Είναι ενδιαφέρον πώς γίνονται μερικοί όροι της μόδας, δηλαδή. Αυτός ο αυτοκτονικός ιδεασμός του κυρίου συναδέλφου μου, του κ. Νικολιτσοτέτοιου, μωρέ, του…, του… πέστονε, του κ. Νικολουτσόπουλου, ν’ αγιάσει το στόμα σου, πολλά τα έτη του, μη μου πείτε ότι δεν πάει γάντι στο ΠΑΣΟΚ. Είναι σε τροχιά αυτοκτονικού ιδεασμού.
Όχι, ο Νικολουτσόπουλος. Αυτός είναι διαγνωσμένος. Πάει, τέλειωσε. Παίρνει και τα φαρμακάκια του. Για το ΠΑΣΟΚ, λέω… Το καημέεενο το κομμα-τάκι μου! (κλίνεται κατά το πουλάκι μου!). Στην άκρη του βάραθρου, που λέμε! Έτοιμο να πέσει στο γκρεμό! Κι έχει ένα ύψοοος, Παναγιά μου. Τι να συνταγογραφήσει κανείς για το ΠΑΣΟΚ.!!! Πείτε μου…!
Τώρα που θ’ ανθίσουν κι οι μαργαρίτες, θα’ χουμε να μαδάμε. Θα γίνει, δεν θα γίνει ο Γιωργάκης Πρωθυπουργός. Έχουμε και λέμε…
Είναι και τα γκάλοπ, δε λέω. Αλλά αν σκεφθεί κανείς ότι τα αμερικάνικα γκάλοπ δίνανε προβάδισμα στη Χίλαρι, Χριστέ κι Απόστολε, κι έβγαινε ο Ομπάμα, νομίζω ότι αυτό αποτελεί ένα σταθερό και ακλόνητο επιχείρημα για την αξιοπιστία των μαργαριτών. Είδατε πώς επιστρέφουμε στους παραδοσιακούς καλούς τρόπους;
Το Βαγγελάκη πάλι, που τον βάζετε; Άλλο άγχος έχω και μ’ αυτόν. Ξεφούσκωσε ή μου φαίνεται; Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, πήγαινε στην ίδια διαιτολόγο, που πήγαινε κι η θεία μου. Εξού και το ξεφούσκωμα… Ευγενέστατος, μελίρητος κι έχασε και τα κιλά του, δε λέμε… Υπαναχωρεί, λέει, για το καλό του κόμματος, βρε παιδί μου, τι ενωτικός! Να τον ψηφίσουμε! Στο Συνέδριο μια χαρά τα πήγε το παιδί.
Γιατί, να πώς τη σκέφτηκε ο Βαγγελάκης: Σου λέει, μα βλάκας είμαι να φτιάξω νέο κόμμα, να φτιάξω νέο Όμιλο; Πώς και δεν το σκέφτηκα, παρά τσαμπούναγα βλακείες για Ομίλους Προβληματισμού και κουραφέξαλα; Απλούστατο: Θα του την έχω στημένη, μόλις χάσει και τις επόμενες! Και… χραπ… θα γίνω αρχηγός! Θα γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Yes…Yes! Γιατί να κοπιάζει;
Γιωργάκης - Βαγγελάκης: σαμπουάν με κοντίσιονερ μαζί. 2 σε 1. Μόνο που αντί να ξεμπλέκουν τα μαλλιά, έκαναν το ΠΑΣΟΚ… μαλλί της γριάς.
Κι αυτό το αγόρι καλέ, το όμορφο, λίγο κοντό δε λέω. Ο διάτων αστήρ! Ο Τσίπρας ντε… Νομίζετε ότι μιλούσα ακόμη για το Γιωργάκη….
Ο Γιωργάκης διαγνώστηκε… «βάρκα χωρίς κουπιά σε θάλασσα πλατιά»… Παρεπιπτόντως, το θυμάστε αυτό το τραγουδάκι του νέου κύματος; Έχω μια αδυναμία στα τραγουδάκια με ρυθμό, όταν με φυσάει απαλά τ’ αγέρι σαν την Ξανθούλα του Διονυσίου Σολωμού. Λοιπόν… Τώρα, που έπιασα τον Τσίπρα στο στόμα μου, θα θυμώσουν οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στους συνειρμούς του κανείς δεν μπορεί να βάλει φρένο. Μπορεί; Δεν μπορεί. Αν πω ότι μου θυμίζει τον Τεν Τεν στο μελαχρινό του… Τι θα λέγατε; Ότι έχω άδικο; Μ’αυτό το μαλλάκι του, μωρέ, όπως σηκώνεται σε σικ καρφάκι πάνω απ’ το κουτελάκι του, μωρέ…
Όλο σημειώσεις μου κρατούσε, τ’ άτιμο το μωρό, στο Συνέδριο. Να, που κάποιος συνταγογραφεί για το ΠΑΣΟΚ, που λέγαμε πιο πάνω. Κανένας δεν πάει, παιδί μου, χαμένος σ΄αυτό τον κόσμο, τελικά. Μωρέ έγραφε κάτι συνταγές… Ούτε, η Βέφα δεν του την παίζει με τις συνταγές για τσουρέκια, που ’ναι δύσκολες. Λέτε ο Γιωργάκης να κατάλαβε ότι κάλεσε το νέο Ανδρέα στο Συνέδριο;
Είναι ένα θέμα για το τι κατάλαβε ο Γιωργάκης. Κρατώ μικρό καλάθι. Καλά πληροφορημένες πηγές, πάντως, μου έλεγαν ότι το κεντρικό σύνθημα του Συνεδρίου ήταν το «ρίξε το βάρος στο παιδί». Όπου παιδί ίσον Βαγγελάκης. Βέβαια, σκοπός του Συνεδρίου δεν ήταν τι δίαιτα θα ακολουθήσει εφεξής ο Βαγγελάκης. Οι σύνεδροι πάντως έπιασαν το μήνυμα και τον υπερθεμάτισαν.
Κατ’ άλλους, το «παιδί», για το οποίο έγινε το Συνέδριο, ήταν ο Αλέξης μας, γι’ αυτό και κείνος ήρθε μ’ ένα καλάμι ψαρέματος με ειδικό αγκίστρι για τους νεολαίους. Έτσι, είχαμε δυο «παιδιά». Είμασταν δυοοο…. Γίναμε τρειςςςς…. Είχε πολύ παραφιλολογία το Συνέδριο αυτό, γεγονός είναι. Ο Γιώργος, πάντως, τα δίνει όοοολα…, για να μη γίνει Πρωθυπουργός!
Σαν πολίτης αυτής της Μπανανίας, αισθάνομαι βαθύτατα απογοητευμένη από την ακύρωση των ελπίδων μου για μια νέα, επιγενόμενη βασιλεία της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού. Για σκεφθείτε να χαλάσει την πιάτσα ο Γιωργάκης; Και μετά έχει σειρά η Ντόρα μας, ο Κυριάκος μας, ο Μιλτιάδης μας… Κανάς άλλος; Για σκεφθείτε να σκοντάψει κανείς τους και να μη βγει…
Η Νέα Δημοκρατία, πάντως, δεν ανησυχεί. Δε μασάει. Είναι ένα αισιόδοξο κόμμα. Ανέκαθεν αυτό! Δεν ανήκει στην κατηγορία «emo» (ίμο). Είναι trendy, το κομμα-τάκι μου! Έχει το Ζαγορίτη της, το βοϊδομάτη της, που τα λέει ωραία. Παναγίιια βόχτα! Εντελώς συνειρμικά, βέβαια, αυτό το «βόχτα» με πετάει στα Κοτόπουλα βοκτάς (αλήθεια, τι έγινε αυτή η μάρκα, βρε παιδί μου!) Είδατε τι είναι ο συνειρμός στον άνθρωπο, που λέγαμε και παραπάνω. Τέλος πάντως, για τα κοτόπουλα λέγαμε…
Α΄ όχι, για το Ζαγορίτη μας. Δεν ξέρω αν προσέξατε το χαμόγελο. Όχι της Ντόρας, που’ ναι μόνιμο. Έχει και ο Ζαγορίτης μας το χαμογελό του. Αρσενική Τζοκόντα, το πουλάκι μου. Αφού, ώρες- ώρες δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι, πριν βγει στην τηλεόραση και κάνει δηλώσεις, έχει περάσει από τον οδοντίατρο για ένα λαμπερό γυάλισμα. Μπορεί, βέβαια να χρησιμοποιεί κι αυτές τις λευκαντικές οδοντόκρεμες… Ποιος ξέρει;Έχει ένα ιλουστρασιόν στα δόντια, πώς να το κάνουμε.
Με τούτα και με κείνα, ήρθε και η 25η Μαρτίου και αναπτερώθηκε το εθνικό μου φρόνημα εν μέσω αμάζευτων σκουπιδιών, βρώμας και μπόχας, παιδιών που παρέλαυναν, της ΔΕΗ το κάγκελο, λάβετε φως, πλησιάζει Πάσχα, στην Ελλάδα του μηδενισμού, της απαξίωσης και πρωτίστως της ΠΟΕ-ΟΤΑ και κανενός άλλου. Η ζωή ένα σκουπίδι. Η Ελλάδα ποτέ δεν παθαίνει!
ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΚΑΤΣΟΥΝΗ
Δικηγόρος
Comments