Της Χριστινας Κοψινη
H κατάληψη των γραφείων της ΓΣΕΕ έφερε στην επιφάνεια μια πραγματική αντίθεση στο εσωτερικό των ελληνικών συνδικάτων.
Μπορεί ο τρόπος των καταληψιών να ήταν άκομψος και να μην άφηνε γέφυρες διαλόγου αλλά έδωσε την ευκαιρία να έλθει στην επιφάνεια η κρίση αντιπροσώπευσης και το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τον κόσμο της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Από τη μια πλευρά υπάρχουν τα μεγάλα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και οι Ομοσπονδίες που εκπροσωπούν τη σίγουρη απασχόληση στο Δημόσιο, στη ΔΕΗ, στα ΕΛΤΑ, στην ΕΥΔΑΠ, στις Τράπεζες (μέχρι πρότινος), αλλά - και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς - και σε πολλά ΜΜΕ. Κι από την άλλη πλευρά υπάρχει ένας άναρχος ιδιωτικός τομέας, επισφαλούς εργασίας .Ανθρωποι που πληρώνονται επί χρόνια μόνο με το «μπλοκάκι». Που προσελήφθησαν με τα «stage» έναντι 450 χωρίς ασφάλιση. Αυτοί που δεν έχουν καμιά φωνή στη ΓΣΕΕ και στα συνδικάτα. Που δεν εκπροσωπούνται σε διοικητικά συμβούλια και επιτροπές γιατί δουλεύουν στις μικρές επιχειρήσεις στις οποίες γίνονται τα περισσότερα εργατικά και μη απογραφέντα ατυχήματα. Ανάμεσά τους και τα παιδιά με τα μηχανάκια, οι γνωστοί «ντελιβεράδες», οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και όσοι βρέθηκαν υποχρεωτικά στη μαύρη εργασία.
Αυτή η αντίθεση των δύο κόσμων είναι πραγματική. Δεν σημαίνει ότι οι νέοι που κατέλαβαν το κτίριο της ΓΣΕΕ και αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί, αυτόνομοι, αντιεξουσιαστές και ό,τι άλλο εκφεύγει της κυρίαρχης ταξινόμησης των ιδεών στη χώρα μας, αντιπροσωπεύουν επάξια όλον αυτόν τον αόρατο κόσμο της επισφαλούς εργασίας. Διότι συχνά ο μικροαυταρχισμός και ο μαξιμαλισμός στη συμπεριφορά αυτού του εξωκοινοβουλετικού χώρου, ο δογματισμός στην επικοινωνία, ίσως και να διώχνει, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, με την ίδια φόρα που τους απομακρύνουν και τα επίσημα συνδικάτα.
Παρ’ όλα αυτά η κατάληψη ήταν μια κραυγή. Ανέδειξε πραγματικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των συνδικάτων που συνηθίζουν να ζουν με τα μυστικά και τα ρουσφέτια τους. Τώρα, οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ δεν μπορούν να προσποιηθούν ότι δεν ξέρουν. Και ότι δεν βλέπουν αυτό που παρατηρούμε κάθε ημέρα. Οτι αντιπροσωπεύουν μόνο τους πολύ σίγουρους στην αγορά εργασίας. Οτι έχουν χάσει τον πραγματικό τους ρόλο κι έχουν μετατραπεί σε μια κλειστή συντεχνία. Οτι οι νέοι άνθρωποι τούς ταυτίζουν με την εξουσία. Μια εξουσία την οποία οι ίδιοι οι συνδικαλιστές απρόθυμα εγκαταλείπουν και μετά τη σύνταξη.
Αλλωστε ξέρουμε ότι οι νέοι ειρωνεύονται τις πληκτικές συνδικαλιστικές συνεδριάσεις με τις προκαθορισμένες από τους κομματικούς συσχετισμούς αποφάσεις. Βλέπουν στις οργανωτικές δομές των συνδικάτων τις μικρογραφίες των κομμάτων. Και καυτηριάζουν τις ματαιοδοξίες των συνδικαλιστικών στελεχών που διατηρούν τους θώκους τους ως εφαλτήρια για τη μετάβαση στην πολιτική, ή ακόμη και την επαγγελματική ανέλιξη.from kathimerini.
Comments