Τα κερατάκια των Χριστουγέννων
Τα κερατάκια των Χριστουγέννων
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Οι ημέρες των εορτών είναι ιδιαζόντως ψυχαναγκαστικές. Αν τουλάχιστον έχεις υπερβεί το δέκατον ή ενδέκατον έτος της ηλικίας σου και έχεις αναγκασθεί να παραδεχθείς ότι ο Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Οπότε και μπορείς να απαιτήσεις χωρίς πολλά πολλά από τον πατέρα σου το Play Station που επιθυμείς. Στις επόμενες δεκαετίες της ζωής σου τέτοιες μέρες οφείλεις να αισθάνεσαι χαρούμενος και να γιορτάζεις όπως όλοι, οφείλεις να τρως όπως όλοι, να πίνεις όπως όλοι και να ξενυχτάς ώστε επιστρέφοντας στο γραφείο, στις 27, να μπορείς να πεις. «Θέλω λίγο να ξεκουραστώ. Τρεις ημέρες έτρωγα, έπινα και ξενυχτούσα. Είμαι πτώμα». Αν δεν είσαι σε θέση να πεις ότι είσαι πτώμα, διότι έμεινες σπίτι και σερνόσουν από πολυθρόνα σε καναπέ και πάλι πίσω, λες απλώς «την έβγαλα ήσυχα, οικογενειακά, ξέρεις τώρα...» παλεύοντας να καλύψεις τις ενοχές που αισθάνεσαι διότι δεν είσαι κανονικός άνθρωπος. Αν δεν φας, δεν πιεις τον Δούναβη και δεν ξενυχτήσεις μέχρι πρωίας, είσαι σαν αυτούς που πηγαίνουν στο γραφείο για να λουφάρουν, δημόσιος υπάλληλος της ζωής, κοινώς δεν ξέρεις να ζήσεις και να χαρείς.
Οι εορτές των Χριστουγέννων είναι πιο ψυχαναγκαστικές κι από τις Απόκριες, εκεί όπου συνωμοτούν όλοι για να σφάξουν το καλό γούστο, την αξιοπρέπεια στη συμπεριφορά και το χιούμορ. Εμαθα ότι στον νομό Ηλείας ο μητροπολίτης Γερμανός τις έχει απαγορεύσει ως παγανιστικές. Δεν ξέρω αν το έχει κάνει λόγω αντιζηλίας με τη γειτονική Αχαΐα, και μη μου πείτε ότι είναι ακραίος, φανατικός και ό,τι άλλο. Με ενδιαφέρει ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας νομός της χώρας όπου οι κάτοικοι απαγορεύεται να φορούν μουτσούνες υποτίθεται για να γλεντήσουν, στην πραγματικότητα όμως για να ενοχλήσουν ο ένας τον άλλον. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, υπάρχουν και οι ταλιμπάν των εορτών. Ομως, είναι η αλήθεια, αν με τις Απόκριες ξεμπερδεύεις εύκολα, με τα Χριστούγεννα δύσκολα τα βγάζεις πέρα.
Ολη μου η συμπόνια και η αμέριστη ανθρώπινη αλληλεγγύη μου σ’ αυτά τα νέα κορίτσια που τέτοιες μέρες αναγκάζονται να φορούν κερατάκια. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Το εννοώ στην κυριολεξία. Αναφέρομαι σ’ αυτά τα κερατάκια με τα οποία σε υποδέχονται πωλήτριες ή σερβιτόρες και τα οποία έχουν δανειστεί από τους ταράνδους του Αγιου Βασίλη –«Tarandus Caesarius vernicomenus»– για να εμφυσήσουν το πνεύμα των ημερών στον εσπρέσο. Θα μου πείτε εδώ κύριοι αξιοπρεπείς καθ’ όλα, άνθρωποι πολιτευτές και υπουργοί εκ των ων ουκ άνευ, φωνάζουν καθημερινά στην τηλεόραση «αφήστε με να ολοκληρώσω». Τι να κάνει και το ταλαίπωρο κορίτσι με τα κερατάκια των Χριστουγέννων; Το πολύ να ζητήσει επίδομα γελοιοποίησης.
Αναρωτιέμαι αν και ο ψυχαναγκασμός των εορτών, η υποχρέωση που σου επιβάλλεται για γιορτή θέλεις δεν θέλεις, είναι κι αυτό σύμπτωμα της μετανεωτερικότητας. Σύμπτωμα ενός κόσμου που έχει αναγάγει σε μεταφυσική υποχρέωσή του τη διασκέδαση – με την αρχαία σημασία της λέξης διασκεδάννυμι - διασκορπίζω κοινώς. Εξ ου και ο ψυχαναγκασμός του σκορπίσματος, η μετατροπή του σε ένα είδος κανονικότητας απ’ την οποία ουδείς δικαιούται να ξεφύγει. Ούτε καν η κοπέλα που ντρέπεται να φορέσει τα κερατάκια των Χριστουγέννων.
Ως εκ τούτου, οφείλω να συγχαρώ τη ρόδα στην πλατεία Συντάγματος, που αρνείται να γυρίσει. Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίστασης στον ψυχαναγκασμό του πνεύματος των εορτών.
Comments