Μία postmodern αναπαράσταση;

http://www.tovima.gr

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 17:20

• 

Η μοναδική χρησιμότητα της χθεσινής διαδήλωσης στο Σύνταγμα ήταν αυτή η ασυνήθιστη άποψη της Βουλής, τυλιγμένης στο κόκκινο σύννεφο του καπνογόνου...

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:ΦAΛHPEYΣ

Οφείλω να συγχαρώ όσους συμμετείχαν στην επίσημη τελετή –ακριβέστερα, στο επίσημο happening– για την εκατονταετηρίδα από τη μάχη του Μπιζανίου. Εύγε σε όλους! Αυτό που πέτυχαν όλοι μαζί δεν ήταν καθόλου εύκολο, μας έδωσαν μία από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες της Ελλάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Στον ένα δρόμο, τον κεντρικό, να παιανίζουν οι στρατιωτικές μπάντες και να παρελαύνουν τα αγήματα, στον πίσω ακριβώς δρόμο οι αναρχικοί να χτυπούν τα κεφάλια αστυνομικών με καδρόνια. (Ενας είχε επτά ράμματα – το σημειώνω για τον Ν. Ξυδάκη, που ενδιαφέρεται για τους κινδύνους του επαγγέλματος...)

Φαντασθείτε την ωραία σκηνή πανοραμικά, με τους ήχους της κλωτσοπατινάδας να μπερδεύονται κάπως με τα φάλτσα της μπάντας. Θα μπορούσε να ήταν σκηνή από μία από εκείνες τις υπέροχες ιταλικές κωμωδίες, του Ρίζι, του Μονιτσέλι, του Σκόλα. Θα μπορούσε, αν είστε της σύγχρονης τέχνης, να τη δείτε ως μεταμοντέρνα αναπαράσταση της μάχης του Μπιζανίου, απαλλαγμένη από εθνικιστικά στοιχεία και με ολίγη από σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

Ωστόσο, όπως και το λουκάνικο, για το οποίο λένε κάποιοι ότι, αν σου αρέσει, είναι καλύτερα να μη δεις πώς φτιάχνεται¹, έτσι και το μεταμοντέρνο happening είχε την αποκρουστική πλευρά του. Ηταν ένα ακόμη περιστατικό που αποδεικνύει τη σκανδαλώδη ανοχή της ηγεσίας του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και της κυβέρνησης γενικότερα έναντι των αναρχικών – των παλιών φίλων τους, που έχουν τώρα θυμώσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα σπάνε.

Οι αναρχικοί είχαν σκορπίσει φέιγ-βολάν στην πόλη των Ιωαννίνων τουλάχιστον τρεις ημέρες πριν από το happening· είχαν προαγγείλει, με τον δικό τους κώδικα επισημότητας, τη σύγκρουση. Εντούτοις, οι Αρχές δεν τους αντιμετώπισαν με τους ειδικά εξοπλισμένους αστυνομικούς για ξύλο. Εστειλαν αστυνομικούς με κοινές στολές εναντίον αναρχικών με κράνη με καδρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να τους τσακίσουν οι αναρχικοί και επτά να καταλήξουν στο νοσοκομείο, όλοι με τραύματα στο κεφάλι. Σε κάποιους που ενδιαφέρθηκαν και ρώτησαν τις Αρχές, γιατί έστειλαν τους αστυνομικούς σαν πρόβατα επί σφαγήν², δόθηκε ανεπισήμως η εξήγηση «για να μη δείχνει η πόλη στρατοκρατούμενη».

Ηλίθια εξήγηση, χωρίς αμφιβολία, όταν την ίδια ώρα γινόταν στρατιωτική παρέλαση στην πόλη! Βάλε το ρημάδι να σκεφθεί κάτι πιο λογικό ή κράτα το βουλωμένο, θα συμβούλευα εκείνον που το είπε για την επόμενη φορά. Είναι προφανές, πάντως, ότι η σειρά παρόμοιων περιστατικών ανοχής είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής, στην οποία ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σαφώς –αλλά και με πολλή προσοχή στη διατύπωση– την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής. Είναι η πολιτική της «άλλης αντίληψης για την καταστολή» (που είναι η εξής καμία...), για την οποία μάλιστα υπερηφανεύτηκε ιδιαιτέρως, με τρόπο που με έβαζε στον πειρασμό να υποπτευθώ ότι ήθελε να τον ακούσουν οι αναρχικοί και οι κύκλοι των συμπαθούντων.

Λυπάμαι ειλικρινά τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες που υπηρέτησαν υπό τον Νίκο Τόσκα, όπως και τους αστυνομικούς τώρα...

1: Αυτοί οι κάποιοι λένε βλακείες! Εχω δει πώς φτιάχνονται και τα λάτρεψα με ακόμη μεγαλύτερο πάθος...

2: Περιττή ερώτηση. Για τον ίδιο λόγο που ο Στάλιν έστελνε μεραρχίες ολόκληρες στο μέτωπο με άοπλους στρατιώτες. Επειδή δεν τον ένοιαζε η ζωή τους και επειδή είχε κάποιο σοβαρότερο συμφέρον.

Ultima ratio

Να πούμε του στραβού το δίκιο, να πούμε και του Χειμωνά. Ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς (ιδιόρρυθμος άνθρωπος οπωσδήποτε) εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ με έναν αλλόκοτο, ονειροπαρμένο ιδεαλισμό, λόγω του οποίου κατά καιρούς πολύ διασκεδάσαμε – ιδίως όταν με χαρακτηριστική άνεση έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος του Κινήματος. Προχθές, αφού έφθασε πια στα όριά του με την ΠΑΣΟΚάρα της Φώφης, τα βρόντηξε ως τομεάρχης Πολιτισμού και, φυσικά, ως πασόκος γενικώς.

Τώρα θα ακολουθήσει και αυτός, φαντάζομαι, το παράδειγμα του ομότεχνού του, Πέτρου Τατσόπουλου: θα γράψει και αυτός τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις του από την περιπέτειά του. Μακάρι· εγώ πάντως θα το περιμένω πώς και πώς. «Τέσσερα χρόνια στη σπηλιά με τους πασόκους», θα μπορούσε να λέγεται. Τέτοιες εμπειρίες είναι πρώτης τάξεως ευκαιρίες για συγγραφική δουλειά «gonzo», του είδους στο οποίο διέπρεψε ο μεγάλος Hunter S. Tomson. Ο αείμνηστος μερικούς μήνες πέρασε με τους περιβόητους Hell’s Angels και έγραψε ένα αριστούργημα. Ο Χειμωνάς, με τόσα χρόνια εκεί μέσα, μπορεί να βγάλει κάτι καλό. Αυτό υπόσχεται το κείμενο που ανάρτησε στο Facebook, στο οποίο εξηγεί τους λόγους. Ιδού ένα δείγμα:

«Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν σκοπεύει να εξελιχθεί σε τίποτα. Εχει καταλήξει ένας είδος ΚΚΕ χωρίς όμως το πάθος της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ και χωρίς τη διαχρονική ιδεολογία που ασπάζεται το κόμμα του Περισσού. Το ΠΑΣΟΚ έχει βαλτώσει. Αποτελεί ένα είδος “tribute band” στο ΠΑΣΟΚ του “βρώμικου” ’89. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα δεν είναι καν Κεντροαριστερά. Είναι ένα light εθνολαϊκιστικό κόμμα. Ενας diet ΣΥΡΙΖΑ. Light και diet προς το παρόν, γιατί θεωρώ πως στην πορεία θα δούμε ακόμα πιο hardcore καταστάσεις».

Μors ultima ratio – το αγαπημένο μου λατινικό ρητό. Ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο, εν προκειμένω ο πολιτικός θάνατος του Χειμωνά. Επεσε ηρωικά ο Χειμωνάς και θα τολμούσα να πω ότι η εντιμότητα του τέλους του ίσως εξιλεώνει την ηλιθιότητα της αρχικής επιλογής. Dulce et decorum est pro PASOK mori...

Θέμα συμμετρίας

Ασχετο μεν, αλλά ίσως επηρεάστηκα από το πνεύμα του Χειμωνά. Χθες πέρασα από την οδού Πλουτάρχου στο Κολωνάκι. Δεν θα ήταν σωστό και δίκαιο –θέμα καλλιτεχνικής συμμετρίας, ούτως ειπείν– αν η παράλληλος, η σημερινή Λουκιανού, ονομαζόταν Ρέμου;