αναδυόμενων δυνάμεων στη σημερινή Ευρώπη.
Προκάλεσε αποστροφή και οργή, όχι αποκλειστικά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αλλά δεν δικαιολογείται έκπληξη. Στις 22 Νοεμβρίου 2011, ο κ. Φάρατζ είχε εξαπολύσει μία μετωπική επίθεση στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπέι, όταν απευθυνόμενος σε αυτόν είπε ότι «είσαι ένα τίποτε, ίσως διότι προέρχεσαι από μία χώρα που δεν υφίσταται, το Βέλγιο».
Η άκρα επιθετικότητα, σε επίπεδο ρητορικό βεβαίως, η ειρωνεία εκτός ορίων, δεν είναι ξένη προς την παράδοση του βρετανικού Κοινοβουλίου. Η θεατρική αντίληψη είναι κυρίαρχη, διότι και ο δεχόμενος την όποια επίθεση –όσο οξεία, άδικη ή υπερβολική και αν είναι– μπορεί να αντιμετωπίσει την όποια πρόκληση με ανάλογη δεξιότητα. Στο ελληνικό Κοινοβούλιο, στις περιπτώσεις ακραίας επιθέσεως κλείνουν τα μικρόφωνα, και από μίαν άποψη ορθώς, διότι απλούστατα θα ακολουθούσαν με μαθηματική βεβαιότητα γρονθοκοπήματα.
Το θέμα, όμως, δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο υπεδέχθη ο κ. Φάρατζ τον Ελληνα πρωθυπουργό στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά το γεγονός ότι παρά τις διαφορές τους –που είναι σημαντικότατες ενίοτε– τα εθνικιστικά ή ακροδεξιά κόμματα θα αυξήσουν σημαντικότατα την ισχύ τους μετά τις εκλογές του προσεχούς Μαΐου.
Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης αλλάζει δραματικά, η αμφισβήτηση των επιλογών της ηγεσίας της Ενώσεως διογκώνεται και έχει αρχίσει να εδραιώνεται η εντύπωση ότι η όλη υπόθεση ενοποιήσεως της ηπείρου είναι εξυπηρετική μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Ο ευρωσκεπτικισμός που αποτελούσε μία «κακοφωνία» της βρετανικής πολιτικής, πρωτίστως επί της πρωθυπουργίας της Μάργκαρετ Θάτσερ, διευρύνεται και προσλαμβάνει πλέον πρωτόγονη και ενίοτε άκρως απωθητική μορφή. Αναμφιβόλως η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στην ευρωπαϊκή ελίτ των τελευταίων δεκαετιών.
Υπάρχει τάση υποβαθμίσεως του αναμενόμενου αποτελέσματος των ευρωεκλογών. Πέρα από το γεγονός, ωστόσο, ότι η εκλογική καταγραφή του προσεχούς Μαΐου μπορεί να είναι αντίστοιχη στην εσωτερική πολιτική σκηνή, τα αναδυόμενα πολιτικά σχήματα προκαλούν αλλοιώσεις στην πολιτική των ευρωκεντρικών κομμάτων.
Στη Βρετανία, όπου η επιρροή του αυξάνεται διαρκώς, ο κ. Φάρατζ επέτυχε να μεταβάλει την ημερησία διάταξη της κυβερνήσεως και ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον εξήγγειλε δημοψήφισμα για το 2017 με ερώτημα την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε.
Στην Ελλάδα, υπό την πίεση της αντιπολιτεύσεως, των βουλευτών της ισχνής πλειοψηφίας και της κοινής γνώμης, η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει πολιτική «αντιστάσεως» στην τρόικα, ελπίζοντας ότι θα επιδειχθεί κατανόηση από τους εταίρους και επισείοντας τον κίνδυνο αναδείξεως «αντιευρωπαϊκών δυνάμεων». Πλήρης ρευστότητα επικρατεί. kathimerini |
|
|
Comments