| Πάμε πλατεία; Ναι, στο Μοναστηράκι  Ενθουσιώδης η υποδοχή της από Αθηναίους και μη, που εντυπωσιάζονται από τον ανοιχτό Ηριδανό Του Δημητρη Ρηγοπουλου Eίναι η νέα παιδική χαρά της Αθήνας. Λίγο ο ηλιόλουστος καιρός το Σάββατο, λίγο η σταδιακή αφύπνιση των καταναλωτικών μας αντανακλαστικών, και χιλιάδες Αθηναίοι ξεχύθηκαν στην αναμορφωμένη και ελεύθερη πια πλατεία Μοναστηρακίου. Είχες την αίσθηση μιας μικρής γιορτής τις περισσότερες ώρες αυτές τις ημέρες στο Μοναστηράκι. Ναι, στην πραγματικότητα ο κόσμος γιόρταζε κάτι: την ανάκτηση ενός σημαντικού δημόσιου χώρου στο κέντρο της πόλης που για διαφορετικούς λόγους παρέμενε τα τελευταία περίπου 15 χρόνια κλειστός, κατακερματισμένος, βρώμικος, αφιλόξενος. Κι αν η παρομοίωση της παιδικής χαράς ακούγεται κάπως παράταιρη υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων, φαίνεται πως η θριαμβευτική υποδοχή του Μοναστηρακίου σχετίζεται και με το ταραγμένο κλίμα των ημερών. Η επανένταξη της πλατείας στη ζωή της πρωτεύουσας συνέπεσε με το πρώτο σχετικά ήσυχο Σαββατοκύριακο, λίγες μόλις ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Η Ερμού ήταν γεμάτη με κόσμο, υπαίθριες μπάντες έπαιζαν μουσική και στο τέλος μιας πρώτης, αναγνωριστικής βόλτας στο νέο Μοναστηράκι φάνταζε το ιδανικό κερασάκι στην τούρτα. Και το απόλυτο κενό να αντίκριζαν οι Αθηναίοι στον ακανόνιστο αυτό χώρο των 4,5 στρεμμάτων που μάθαμε να αποκαλούμε πλατεία πάλι ευχαριστημένοι θα ήταν. Θα τους έφτανε το ανεμπόδιστο πήγαινε-έλα από και προς τον σταθμό του μετρό. Αλλά στο νέο Μοναστηράκι, έργο της Εταιρείας Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων (ΕΑΧΑ), υπάρχουν πολλά περισσότερα από μια ελεύθερη επιφάνεια αστικού χώρου. Κατ’ αρχάς, η διαμόρφωση του ανοιχτού Ηριδανού, το τελευταίο κομμάτι ενός τελικά σύνθετου αρχιτεκτονικού παζλ που προέκυψε από ένα «ατύχημα», μια ξαφνική πλημμύρα τον περασμένο χειμώνα, και εξελίσσεται σε βασική ατραξιόν της πλατείας. Δικαιολογημένα, γιατί το θέαμα ενός ζωντανού αρχαίου ποταμού, έστω και σε έξι μέτρα βάθος, έστω και με την απόσταση που δημιουργούν οι προστατευτικές μπάρες, είναι σχεδόν ανατριχιαστικό. Σήμερα που όλα μας τα αρχαία ποτάμια έχουν μπαζωθεί ή επιζούν κατά τόπους, υπό εξαιρετικά, τις περισσότερες φορές, προβληματικές συνθήκες, στην απόληξη της Πανδρόσου επιβιώνει ατόφιο ένα κομμάτι της Ιστορίας και συνυπάρχει μαζί μας. Η κεντρική ιδέα της μελετητικής ομάδας (Ν. Καζέρος, Ζην. Κωτσοπούλου, Βάσω Μανιδάκη, Χρ. Παρακεντέ, Ελ. Τζιρτζιλάκη, στατική μελέτη: Δ. Κόκας, ηλεκτρομηχανολογική μελέτη: Ι. Παπαγρηγοράκης και Συνεργάτες ΕΠΕ), το πολύχρωμο μωσαϊκό από χρωματιστές πέτρες και κυβόλιθους, δικαιώθηκε στην πράξη. Ενοποιοεί τον χώρο και του δίνει ταυτότητα. Αμηχανία δημιουργούν οι απολήξεις των αεραγωγών του μετρό. Επενδύθηκαν από ανοξείδωτο χάλυβα, μεταμφιέστηκαν δηλαδή σε υπαίθρια γλυπτά, αλλά πρέπει να ξέρεις ποιο σκοπό υπηρετούν για να δικαιολογήσεις την παρουσία τους. Αλλες, χαμηλότερες υπέργειες κατασκευές του μετρό διαμορφώθηκαν σε καθιστικά με πολύ ενδιαφέρουσα γεωμετρία. Η βασική κριτική αφορά την έλλειψη πρασίνου. Περιμετρικά της πλατείας φυτεύθηκαν δέντρα, κάτι που τεχνικά ήταν αδύνατον να συμβεί στο κέντρο της. Κι αυτό γιατί ακριβώς από κάτω είναι η οροφή ενός σύνθετου συγκοινωνιακού κόμβου με δύο σταθμούς μετρό. Που, όπως είδαμε, έχει την τάση να «προεξέχει». Εντυπωσιακή η παρουσία του δήμου τα πρώτα εικοσιτετράωρα της νέας πλατείας. Δημοτική Αστυνομία και Kαθαριότητα έχουν κυριολεκτικά κατασκηνώσει στο Μοναστηράκι. Το επόμενο στοίχημα είναι η συγκράτηση των τραπεζοκαθισμάτων. Σε διαρκή, πάντα, εκκρεμότητα ο ευπρεπισμός των καταστημάτων στο Τζαμί Τζισταράκη, μια εικόνα που μας εκθέτει διεθνώς και μας αφαιρεί σε αξιοπιστία όταν διεκδικούμε αξιοπρεπείς συνθήκες για τα δικά μας μνημεία. |
Comments