Tου Κωστα Καλλιτση / kkallitsis@kathimerini.gr
«Δεν καταλαβαίνετε γιατί βγαίνουμε
στους δρόμους. Διαδηλώνουμε για να
λησμονούμε τον φόβο μας».
(Λόγια ενός νέου διαδηλωτή)
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά διαισθάνονται πως τους ετοιμάζουμε ένα άνυδρο αύριο, με λιγότερες ευκαιρίες. Το προμηνύει η σημερινή δηλητηριώδης αξιακή ατμόσφαιρα. Σκεφτείτε πόσους ρύπους έχει αναπνεύσει ένας σημερινός 17χρονος: Από τις συζητήσεις που έγιναν σε όλα τα σπίτια, στα 14 έμαθε ότι κάποιοι μπορούν να υποκλέπτουν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις – ακόμα και του πρωθυπουργού! Στα 15, έμαθε ότι παράγοντες με εξουσία δοκίμασαν να κλέψουν τις συντάξεις των γονιών του. Στα 16, έμαθε ότι ο παπάς ίσως δεν είναι «ο δικός του», αλλά ένας κλέφτης δημόσιας περιουσίας με συνεργούς κάποιους υπουργούς. Στα 17, συγκλονισμένος έμαθε ότι πρέπει να φυλάγεται από τους φύλακες – μπορεί να τον σκοτώσουν. Η κατάρρευση των αξιών στον δημόσιο χώρο, οι απειλές των ναρκωτικών και του AIDS, φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μείγμα με τα υποδείγματα των δικών μας ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών.
Εκπληκτα μάς ακούν να εκτοξεύουμε χυδαιότητες από τις εξέδρες των γηπέδων ή μάς βλέπουν να πιάνουμε το τιμόνι και να ορμάμε στον ατυχή προπορευόμενο αναβοσβήνοντας τα φώτα, «ξεκουμπίσου, ρε, να προσπεράσω!». Τραυματίζονται βαριά όταν, με τη στάση ζωής, τα «διδάσκουμε» ότι η επιτυχία ταυτίζεται με τα «φράγκα», ο αμοραλισμός είναι προϋπόθεση για να «φτιαχτείς» ή, πάλι (η άλλη όψη του νομίσματος...) όταν μάς βλέπουν να παραλύουμε στην οσμή της οικονομικής δυσπραγίας και να ψευδίζουμε ασυναρτησίες για τον «κωλότοπο». Και ασφαλώς μάς υποψιάζονται όταν επιδιώκουμε να εξαγοράσουμε τις έναντί τους οφειλές μας, με ακριβά μοντελάκια παιγνιδιών ή ρούχων (αξίας ίσης με δίδακτρα αρκετών μηνών σε ένα ωδείο-που-δεν-τα-πηγαίνουμε).
Για να είμαστε ειλικρινείς, ως κοινωνία χρωστάμε στα παιδιά.
Χωνέψαμε τέσσερα κοινοτικά πακέτα, χωρίς να φτιάξουμε δομές που θα βελτιώνουν το δικό τους αύριο, αποφεύγοντας τα κοπιαστικά (αύξηση παραγωγικότητας, βελτίωση ανταγωνιστικότητας κ.ά.) Ως κράτος, καταναλώνουμε με δανεικά και εν ψυχρώ παραπέμπουμε τους ξένους τραπεζίτες στις δικές τους γενιές. Αρνούμαστε να κοστολογήσουμε το φυσικό περιβάλλον, αυταπατώμενοι ότι είναι «φτηνή» η ενέργεια και «φτηνά» τα νερά, ταχυδρομώντας στην ωριμότητα των παιδιών μας το κόστος της δικής μας εγκληματικής σπατάλης και αμέλειας.
Θέμα χρόνου είναι, τα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν τα ζούσαμε εμείς – όπως νόμιζαν. Μάλλον εμείς ζούσαμε σε βάρος τους.
Λοιπόν, μακάρι τα παιδιά μας να εξεγερθούν, βρίσκοντας τον δικό τους δρόμο μακριά από τις συμπληγάδες του «βολέματος» και των «κουκουλοφόρων». Ισως έτσι μας υποχρεώσουν να αλλάξουμε, να αλλάξουμε και ως κοινωνία, ώστε να ανατρέψουμε τις κυρίαρχες προτεραιότητες και να θέσουμε σε πρώτη γραμμή τη μείωση της ανείπωτης ανισότητας σε βάρος τους. Να συμφωνήσουμε σε μία νέα προτεραιότητα, την κατάργηση της άδικης διανομής σε βάρος τους, και να υιοθετήσουμε με τρόπο αδιαμφισβήτητο μια αρχή από την οποία θα απορρέουν όλες οι επιμέρους συμπεριφορές και πολιτικές μας: Την αρχή «πρώτα τα παιδιά».
kathimerini
Comments