| «Πολιτικός ρομαντισμός» Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη/ karkagiannisant@ath.forthnet.gr Συγχωρέστε την αδυναμία και την κλίση που αισθάνομαι προς έναν «πολιτικό ρομαντισμό». Και εξηγούμαι αμέσως: προς μια πολιτική που λογικά δεν αποβλέπει σε σκοπό και δεν θέλει να κάνει τίποτα! Δεν θέλει να διορθώσει το ασφαλιστικό και να εισπράξει τη λαϊκή επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, δεν θέλει να ανασυγκροτήσει τις καμένες περιοχές, ούτε να εφαρμόσει πρόγραμμα αναδάσωσης ούτε να περιορίσει τα ελλείμματα, όπου άλλωστε όλες οι προσπάθεις μέχρι τώρα ήταν μάταιες. Δεν θέλει τέλος να εφαρμόσει καμιά μεταρρύθμιση στη δημόσια εκπαίδευση, γνωρίζοντας ότι όλες οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις αποδείχθηκαν πολύ περισσότερο βλαβερές από το υπό μεταρρύθμιση σύστημα. Αυτός ο «πολιτικός ρομαντισμός» δεν έχει ο ίδιος κανένα μέλλον. Δεν έχει καμιά λογική πιθανότητα να εξελιχθεί ο ίδιος σε σύστημα διακυβέρνησης ή σύστημα αντιπολίτευσης. Δεν αποβλέπει σε οποιοδήποτε σύστημα και μάλλον αποβλέπει στη χαοτική διάλυση των συστημάτων, χωρίς να προτείνει τι θα τα αναπληρώσει. Θα παρατηρήσατε, ασφαλώς, πόσες φορές επαναλαμβάνεται το αρνητικό «δεν» και φυσικό είναι να αναρωτηθείτε: «Τότε τι μας χρειάζεται αυτός ο “πολιτικός ρομαντισμός”, που δεν μας λύνει κανένα πρόβλημα, ούτε καν προτείνει μια λύση». Θα έλεγα ότι η μεγάλη του αξία βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο: ότι δεν έχει μέλλον, δεν προτείνει καμιά λύση και δεν έχει συγκεκριμένο σκοπό. Αμφισβητεί όμως όλα τα υπάρχοντα συστήματα και σχήματα πολιτικής σκέψης και πράξης και όλες τις προτάσεις επίλυσης των «προβλημάτων του λαού». Και μας κάνει να σκεφθούμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα του λαού και ποιες οι λύσεις τους. Και κυρίως, να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε ότι από μια χαοτική διάλυση δοκιμασμένων και αποτυχόντων σχημάτων θα προκύψει το νέο και ρηξικέλευθο. Ολες οι εφημερίδες, και η «Κ», σχολιάζουν την προχθεσινή εμφάνιση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, του Γιώργου Παπανδρέου, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του σαν... απονενοημένο εγχείρημα, σαν να αυτοκτονεί πολιτικά ο ίδιος και το κόμμα του. Και από μια καθεστηκυία άποψη έτσι πραγματικά είναι. Εξώθησε το ΠΑΣΟΚ στο χείλος της διάσπασης και στην επακόλουθη εγκατάλειψη του ρόλου του «κόμματος εξουσίας». Και είπα μέσα μου: έστω και με τη δραματική εκδοχή της «πολιτικής αυτοκτονίας» γιατί όχι; Ούτε το ΠΑΣΟΚ (αλλά ούτε και η Ν.Δ.) ήταν ποτέ ενιαία «κόμματα εξουσίας». Ηταν πάντοτε πολυσυλλεκτικοί (δηλαδή της κάθε καρυδιάς καρύδι) συνασπισμοί, με μόνο συνεκτικό ιστό την ασκουμένη ή προσδοκώμενη νομή ή διαχείριση της εξουσίας, δηλαδή της διαχείρισης του κράτους. Πάνω σε αυτόν τον ιστό πλάσαμε τον μύθο μας από το 1974 και μετά, η χώρα πραγματικά βάδισε πάνω σε αυτόν τον μύθο και αλλού προόδευσε και αλλού οπισθοδρόμησε. Αλλά, επιτέλους, έφθασε το τέλος. Ο παλιός μύθος ξεθώριασε, χρειαζόμαστε καινούργιο μύθο, χωρίς να ξέρουμε ποιος θα είναι και ποιος ταιριάζει στις ανάγκες μας και στα όνειρά μας (αν έχουμε): η πρωτοβουλία της χαοτικής διάλυσης τιμητικά ανήκει στον Γιώργο Παπανδρέου επειδή είναι ηττημένος και επειδή μάλλον δεν προσδοκά άλλη μελλοντική νίκη. Από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου επιλέγω την περικοπή: «Δεν συγκρούσθηκα με ένα ΠΑΣΟΚ που είχε αφομοιωθεί με τον κυβερνητισμό και είχε ταυτιστεί με τον κρατισμό». Αν, τελικά, τολμήσει να συγκρουστεί θα διαλυθεί το σύμπαν και θα είναι απείρως καλύτερα. | 
Comments