το ακροατήριο του κ.ΤΣΊΠΡΑ
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣΤο ακροατήριο του κ. Τσίπρα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε ποιους άραγε απευθύνεται ο πρωθυπουργός όταν επιχειρεί να παγιδεύσει την αξιωματική αντιπολίτευση σε τακτικισμούς της μιας δεκάρας; Εύκολα αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης ότι η πολιτική ατζέντα ορίζεται από τη δημαγωγία, ωστόσο υπάρχει ένα κοινό που όχι μόνο τη δέχεται αλλά την εγκρίνει. Μπορεί να είναι το κοινό που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, το 15%-22%, μπορεί να είναι και διάφοροι «αντισυστημικοί» διάσπαρτοι σε διάφορα κόμματα που δεν τα πάνε καλά με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, επίσης μπορεί να είναι και διάφοροι που εμμένουν στις χονδροειδείς (και εφησυχαστικές) διαιρέσεις της κοινωνίας ανάμεσα σε καλούς και κακούς. Αλλά, έστω, ακόμη και αν είναι όλοι αυτοί, δυνητικοί αποδέκτες του πρωθυπουργικού λαϊκισμού, μπορεί αυτό το ποσοστό των ψηφοφόρων να δικαιολογήσει μια εξόφθαλμα παιδαριώδη και ψευδή ρητορεία πάνω σε τόσο σοβαρά και περίπλοκα θέματα;
Ο σύγχρονος διεθνής λαϊκισμός έχει ασφαλώς παρακλάδι τον κ. Τσίπρα, που, μάλλον από «αφέλεια», ανησυχεί για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, ενώ και ο ίδιος αποτελεί κομμάτι αυτού του ίδιου ρεύματος, δηλαδή της «αντισυστημικής δημαγωγίας». Ωστόσο, είναι ίδιον του λαϊκισμού να υπογραμμίζει με θράσος την προσβολή του στη λογική. Δεν πρόκειται για λανθασμένη εκτίμηση ή για έλλειψη πολιτικής αγωγής. Αποτελεί, απλώς, τρόπο επιβίωσης του λαϊκισμού, αυτή η κατά πρόσωπο απόθεση χυδαιότητας που παλινδρομεί μεταξύ επιθετικότητας και δήθεν αγαθοσύνης. Είναι ένας τρόπος άσκησης πολιτικής. Και η πολιτική περιλαμβάνει τόσο τη χειραγώγηση όσο και τον ευτελισμό ή και τον εξευτελισμό. Αλλά αυτή είναι απλώς μια πρώτη ανάγνωση μιας πτυχής όσων συμβαίνουν. Το δυσχερές του θέματος είναι οι δεξαμενές αποδοχής. Γιατί το δίκτυο του λαϊκισμού έχει αποδέκτες ή δυνητικούς φορείς ανοχής όχι μόνο στις φυσικές πηγές του αλλά και στο αντίπαλο στρατόπεδο, καθώς καραδοκεί για κάθε σημείο ψυχικής κόπωσης ή συναισθηματικής αδυναμίας ψηφοφόρων της άλλης πλευράς. Εχει παρέλθει η εποχή της κατά το δυνατόν ευκρινούς διαίρεσης του πολιτικού σώματος. Ενα ποσοστό 60% άγεται και φέρεται και εκεί επενδύει ο λαϊκισμός, στον χάρτη των ψηφοφόρων, η πολυχρωμία του οποίου θυμίζει εθνολογικό χάρτη της Μακεδονίας του 1900.
Ο σύγχρονος διεθνής λαϊκισμός έχει ασφαλώς παρακλάδι τον κ. Τσίπρα, που, μάλλον από «αφέλεια», ανησυχεί για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, ενώ και ο ίδιος αποτελεί κομμάτι αυτού του ίδιου ρεύματος, δηλαδή της «αντισυστημικής δημαγωγίας». Ωστόσο, είναι ίδιον του λαϊκισμού να υπογραμμίζει με θράσος την προσβολή του στη λογική. Δεν πρόκειται για λανθασμένη εκτίμηση ή για έλλειψη πολιτικής αγωγής. Αποτελεί, απλώς, τρόπο επιβίωσης του λαϊκισμού, αυτή η κατά πρόσωπο απόθεση χυδαιότητας που παλινδρομεί μεταξύ επιθετικότητας και δήθεν αγαθοσύνης. Είναι ένας τρόπος άσκησης πολιτικής. Και η πολιτική περιλαμβάνει τόσο τη χειραγώγηση όσο και τον ευτελισμό ή και τον εξευτελισμό. Αλλά αυτή είναι απλώς μια πρώτη ανάγνωση μιας πτυχής όσων συμβαίνουν. Το δυσχερές του θέματος είναι οι δεξαμενές αποδοχής. Γιατί το δίκτυο του λαϊκισμού έχει αποδέκτες ή δυνητικούς φορείς ανοχής όχι μόνο στις φυσικές πηγές του αλλά και στο αντίπαλο στρατόπεδο, καθώς καραδοκεί για κάθε σημείο ψυχικής κόπωσης ή συναισθηματικής αδυναμίας ψηφοφόρων της άλλης πλευράς. Εχει παρέλθει η εποχή της κατά το δυνατόν ευκρινούς διαίρεσης του πολιτικού σώματος. Ενα ποσοστό 60% άγεται και φέρεται και εκεί επενδύει ο λαϊκισμός, στον χάρτη των ψηφοφόρων, η πολυχρωμία του οποίου θυμίζει εθνολογικό χάρτη της Μακεδονίας του 1900.
Comments