Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Ηταν πολλαπλώς αποκαλυπτική η κυριακάτικη επιδρομή στα μαγαζιά των συνδικαλιστών του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο προπηλακισμός των πελατών και των καταστηματαρχών δείχνει κατ’ αρχήν την έλλειψη εκείνης της στοιχειώδους ευαισθησίας που κάνει τις κοινωνίες εφικτές: του σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου, ακόμη και αν ο τελευταίος κάνει κατά την άποψή μας λάθος. Αν αυτή είναι η συμπεριφορά κομματικών στελεχών που (κατά δήλωσή τους) εναντιώνονται στην εξουσία, μπορούμε να φανταστούμε ποιο σεβασμό θα επιδείξουν στους πολίτες, όταν αποκτήσουν κάποιο είδος εξουσίας.
Μέσα στην οχλαγωγία των προπηλακισμών και των ύβρεων ακούστηκε και μια χαρακτηριστική φράση. Ενας ψαρομάλλης συνδικαλιστής, από εκείνους που ηγούντο των επιδρομών, απευθύνθηκε σε ένα καταστηματάρχη λέγοντας: «Εμείς είμαστε η νομιμότητα κι εσύ η παρανομία» (sic). Είναι προφανές ότι αυτό το απόφθεγμα αποτελεί τη συνέχεια του συνθήματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ή ό,τι οι συνδικαλιστές ορίσουν ως «δίκιο του εργάτη». Ετσι, αν οι συνδικαλιστές ορίσουν ως «δίκιο» την αργία της Κυριακής, πρέπει να υπακούσουν όλοι, ακόμη και οι μαγαζάτορες που δεν είναι εργάτες ή οι εμποροϋπάλληλοι που για διάφορους λόγους θα ήθελαν να έχουν το 75% επιμίσθιο.
Αν κάποιος ρωτούσε τον εν λόγω συνδικαλιστή «εφ’ όσον είσαι η νομιμότητα, γιατί δεν πας στα δικαστήρια για να βρεις το δίκιο σου;», η απάντηση θα ήταν εύκολη: «η αστική δικαιοσύνη δεν δικαιώνει ποτέ τον εργαζόμενο» και θα συμπλήρωνε ρυθμικά «με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας». Αυτό σημαίνει ότι στη λογική της έξαλλης αριστεράς δεν υπάρχουν συντεταγμένοι θεσμοί. Η απόδοση δικαίου γίνεται μόνο στο πεζοδρόμιο και εξαρτάται από το ισοζύγιο ισχύος. Αν οι κινητοποιήσεις είναι αποτελεσματικές το ηθικό (όπως κάθε φορά αυτοί προσδιορίζουν) γίνεται αυτομάτως και νόμιμο (για να μην ξεχνάμε την βουλγαράκειο εξίσωση, η οποία -όπως όλες οι εξισώσεις- διαβάζεται και ανάποδα).
Από αυτήν τη λογική ξεκινάει η θεωρητικοποίηση της ανομίας, η οποία καταλήγει σε βανδαλισμούς και εμπρησμούς, σαν αυτούς που βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες. Διότι αν είναι επαναστατικό να φτιάχνεις τους νόμους κατά το δοκούν και με προπηλακισμούς να τους εφαρμόζεις, για να μείνουν κλειστά τα μαγαζιά την Κυριακή, δεν είναι πιο επαναστατικό να τα κάψεις ώστε να μην ανοίγουν ούτε τις καθημερινές; Πώς θα επιχειρηματολογήσει το στέλεχος του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ ότι η δική του παραβίαση της νομιμότητας είναι προς όφελος του εργατικού κινήματος, ενώ η καταπάτηση του νόμου από τους «κουκουλοφόρους» είναι προβοκάτσια κατά του εργατικού κινήματος; Ποιο είναι το μέτρο που καθαγιάζει τη μία πράξη και δαιμονοποιεί την άλλη; Το ύψος της ζημίας που υφίστανται οι καταστηματάρχες ή το γεγονός ότι η μία «επαναστατική παρανομία» έχει την ευλογία της κομματικής γραφειοκρατίας, ενώ η άλλη την κατάρα της;
Η αριστερά οφείλει να μάθει -για να μπορεί μετά και να διδάξει- ότι η νομιμότητα δεν είναι κατ’ αποκοπή ούτε ορίζεται αναλόγως της πολιτικής συγκυρίας. Φυσικά με αγώνες κατακτώνται τα δικαιώματα, αλλά με αγώνες που αλλάζουν τους νόμους και όχι με αγώνες που επιλεκτικά τους καταπατούν.
Comments