Δημοκρατία σημαίνει ευτυχία
Γιατί, έχω την απορία, δεν είναι δημοκρατικό να ακολουθείς πολιτική ελέγχου των ελλειμμάτων; Γιατί, με άλλα λόγια, το να ξοδεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο είναι δημοκρατικό, ενώ το συμμάζεμα των δαπανών είναι αντιδημοκρατικό; Την απορία μου προκάλεσε η ομιλία του Τσίπρα, προ ημερών στο συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου έθεσε το ζήτημα με αυτούς ακριβώς τους όρους. (Αφού προηγουμένως, στο πλαίσιο αυτού που ο ίδιος ονόμασε «πολιτική διαπραγμάτευση», είχε κάνει σαν χαρωπό, παιχνιδιάρικο κανισάκι μπροστά στη Μέρκελ. Αλίμονο, άνευ ορατού αποτελέσματος. Οι Γερμανοί, ως γνωστόν, δεν είναι πολύ εκδηλωτικοί· η Μέρκελ γέλασε από μέσα της...).
Γενικώς, η σύγχυση γύρω από την έννοια της δημοκρατίας είναι πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα. Ισως επειδή εμείς εδώ μπορούμε να την κοιτάξουμε στα μάτια και να της πούμε με τσιπρική αυθάδεια: «εγώ, ρε, σ’ έχω γεννήσει!». Προσφάτως, λ.χ., ο εισαγγελέας που πρότεινε να μην εκδοθούν στην Τουρκία οι τρεις από τους φυγάδες του πραξικοπήματος επικαλέσθηκε στην αγόρευσή του την –προσωπική του, υποθέτω– διαπίστωση ότι τίποτα στη σημερινή Τουρκία του Ερντογάν δεν παραπέμπει στη δημοκρατία του Κλεισθένους. Και λοιπόν; Πώς μπορεί να είναι κριτήριο δημοκρατικότητας ενός σύγχρονου καθεστώτος ο Κλεισθένης; Βεβαίως, στις μεταρρυθμίσεις του βρίσκεται, ιστορικά, η απαρχή της δημοκρατίας· στην πράξη, όμως, ήταν μια πιο οργανωμένη, πιο έξυπνη και πιο ανοικτή μορφή ολιγαρχίας. Η δημοκρατία του Κλεισθένους περισσότερο θυμίζει, π.χ., τη δημοκρατία του Μπίσμαρκ – δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι κριτήριο της σύγχρονης δημοκρατίας.
Συγχέουμε τη δημοκρατία, ένα σύστημα διακυβέρνησης από τους πολλούς, με τα επιθυμητά από τον καθένα ή ακόμη και με τα ιδεατά αποτελέσματα αυτού του συστήματος· δηλαδή, με την ανάπτυξη που διαχέεται στην κοινωνία, με τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής και πάει λέγοντας ο ατέλειωτος κατάλογος, ώσπου να φθάσουμε στον πιθηκάνθρωπο και τη συγκινητικής απλοϊκότητας θέση του ότι αληθινή δημοκρατία είναι ό,τι γουστάρει ο ίδιος. (Αυτό είναι μια ακόμη αποτυχία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα...). Εχει ενδιαφέρον, όμως, πως η Αριστερά εκμεταλλεύθηκε αριστοτεχνικά αυτή τη σύγχυση προς όφελός της. Εικάζω (δεν το έχω ψάξει το θέμα) ότι αυτό πρέπει να ξεκίνησε κάπου τη δεκαετία του 1930 με την τακτική του λαϊκού μετώπου· και υποθέτω ότι θα ευνόησε τη συνέχισή του και η περίοδος από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ώς τις μέρες μας, με την άνθηση των κινημάτων για πάσης φύσεως δικαιώματα, τα οποία προσφέρουν στην Αριστερά ιδεώδη ευκαιρία μιας ευρύτερης πλατφόρμας κοινωνικών συμμαχιών, ώστε να επεκτείνουν μέσω αυτών την επιρροή τους. Σταδιακά και ιδίως σε πολιτικά καθυστερημένες χώρες της Δύσης όπως η Ελλάδα, η Αριστερά κατόρθωσε να ταυτίσει τη δημοκρατία με την ευτυχία, μια έννοια στην οποία ο καθένας δίνει το περιεχόμενο που θέλει.
Βεβαίως, λοιπόν, είναι αντιδημοκρατικό να ελέγχεις τα ελλείμματα· διότι τα ελλείμματα τα καταναλώνουμε και αυτό είναι καλό, είναι πρόοδος και, άρα, δημοκρατία – τόσο απλά. Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη κυνηγάει τόσο επίμονα τον Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ. Πρέπει οπωσδήποτε να προσωποποιηθεί κάπως η ενοχή, πρέπει κάποιος πραγματικός άνθρωπος (όχι τα αόρατα όντα των σκοτεινών κέντρων) να φταίει· πρέπει, για να σώσουμε τη δημοκρατία μας! Διότι, βλέπετε, οι αναξιοπαθούντες που πιστεύουν ότι δημοκρατία σημαίνει ευτυχία, πιστεύουν, επίσης, ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα...
Μήπως;
«Οσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε τα προβλήματα της Ευρώπης, ούτε τα προβλήματα του κόσμου ολόκληρου». Συγγνώμη ζητώ εκ των προτέρων, αλλά η πρώτη σκέψη μου, καθώς άκουγα κατάπληκτος τον Τσίπρα να εκστομίζει το παραπάνω, ήταν αν έχει πάρει τον γνωστό Λάκη για να του κάνει την επικοινωνία, διότι αυτό είναι το επίπεδο του «νέου Αριστοφάνη». Επειτα αναρωτήθηκα πώς του επιτρέπει η υλιστική, μαρξιστική φιλοσοφία του να πιστεύει στην ψυχή. (Φταίει μάλλον η πολλή συνάφεια με εκείνον που νόμιζε ότι ήταν «μπούλης» και ο οποίος σταυρώνει τους αεροπόρους πριν απογειωθούν…).
Ηταν, πάντως, εξαρχής φανερό ότι το αχαρακτήριστο σχόλιο απευθυνόταν στον Σόιμπλε, προς απάντηση προηγηθέντος δικού του σχολίου ότι δεν έχει «κατανόηση» για τα κόλπα του Τσίπρα. Η διάψευση που αναγκάστηκε αργότερα να βγάλει το Μαξίμου απλώς επιβεβαίωσε την αρχική υπόθεση. Ο Τσίπρας παίζει ξανά το ίδιο ανόητο παιχνίδι με τον Σόιμπλε – αυτό στο οποίο πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί στο τέλος. Φοβάμαι ότι τούτη τη φορά δεν το κάνει από άγνοια κινδύνου, αλλ’ επειδή θέλει να το χάσει. Η ήττα είναι μέρος του σκηνικού της υπερπαραγωγής που ετοιμάζει για την έξοδό του. Για να παραφράσω αυτό που έλεγαν τη δεκαετία του 1970 στη Βόρειο Ιρλανδία, στο απόγειο των «Ταραχών», πριν ξεμπλέξουμε τελείως, θα μπλέξουμε χειρότερα...
Συνέβη στην Αθήνα
Πραγματικό περιστατικό. Μια Μερσεντές παραλίγο να πατήσει μια πεζή. Ποιος έφταιγε δεν κατάλαβα· ακολούθησε όμως το εξής: Ο οδηγός, που είχε δίπλα τη σύζυγό του, κατεβάζει το παράθυρο και αρχίζει να βρίζει χυδαία την πεζή. (Την είπε όπως έλεγαν παλιά τα μεγάλα σιδερένια κρεβάτια, για να καταλάβετε...). Εκείνη του απαντά αναλόγως, εκείνος βγαίνει από το αυτοκίνητο και εμείς, οι παρατηρητές, ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα! Με το χέρι απειλητικά τεντωμένο, εκτός εαυτού, ουρλιάζει προς το μέρος της: «Ρε βρωμοκουμμούνι...», (φωνητική η ορθογραφία, εννοείται). «Εγώ κουμμούνι;», αγριεύει εκείνη, «εσύ είσαι μάλλον το κουμμούνι, που έχεις και Μερσεντές»! Εφυγα χωρίς να παρακολουθήσω τη συνέχεια. Ελπίζω να νίκησε ο καλύτερος και, πάντως, να έχασαν οι κομμουνιστές...
Comments