Τι γράφει ο ξένος τύπος./καθημερινή

Tι γραφει ο ξενος Tυπος HERALD TRIBUNE Η οικονομία των ΗΠΑ και ο πόλεμος στο Ιράκ Ο πόλεμος στο Ιράκ πηγαίνει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι αναμενόταν. Και φυσικά υπάρχει βελτίωση σε θέματα ασφάλειας. Η βελτίωση ωστόσο είναι μεν πραγματική, αλλά εύθραυστη και περιορισμένη. Ο αριθμός των θυμάτων είναι απαράδεκτος και μας γυρίζει πίσω στο 2005, ενώ δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου για τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες βυθίζονται σε ύφεση. Αμερικανοί πολίτες χάνουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την ασφάλειά τους. Οι τράπεζες παλεύουν να επιβιώσουν και ο πόλεμος στο Ιράκ φαίνεται ότι επιδεινώνει όλες αυτές τις εσωτερικές αντιξοότητες. Επομένως, αντί να συζητάμε αν θα πρέπει να αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ, θα ήταν σωστό να δούμε αν είναι το Ιράκ ο καλύτερος τόπος για να ξοδεύουμε 411 εκατ. δολάρια ημερησίως! DW-WORLD.DE Υπόθεση Ταϊβάν Σε όλη τη δεκαετία του ’80 η Ταϊπέι απέρριπτε τη μια μετά την άλλη τις προτάσεις του Πεκίνου για διαπραγματεύσεις με στόχο την επανένωση. Ισως η Ταϊβάν να έχασε τότε μια σημαντική ευκαιρία, υποστηρίζει ο Γκου Ζουεβού, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπόχουμ: «Η οικονομική δύναμη της Ταϊβάν αντιστοιχούσε πριν από 20 χρόνια με την ευρωστία 15 με 20 επαρχιών της Κίνας. Σήμερα όμως η οικονομική δύναμη της νήσου είναι όμοια με εκείνη μιας μόλις κινεζικής επαρχίας. Παράλληλα, η Κίνα έχει σήμερα λόγο στο πολιτικό γίγνεσθαι σε διεθνές επίπεδο με επίδραση σε Ευρώπη και Αμερική. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η Ταϊβάν είναι σε θέση να πιέσει την Κίνα. Το ερώτημα είναι όμως αν η πολιτική ελίτ της Ταϊβάν θέλει πράγματι την επανένωση με την Κίνα». Ο απερχόμενος πρόεδρος Σεν Σουιμπιάν δεν θέλει την επανένωση. Το έχει δηλώσει άλλωστε επανειλημμένα. Το 2000 κατά τη διάρκεια της θητείας του εντάθηκε η κρίση μεταξύ Ταϊπέι και Πεκίνου. Ο αριθμός των κινεζικών πυραύλων που στοχεύουν την Ταϊβάν εξαπλασιάστηκαν και υπολογίζονται σε 1.000. Τον Μάρτιο του 2005 η κρίση κορυφώθηκε με τον λεγόμενο αντι-αποσχιστικό νόμο που ψήφισε η κινεζική Εθνοσυνέλευση, ο οποίος προβλέπει πόλεμο σε περίπτωση ανακήρυξης ανεξαρτησίας από την πλευρά της Ταϊβάν. Μια εξέλιξη που θα ενέπλεκε στην κρίση τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν δεσμευθεί να ταχθούν στο πλευρό της Ταϊπέι. Το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας εστιάζεται τώρα στον πιθανό διάδοχο του Σεν Σουιμπιάν, Μα Γινγκ-Γέου και τον τρόπο προώθησης της υπόθεση ανεξαρτησίας της Ταϊβάν, αλλά και τη στάση που θα τηρήσει από εδώ και πέρα έναντι του Πεκίνου. HERALD TRIBUNE Στον αέρα ειρηνευτική δύναμη στο Νταρφούρ Ενώ το Νταρφούρ αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες μετά τη νέα επίθεση των κυβερνητικών στρατευμάτων, η ειρηνευτική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι θα αναπτυσσόταν στη δοκιμαζόμενη σουδανική περιοχή βρίσκεται σε αναμονή. Σειρά γραφειοκρατικών καθυστερήσεων εκ μέρους της σουδανικής κυβέρνησης σε συνδυασμό με τη διστακτική στάση πολλών χωρών που ενώ είχαν δηλώσει ότι θα συνεισφέρουν και τώρα μάλλον υπαναχωρούν, έχει επιτείνει το πρόβλημα. Η ειρηνευτική δύναμη, η οποία επισήμως θα διαδεχτεί τη δύναμη της Αφρικανικής Ενωσης αποτελείται από 9.000 στρατιώτες, ενώ ο προγραμματισμένος μαγικός αριθμός είναι 26.000! Οπως εκτιμούν δε αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών, η ειρηνευτική δύναμη θα είναι έτοιμη για πλήρη ανάπτυξη ώς το τέλος του 2008. Ακόμη και τα στρατεύματα, τα οποία σήμερα στρατοπεδεύουν στο Νταρφούρ δεν διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό, προκειμένου να μπορούν να εκτελούν ειρηνευτικές αποστολές. Ορισμένοι μάλιστα στρατιώτες αναγκάζονται να αγοράζουν μόνοι τους μπογιά για να βάψουν τα κράνη τους από πράσινα σε μπλε. Ομως η δουλειά της ειρηνευτικής δύναμης είναι περισσότερο σημαντική από ποτέ. Τουλάχιστον 30.000 άνθρωποι υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν σε άλλες περιοχές του Σουδάν, ύστερα από το πογκρόμ της κεντρικής κυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι παραστρατιωτικές οργανώσεις έδιναν τη δική τους μάχη για να επανακτήσουν τα εδάφη που βρίσκονταν στα χέρια αντάρτικων ομάδων. Ορισμένες χώρες διστάζουν να δεσμεύσουν δικές στους στρατιωτικές δυνάμεις. Τους απασχολεί το γεγονός ότι η περιοχή του Νταρφούρ είναι υπερβολικά εύφλεκτη. Η διεθνής κοινότητα έχει δύο επιλογές: Ή να επιδιώξει την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας και στη συνέχεια να αναπτύξει κάποια αποστολή, ή να στείλει την ειρηνευτική δύναμη, ακόμη κι αν γνωρίζει ότι τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.