«Είναι η μεσαία τάξη, ηλίθιε!»
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. Εθν.Μακαρίου & Φαληρέως 2
ΚΟΣΜΟΣ«Είναι η μεσαία τάξη, ηλίθιε!»
ΝΤΙΑΝΑ ΚΑΡΤΣΑΓΚΟΥΛΗ
Ο Ντίνος Σιαμάς, μέλος της ελληνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης, εξηγεί γιατί ο ίδιος αλλά και η πλειοψηφία των Ελληνοαμερικανών στήριξαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Πορτρέτο: Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης
Tο 1992, ο υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Μπιλ Κλίντον, Τζέιμς Κάρβιλ, έγραψε τρεις φράσεις, στις οποίες θα έπρεπε το επιτελείο του να εστιάσει προκειμένου να κερδίσουν τις εκλογές εναντίον του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Εκείνη που έμεινε στην ιστορία και έχει δεχτεί πολλές παραφράσεις μέχρι σήμερα είναι η εξής: «Η οικονομία, ηλίθιε!». Οι άλλες δύο: «Αλλαγή εναντίον μία από τα ίδια» και «Μην ξεχάσεις τo σύστημα υγείας». Μόνο ως τραγική ειρωνεία θα μπορούσε κανείς να δει το γεγονός ότι αυτά τα τρία θέματα είναι που οδήγησαν στην ήττα τη σύζυγο του Μπιλ Κλίντον 24 χρόνια αργότερα. Ή, πιο σωστά, αυτά τα θέματα όπως τα βλέπει και τα βιώνει η μεσαία τάξη των ΗΠΑ.
Γιατί, αντίθετα με την καρικατούρα που είχαν φτιάξει οι πολιτικοί σχολιαστές-κωμικοί στις βραδινές εκπομπές τους, τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ δεν τον έβγαλαν κάποιοι φτωχοί, αμόρφωτοι, ρατσιστές, μισογύνηδες, λευκοί άντρες, εκπρόσωποι της εργατικής τάξης. Ο μέσος ψηφοφόρος του έχει ετήσιο εισόδημα $72.000 και πτυχίο πανεπιστημίου, ενώ εντυπωσιακή είναι και η στήριξή του από τις γυναίκες. Πρόκειται για ανθρώπους που ανήκουν στη μεσαία τάξη και ακούν για την οικονομική βελτίωση της χώρας τους, χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται σε περισσότερα χρήματα στην τσέπη τους. Νιώθουν απειλή από τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, βλέπουν την ποιότητα ζωής τους να υποβαθμίζεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια και, επιπλέον, θεωρούν ότι εκείνοι είναι πάντα που καλούνται να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα», πληρώνοντας φόρους δυσανάλογα μεγάλους σε σχέση με τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις.
Ανάμεσα σε αυτούς και οι Ελληνες της Αμερικής. Αλήθεια, πολλοί εξεπλάγησαν από το αποτέλεσμα της ψήφου των Ελληνοαμερικανών, θεωρώντας τους στην πλειοψηφία Δημοκρατικούς. Αυτό όμως είναι ένας μύθος και έχει να κάνει με την υποψηφιότητα του Μάικλ Δουκάκη το μακρινό 1988. Τότε ήταν που οι περισσότεροι συμπατριώτες μας γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους των ΗΠΑ ως ψηφοφόροι των Δημοκρατικών. Από τότε, όμως, μέχρι σήμερα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει.
Το κυριότερο είναι ότι δεν είναι πλέον νέοι μετανάστες, αλλά επιχειρηματίες. Εχουν δημιουργήσει περιουσίες με μεγάλο κόπο και πιστεύουν ακράδαντα στο αμερικανικό όνειρο, σύμφωνα με το οποίο όποιος δουλεύει σκληρά μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Εχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην Αμερική και τα παιδιά και τα εγγόνια τους έχουν γεννηθεί εκεί. Δεν ταυτίζονται δηλαδή πλέον με τον φτωχό μετανάστη που φοβάται τις απελάσεις και δεν έχουν καμία σχέση με τον Μεξικανό εργάτη εναντίον του οποίου καταφέρεται ο Τραμπ. Εκείνο που τους ενδιαφέρει πάνω από όλα είναι η ποιότητα ζωής τους και η ευημερία των απογόνων τους (άλλωστε γι’ αυτό ξενιτεύτηκαν), οι οποίοι στις νέες συνθήκες δύσκολα θα επιβίωναν αν δεν υπήρχε η προηγούμενη γενιά να τους στηρίζει οικονομικά, έστω και με το να τους προσφέρει απλώς ένα σπίτι χωρίς ενοίκιο, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι Αμερικανοί καλούνται να πληρώνουν περίπου $3.000 τον μήνα (στις πρωτεύουσες όπου ζουν οι περισσότεροι Ελληνες).
Αυτό σημαίνει ότι δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη παράταξη και είναι αρκετά ευέλικτοι, ζυγίζοντας τις προεκλογικές εξαγγελίες του εκάστοτε υποψηφίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ντίνος Σιαμάς. Πρώην καθηγητής Ιστορίας με μεταπτυχιακό στις Πολιτικές Επιστήμες, ο οποίος τώρα δραστηριοποιείται στον κτηματομεσιτικό τομέα, είχε ψηφίσει τον Μπαράκ Ομπάμα όταν είχε θέσει υποψηφιότητα την πρώτη φορά, το 2008, και τώρα προτίμησε τον Τραμπ: «Είμαι ανεξάρτητος και καθόλου πεισματάρης. Δεν έχω σκοτεινά κίνητρα και μου αρέσει να μελετάω τις πληροφορίες προτού πάρω μια απόφαση. Δεν ενστερνίζομαι τυφλά όσα λένε οι στατιστικές μετρήσεις, αλλά προσπαθώ να βρω πώς φτάνουν στο εκάστοτε αποτέλεσμα. Θα με χαρακτήριζα προοδευτικό σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά ζητήματα, όπως είναι τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, τις εκτρώσεις, τη θανατική ποινή, αλλά συντηρητικό στα οικονομικά θέματα».
Ποια είναι, λοιπόν, τα σημεία εκείνα που τον έπεισαν να ψηφίσει τον Ντόναλντ Τραμπ; «Κατ’ αρχάς, δεν συμπαθώ καθόλου τη Χίλαρι Κλίντον. Θεωρώ ότι είναι απαίσιος άνθρωπος, διεφθαρμένη, μέρος του συστήματος, υποστηρικτής της ελίτ, και ότι για χρόνια απλώς προωθούσε την πολιτική της ατζέντα μέσω του Ιδρύματος Κλίντον. Κυρίως όμως είναι υπέρ της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κάτι στο οποίο εγώ είμαι εναντίον. Η παγκοσμιοποίηση ευθύνεται για το Brexit και την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ο Τραμπ θέλει να φορολογήσει τα προϊόντα όσων αμερικανικών εταιρειών μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στο εξωτερικό. Εχω παραδείγματα γνωστών μου, όπως είναι ο ξάδελφός μου, που είχαν επιτυχημένες εταιρείες πριν από τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA) και τώρα έχουν καταστραφεί από τον ανταγωνισμό».
Στην ερώτηση αν θεωρεί ότι ο Τραμπ θα υλοποιήσει όλες τις προεκλογικές του εξαγγελίες, όπως, ας πούμε, αν θα χτίσει ένα τείχος στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού, μας απαντά: «Κανένας πρόεδρος, εκτός από τον Τζέιμς Πολκ, δεν έχει κάνει όλα όσα έχει πει προεκλογικά. Θεωρώ ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πολύ έξυπνος και ο κάπως τρελός τρόπος που επικοινώνησε τα μηνύματά του ήταν γιατί κατάλαβε ότι έτσι θα είχαν απήχηση στον κόσμο, ο οποίος έχει βαρεθεί την πολιτική ορθότητα. Αν περιορίσει τα λόμπι, μειώσει τους φόρους, επαναδιαπραγματευτεί τους όρους της NAFTA και άλλων εμπορικών συμφωνιών, αλλάξει το Obamacare, που είναι μια καταστροφή και μια επιπλέον έμμεση φορολόγηση της μεσαίας τάξης και φορολογήσει τις αμερικανικές εταιρείες που φεύγουν για το εξωτερικό και μετά θέλουν να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην Αμερική, τότε όχι μόνο θα επανεκλεγεί, αλλά θα κερδίσει και την υποστήριξη ανθρώπων όπως ο Μπέρνι Σάντερς, που συμφωνεί σε πολλά σημεία μαζί του»
Comments