 Επιστροφή στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με συνθήματα εναντίον του… «παρασιτικού, χρηματιστικού καπιταλισμού»! Του Πετρου Παπακωνσταντινου «Ο πρόεδρος... κανίβαλος»! Αφιερωμένο στον Νικολά Σαρκοζί, το κύριο θέμα του Nouvel Observateur διεκτραγωδούσε, κάτω από αυτόν τον τίτλο, τη γαλλική πολιτική ζωή, που μοιάζει, τους τελευταίους μήνες, με παράσταση για ένα ρόλο: Ενας υπερκινητικός ηγέτης που όζει φιλοδοξία και από τον τελευταίο πόρο της επιδερμίδας του, συγκεντρώνοντας διαρκώς γύρω του τα μέσα ενημέρωσης. Ενας πολιτικός με ακόρεστη βουλημία, που καταβρόχθισε πρώτα τους γκωλικούς αντιπάλους του, στην πορεία προς το προεδρικό χρίσμα, ύστερα σειρά στελεχών των Σοσιαλιστών, που έσπευσαν να αναλάβουν κυβερνητικούς ρόλους, τελευταία δε και τους ίδιους τους υπουργούς του. Παντοδύναμος «Ο Σαρκοζί είναι ταυτόχρονα πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργός, υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών, υπουργός των πάντων. Πώς να μη δούμε σ’ αυτόν τον πανταχού παρόντα και παντοδύναμο πρόεδρο μια οπισθοδρόμηση της Δημοκρατίας», αναρωτιόταν το γαλλικό περιοδικό. Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου των Σοσιαλιστών, Μπενουά Αμόν, με αφορμή τις μεγαλόστομες διακηρύξεις Σαρκοζί περί «των βαθύτερων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων κατά τα τελευταία 50 χρόνια», διέγνωσε ότι ο γκωλικός πρόεδρος πάσχει «από αυτό που με ψυχαναλυτικούς όρους περιγράφεται ως το σύνδρομο του… κοντού άνδρα: νομίζει πως ό,τι κάνει είναι το μεγαλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στον κόσμο»! Η ψυχαναλυτική τοποθέτηση των Σοσιαλιστών - όχι το πιο τυπικό παράδειγμα γαλατικής ευγένειας - μπορεί να προδίδει την πολιτική ένδεια ενός κόμματος που προσφέρει τίτλους στις εφημερίδες μόνο χάρη στις ατέρμονες δελφινομαχίες του μετά την εκλογική ήττα (καλή ώρα…), αλλά δεν ενδιαφέρει ιδιαιτέρως τον υπόλοιπο κόσμο. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει είναι τι το καινούργιο φέρνει στην εξωτερική πολιτική μιας μεγάλης, ευρωπαϊκής δύναμης, ο ηγέτης που εξελέγη με τη σημαία της «ρήξης». Σε πρώτη ματιά, έχει κανείς την αίσθηση μιας στροφής 180 μοιρών σε φιλοαμερικανική κατεύθυνση. «Μαύρο πρόβατο», στα μάτια του Μπους, λόγω της μετωπικής ρήξης που επέλεξε ο Σιράκ στην ιρακινή κρίση, η Γαλλία φαίνεται να ανταγωνίζεται, επί Σαρκοζί, τη Βρετανία για το ρόλο του προνομιακού συμμάχου των ΗΠΑ. Πρώτα ήρθαν οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ περί ενδεχόμενου πολέμου εναντίον του Ιράν, εάν αυτό επιμείνει στο πυρηνικό του πρόγραμμα. Δηλώσεις, που καταδικάστηκαν ακόμη και από τον κεντροδεξιό προεδρικό υποψήφιο Φρανσουά Μπαϊρού, κατά τον οποίο η Γαλλία ευθυγραμμίζεται πλέον «με τους πιο σκληρούς εκ των σκληρών της αμερικανικής κυβέρνησης». Επανένταξη Ακολούθησε η επισημοποίηση, από τον ίδιο τον Σαρκοζί των φημών ότι δρομολογεί την επανένταξη της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο την είχε βγάλει το 1966 ο στρατηγός Ντε Γκωλ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Σαρκοζί επιχειρεί την επαναπροσέγγιση με τις ΗΠΑ. Θα ήταν υπερβολή, όμως, να θεωρήσει κανείς ότι ο Κουσνέρ εκφράζει με τον πιο γνήσιο τρόπο τη γαλλική εξωτερική πολιτική. Οπως αποκαλύπτει και πάλι ο Nouvel Observateur, ο Σαρκοζί δεν δίστασε να γελοιοποιήσει κατ’ επανάληψη τον Κουσνέρ σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες του με ξένους ηγέτες, δηλώνοντας: «Είναι ένα μηδενικό, αλλά είναι δημοφιλής»! Το πιθανότερο είναι ότι ο Σαρκοζί αφήνει τον Κουσνέρ να λέει δυο- τρεις κουβέντες παραπάνω για να σφυγμομετρήσει τις αντιδράσεις, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον πάρουν τοις μετρητοίς στις ξένες πρωτεύουσες. Επειτα, ο Κουσνέρ δεν είναι ούτε η μόνη, ούτε αναγκαστικά η πλέον βαρύνουσα φωνή μεταξύ των συμβούλων του Σαρκοζί για την εξωτερική πολιτική. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται, για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των Σοσιαλιστών Ιμπέρ Βεντρίν. Κατ’ εντολήν του Σαρκοζί, ο Βεντρίν συνέταξε πρόσφατα συνολική μελέτη για τη γαλλική απάντηση στην πρόκληση της παγκοσμιοποίησης, όπου επιμένει στην ανάγκη ενός «πολυπολικού» κόσμου και τάσσεται εναντίον της επαναπροσέγγισης με τις ΗΠΑ. Αν κρίνουμε από τη συνέντευξη που δημοσίευσαν την περασμένη Κυριακή οι New York Times, ο Σαρκοζί επί του παρόντος σχοινοβατεί μεταξύ αυτών των δύο πόλων. «Εγώ δεν χρησιμοποιώ τη λέξη πόλεμος», δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος αδειάζοντας τον Κουσνέρ. Αν και επέμεινε ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα δεχθεί ένα Ιράν με πυρηνικά όπλα, πραγματοποίησε, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, θεαματικό άνοιγμα προς όλες τις χώρες του Τρίτου Κόσμου δηλώνοντας ότι η Γαλλία είναι πρόθυμη να τις βοηθήσει στην ειρηνική αξιοποίηση της πυρηνικής τεχνολογίας. Στην ίδια συνέντευξη, δήλωσε ορθά- κοφτά ότι «η Γαλλία δεν έχει καμιά δουλειά να πάει στο Ιράκ», δικαιώνοντας το «όχι» του Σιράκ στον πόλεμο και ανήγγειλε ότι η φιλία της Γαλλίας με τις ΗΠΑ δεν θα τον εμποδίσει να καλέσει στο Παρίσι τον ριζοσπαστικά αριστερό πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες. Στα χνάρια του Σιράκ Αλλά και στο θέμα του ΝΑΤΟ, ο Σαρκοζί κινείται στα χνάρια του προκατόχου του. Ηταν ο Σιράκ που εγκαινίασε, από το 1996, την επαναπροσέγγιση στο στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας. Επιπλέον, ο Σαρκοζί έθεσε ως προϋπόθεση για την επανένταξη τη συγκρότηση της ευρωάμυνας, ως ανεξάρτητης από το ΝΑΤΟ στρατιωτικής δομής. Πρόκειται για ένα ακανθώδες πρόβλημα που προσέκρουε μέχρι τώρα στις αντιρρήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας του Τόνι Μπλερ. Γαλλικοί διπλωματικοί κύκλοι εκτιμούν ότι, με τη νέα κυβέρνηση του Γκόρντον Μπράουν και με τα προβλήματα των ΗΠΑ στο Ιράκ, είναι δυνατό να αρθούν αυτές οι αντιρρήσεις και να προωθηθεί η ευρωάμυνα εντός της γαλλικής προεδρίας της Ε.Ε., στο δεύτερο εξάμηνο του 2008. Οι ίδιοι κύκλοι τονίζουν ότι η Γαλλία αντιτάσσεται στην αμερικανική επιδίωξη για μετατροπή του ΝΑΤΟ σε παγκόσμιο χωροφύλακα, επιμένοντας να διατηρήσει τον χαρακτήρα της στρατιωτικής συμμαχίας, γεωγραφικά περιορισμένης στον Βόρειο Ατλαντικό. Το κυριότερο, η Γαλλία δεν επιθυμεί τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Γεωργία και Ουκρανία, ένα κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Χειροκροτήματα και από τον… Λούλα! Η προσεκτική επαναπροσέγγιση προς τις ΗΠΑ, με ό,τι πιθανά ωφέλη υπόσχεται για τη γαλλική επιρροή στη Μέση Ανατολή (π.χ. στο Λίβανο) φαίνεται να είναι ένας τακτικός στόχος του Σαρκοζί. Η στρατηγική του επιδίωξη μάλλον εστιάζεται στην ανάκτηση ενός πρωτεύοντα ρόλου της χώρας του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Σ’ αυτή την προσπάθεια ξεκίνησε «με το δεξί», όταν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο συμβιβασμό των 27 για την υπέρβαση της κρίσης γύρω από το ευρωσύνταγμα. Ο επόμενος «κάβος» είναι το Κοσσυφοπέδιο: Η Γαλλία επιμένει ότι πρόκειται για «ευρωπαϊκό πρόβλημα, που μπορεί να έχει μόνο ευρωπαϊκή λύση», υπονοώντας ότι δεν εναπόκειται στις ΗΠΑ ή στη Ρωσία να έχουν τον πρώτο λόγο. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, η Γαλλία εννοεί να επιδείξει ευλυγισία στην αναζήτηση μιας τέτοιας, «ευρωπαϊκής» λύσης, χωρίς να αποκλείει ούτε το ενδεχόμενο συναινετικού διαμελισμού του Κοσσυφοπεδίου μεταξύ Σέρβων και Αλβανών, έστω κι αν το θεωρεί ως «τη χειρότερη εναλλακτική λύση, με εξαίρεση τη στρατιωτική σύγκρουση». Η πρώτη ομιλία του Σαρκοζί από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ έδειξε ότι ο νέος πρόεδρος δεν εννοεί να εγκαταλείψει παραδοσιακά μοτίβα του γκωλισμού, που έκαναν τη Γαλλία να εμφανίζεται, τουλάχιστον στο ρητορικό επίπεδο, ως η «αριστερά του δυτικού κόσμου». Ο Σαρκοζί κήρυξε την ανάγκη ενός «νέου, κοινωνικού και οικολογικού New Deal» σε παγκόσμια κλίμακα και τάχθηκε υπέρ της «αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου και των τεχνολογικών προσόδων» σε πιο δίκαιη βάση. Αναπαράγοντας τη φρασεολογία των κινημάτων κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο Γάλλος πρόεδρος μίλησε για «διεθνή οικονομία των ραντιέρηδων» και για «αμοραλισμό του χρηματιστικού καπιταλισμού». Δεν δίστασε μάλιστα να διακηρύξει ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, διαφορετικά θα δημιουργήσουμε συνθήκες για μια νέα επανάσταση», για να αποσπάσει το θερμό χειροκρότημα της Γενικής Συνέλευσης και να κερδίσει τα εύσημα του αριστερού προέδρου της Βραζιλίας Λούλα ντα Σίλβα. |
Comments