Αξιολόγηση?Ευχαριστώ,αλλα δεν θα πάρω
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ«Αξιολόγηση; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στην Ελλάδα χάσαμε τον στόχο της αριστείας, διότι χάσαμε το μέτρο της αξιολόγησης. Της εσωτερικής, προσωπικής αξιολόγησης. Αυτή η απώλεια διατρέχει τόσο τον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο τομέα. Γύρω μας, ο κανόνας είναι άνθρωποι που δεν κάνουν ποτέ λάθη (!), άλλοι που προβάλλουν μίζερες δικαιολογίες για τις ελλείψεις τους και άλλοι που οχυρώνονται πίσω από τον συντεχνιασμό του Δημοσίου με προστάτη το κράτος-πατερούλη που δεν επιθυμεί να στεναχωρήσει την εκλογική του πελατεία.
Βέβαια, κατά τη διάρκεια της κρίσης ενισχύθηκαν οι στάσεις (επιλογές) απόσυρσης στη γωνιά μας, η οποία μπορεί να υποκρύπτει –σε πολλές περιπτώσεις– και εργασιακή ανασφάλεια. Κοιτάξτε γύρω, αλλά πρωτίστως ας κοιτάξουμε μέσα μας. Ποιος προβάλλει το θάρρος της γνώμης του, τον καλώς εννοούμενο «τσαμπουκά» βασιζόμενος και στα λάθη που έκανε και όχι μόνο στις επιτυχίες του; Σπάνια το βλέπεις, αντίθετα γεωμετρικά αυξάνονται οι φαιδρές περιπτώσεις της... κότας λειράτης, που πλασάρει το «εγώ» της σε επαγγελματικό και προσωπικό βίο.
Την ίδια στιγμή, οι θεσμοί και οι δομές του κράτους έχουν διαβρωθεί από τον ωχαδελφισμό ή την κομματική αναξιοκρατία, με αποτέλεσμα όποια προσπάθεια διαφυγής από τον κανόνα να μοιάζει με νόμισμα: στη μία όψη του απεικονίζεται ο επαγγελματισμός ως χρέος τιμής απέναντι στον εαυτό μας, στην άλλη η υπέρμετρη φιλοδοξία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αντίρροπων, αλληλοσυγκρουόμενων επιλογών και συμφερόντων, το ερώτημα είναι πού μπορεί να ισορροπήσει η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος – του βασικού πυλώνα για τη στρατηγική πορεία μιας χώρας. Το διακύβευμα είναι από ποιους θα γίνεται και υπό ποιους όρους. Το τοπίο απρόσιτο και δύσβατο. Για παράδειγμα, χθες η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος ζήτησε την άμεση κατάργηση όλου του θεσμικού πλαισίου που διέπει την αξιολόγηση «και την άμεση έναρξη ουσιαστικού διαλόγου για την αξιολόγηση με σεβασμό από την πολιτεία των θέσεων του κλάδου μας». Ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν εκ των προτέρων η αφετηρία είναι τελείως υποκειμενική: με ποιους όρους θα κριθεί το ουσιαστικό του διαλόγου;
Ολοι διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του ελληνικού σχολείου –π.χ. παπαγαλία, εξεταστικοκεντρικός χαρακτήρας, αποσπασματική γνώση–, αλλά οι λύσεις δεν αναζητούνται ποτέ και σε ατομικό επίπεδο αλλά μόνο σε θεσμικό. Οταν δε η ελληνική διασπορά (όπως π.χ. με τα Συμβούλια στα ΑΕΙ και στα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα) επιχειρεί να στρέψει τα φώτα στην πατρίδα για να συνδράμει, η αντίδρασή μας είναι μηδενιστική και απαξιωτική.
Στην Ελλάδα χάσαμε τον στόχο της αριστείας, γιατί χάσαμε το μέτρο της αξιολόγησης. Και αυτό συνέβη μεταπολιτευτικά, όταν η αστική τάξη διογκώθηκε υπέρμετρα, εντάσσοντας και τους Ελληνες που έπιασαν την καλή με τις πλάτες του Δημοσίου. Ενα Δημόσιο που απεχθάνεται την αξιολόγηση, καθώς είναι ο πρώτος και μεγάλος ασθενής.
Βέβαια, κατά τη διάρκεια της κρίσης ενισχύθηκαν οι στάσεις (επιλογές) απόσυρσης στη γωνιά μας, η οποία μπορεί να υποκρύπτει –σε πολλές περιπτώσεις– και εργασιακή ανασφάλεια. Κοιτάξτε γύρω, αλλά πρωτίστως ας κοιτάξουμε μέσα μας. Ποιος προβάλλει το θάρρος της γνώμης του, τον καλώς εννοούμενο «τσαμπουκά» βασιζόμενος και στα λάθη που έκανε και όχι μόνο στις επιτυχίες του; Σπάνια το βλέπεις, αντίθετα γεωμετρικά αυξάνονται οι φαιδρές περιπτώσεις της... κότας λειράτης, που πλασάρει το «εγώ» της σε επαγγελματικό και προσωπικό βίο.
Την ίδια στιγμή, οι θεσμοί και οι δομές του κράτους έχουν διαβρωθεί από τον ωχαδελφισμό ή την κομματική αναξιοκρατία, με αποτέλεσμα όποια προσπάθεια διαφυγής από τον κανόνα να μοιάζει με νόμισμα: στη μία όψη του απεικονίζεται ο επαγγελματισμός ως χρέος τιμής απέναντι στον εαυτό μας, στην άλλη η υπέρμετρη φιλοδοξία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αντίρροπων, αλληλοσυγκρουόμενων επιλογών και συμφερόντων, το ερώτημα είναι πού μπορεί να ισορροπήσει η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος – του βασικού πυλώνα για τη στρατηγική πορεία μιας χώρας. Το διακύβευμα είναι από ποιους θα γίνεται και υπό ποιους όρους. Το τοπίο απρόσιτο και δύσβατο. Για παράδειγμα, χθες η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος ζήτησε την άμεση κατάργηση όλου του θεσμικού πλαισίου που διέπει την αξιολόγηση «και την άμεση έναρξη ουσιαστικού διαλόγου για την αξιολόγηση με σεβασμό από την πολιτεία των θέσεων του κλάδου μας». Ωστόσο, πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν εκ των προτέρων η αφετηρία είναι τελείως υποκειμενική: με ποιους όρους θα κριθεί το ουσιαστικό του διαλόγου;
Ολοι διαμαρτύρονται για τα προβλήματα του ελληνικού σχολείου –π.χ. παπαγαλία, εξεταστικοκεντρικός χαρακτήρας, αποσπασματική γνώση–, αλλά οι λύσεις δεν αναζητούνται ποτέ και σε ατομικό επίπεδο αλλά μόνο σε θεσμικό. Οταν δε η ελληνική διασπορά (όπως π.χ. με τα Συμβούλια στα ΑΕΙ και στα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα) επιχειρεί να στρέψει τα φώτα στην πατρίδα για να συνδράμει, η αντίδρασή μας είναι μηδενιστική και απαξιωτική.
Στην Ελλάδα χάσαμε τον στόχο της αριστείας, γιατί χάσαμε το μέτρο της αξιολόγησης. Και αυτό συνέβη μεταπολιτευτικά, όταν η αστική τάξη διογκώθηκε υπέρμετρα, εντάσσοντας και τους Ελληνες που έπιασαν την καλή με τις πλάτες του Δημοσίου. Ενα Δημόσιο που απεχθάνεται την αξιολόγηση, καθώς είναι ο πρώτος και μεγάλος ασθενής.
Comments