Δύο άκρα; Απλώς, εκτός θέματος

Δύο άκρα; Απλώς, εκτός θέματος Του Γιωργου Π. Τερζη Ακρα προφανώς και υπάρχουν στο πολιτικό σύστημα. Ιστορικά. Προφανώς τα «άκρα» του πολιτικού φάσματος οριοθετούνται βάσει των γενικώς αποδεκτών δεδομένων κάθε ιστορικής περιόδου. Στη σύγχρονη, δε, πολιτική ιστορία οριοθετούνται με την άκρα δεξιά στη μία πλευρά, την άκρα αριστερά στην άλλη. Το ζήτημα είναι σε ποιο σημείο αυτού του φάσματος τοποθετούνται όχι μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων, αλλά και πολιτικής πρακτικής, πολίτες, πολιτικοί και κόμματα. Είναι ακραία η Χρυσή Αυγή; Προφανώς. Και η δολοφονική επίθεση στο Κερατσίνι θα πρέπει να οδήγησε στην κατάρρευση και των τελευταίων ψευδαισθήσεων. Μικρή σημασία έχει αν ο δράστης ήταν μέλος, έμπιστος ή μίσθαρνο όργανο της οργάνωσης. Αν ισχύει η τελευταία εκδοχή, ότι δηλαδή ουσιαστικά ζούσε κάνοντας τις «δουλειές» της οργάνωσης, ακόμη καλύτερα. Διότι εξαλείφονται τα όποια πολιτικά κίνητρα μιας, καθ’ όλα πολιτικής, δολοφονίας και σχηματοποιείται η εικόνα μιας οργάνωσης που λειτουργεί με όρους οργανωμένου εγκλήματος. Στον αντίποδα του πολιτικού φάσματος, στην Αριστερά, υπάρχουν ακραίοι; Προφανώς. Η επαναστατική βία, η διά των όπλων ανατροπή του κοινοβουλευτισμού περιλαμβάνεται στις διακηρύξεις και πρακτικές αρκετών οργανώσεων. Αν συμφωνήσουμε σε αυτές τις παραδοχές, μπορούμε να συνεχίσουμε την αναζήτηση. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εκτός «συνταγματικού τόξου;». Αυτό υποστήριξε, όχι μία αλλά τρεις φορές, ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης πριν, όπως σημείωναν κυβερνητικά στελέχη, «κατεβάσει ταχύτητα από την 5η στην 4η». Το κατέβασμα ταχύτητας δεν συνεπάγεται και την εγκατάλειψη της θεωρίας των δύο άκρων από το οπλοστάσιο της κυβέρνησης. Κάθε άλλο. Μοιάζει να αποτελεί κεντρική επιλογή. Είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ άκρο; Και αν ναι, γιατί δεν είναι το ΚΚΕ, που, στο καταστατικό του, έχει ως επιδίωξη την ανατροπή της αστικής δημοκρατίας και τη δικτατορία του προλεταριάτου; Εικάζω ότι ουδείς εχέφρων θα εισηγούνταν σήμερα μία τέτοια τακτική έναντι του Περισσού. Εχει «ακραίους» στις τάξεις του ο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς, στελέχη του, από τις ποικιλόχρωμες πρώην συνιστώσες, εκφεύγουν των «αστικών ορίων». Προφανώς, επίσης, το κόμμα ασκείται στον λαϊκισμό, συχνά στις χωρίς αντίκρισμα καταγγελίες, στους υψηλούς καταγγελτικούς τόνους ακόμη και εντός Βουλής. Προφανώς, δε, στη ζυγαριά της συριζαϊκής αποδοκιμασίας, η βία της Χρυσής Αυγής ή η «κρατική καταστολή» έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από όποια άλλη μορφή βίας, αν αυτή επενδύεται με φιλολαϊκά κίνητρα. Αλλά αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Αν κάποιος ανατρέξει στο όχι μακρινό παρελθόν, θα διακρίνει πλήθος περιπτώσεων που η «αριστερή» (σκόπιμα τα εισαγωγικά) βία, όπως της «17Ν», αντιμετωπιζόταν με κατανόηση ή ακόμη και αποδοχή από σημαντικό κομμάτι του πολιτικού προσωπικού και της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που φαινομενικά και μόνον μοιάζει να αποστρέφεται τη βία, αποδεχόμενη ή χειροκροτώντας –επίσης διαχρονικά– τους κατά περίπτωση δυνάμενους να αποδώσουν δικαιοσύνη, όπως την αντιλαμβάνεται το συλλογικό υποσυνείδητο, ή να πουλήσουν τσαμπουκά. Είναι, λοιπόν, εκτός συνταγματικού τόξου ο ΣΥΡΙΖΑ; Η ερώτηση είναι απλώς εκτός θέματος. Οπως εκτός θέματος είναι και η οριοθέτηση των κομμάτων εντός ή εκτός συνταγματικού τόξου, όταν είναι ακόμη νωπό το αίμα ενός νέου παιδιού και δεν χωράει αμφιβολία τόσο για την πολιτική ταυτότητα του δράστη, όσο και για τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν στον θάνατό του. Οταν το κλίμα μυρίζει μπαρούτι και η κοινωνία, που ούτως ή άλλως δοκιμάζεται, βρίσκεται στα πρόθυρα σύγκρουσης, ευθύνη της κυβέρνησης είναι να εκτονώσει την ένταση. Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εντάσεις ή, με προεκλογικούς όρους, προσπάθεια έκθεσης του πολιτικού αντιπάλου ώστε εσύ να εμφανιστείς ως ο θεσμικός παίκτης. Και αν, εν τέλει, ο στόχος είναι η διαμόρφωση ενός ενιαίου κοινοβουλευτικού μετώπου έναντι κάθε μορφή βίας, υπάρχει και πιο αποτελεσματικός τρόπος. Να καλέσει ο πρωθυπουργός τους πολιτικούς αρχηγούς, πλην Χ.Α., να συμφωνήσουν από κοινού στους τρόπους αντιμετώπισης. Και όποιος αρνηθεί, ας αναλάβει και το κόστος...

Πείτε μας τη γνώμη σας

Σχόλια