επιλογές .....κεφαλονίτικα ανέκδοτα

Ο κ. Τσίπρας και η Δημοκρατία Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη Είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο κ. Α. Τσίπρας: Δεν θα ζητήσουμε από κανέναν πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης. Αν εννοεί το πιστοποιητικό υποταγής, έχει δίκαιο. Να μη ζητήσει, αλλά και να μη του το ζητήσουν. Γιατί αν φτάσουμε πάλι στο σημείο να του το ζητήσουν, δεν αμφιβάλλω ότι ο ίδιος θα αντισταθεί ηρωικά, αλλά για να παραφράσω τον Μπρεχτ, αλίμονο στις κοινωνίες που έχουν ανάγκη από ήρωες. Για να μη φτάσουμε σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε κανείς να ζητήσει από τον κ. Τσίπρα ένα και μόνο πιστοποιητικό: νομιμοφροσύνης και υποταγής στη Δημοκρατία, στους κανόνες και στους θεσμούς της, όπως τουλάχιστον καταγράφηκαν από τη μεταπολίτευση και μετά. Οχι μόνο στους κανόνες και στους θεσμούς. Περισσότερο στο πνεύμα και στην ιδεολογία της, να θεωρούμε αυτονόητο ότι μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθερα, να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να εκφραζόμαστε ελεύθερα. Ξέρω ότι αυτό το ελάχιστο και αυτονόητο, αλλά ταυτόχρονα και μέγιστο, ακούγεται πολύ συντηρητικό, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες. Θα υπενθυμίσω, παρεμπιπτόντως και θεωρητικά, ότι αυτό το ελάχιστο, αυτονόητο και μέγιστο το στερηθήκαμε επί πολλά χρόνια στο παρελθόν και είπαμε μέσα μας ότι αυτό πρέπει να το ξανακατακτήσουμε και να το περιφρουρήσουμε. Οχι σαν ένα μεταβατικό στάδιο για άλλες επιδιώξεις πιο ουσιαστικές, αλλά σαν μια εσαεί κατάκτηση, βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε ουσιαστικότερη επιδίωξη. Πολύ περισσότερο όταν πια γνωρίζουμε ότι η καταπάτηση και η ιδεολογική περιφρόνηση αυτού του ελάχιστου και μέγιστου οδηγεί αναπότρεπτα στη στρέβλωση και τον εκφυλισμό τα πιο τολμηρά και τα πιο ταπεινά όνειρα για το μέλλον. Ο κ. Α. Τσίπρας δεν στερήθηκε, δεν νοστάλγησε και δεν χρειάσθηκε να αγωνισθεί για το ελάχιστο και αυτονόητο και ταυτόχρονα μέγιστο. Είναι πολύ τυχερός και πραγματικά προνομιούχος που μπήκε στην πολιτική και αναδείχθηκε πρόεδρος ιστορικού κόμματος με αυτό «το ένα το κρατούμενο» στο χέρι. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ίδιο και τη γενιά του και τη νεότητά τους. Είναι η γενιά της Δημοκρατίας. Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία; Παρακολουθώντας προχθές τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό (υποτίθεται κορυφαία κοινοβουλευτική συζήτηση) ένιωσα βαθιά θλίψη για τον ψεύτικο και προσχηματικό λόγο από όλες τις πολιτικές πτέρυγες. Κανείς δεν μίλησε με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα. Και ακόμη περισσότερο θλιβερά ήταν τα διατεταγμένα, τα υστερόβουλα και υποκριτικά χειροκροτήματα. Παρόμοια ήταν τα συναισθήματα και από τις συζητήσεις της Εξεταστικής Επιτροπής. Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν έλεγε την αλήθεια, ούτε καν η Αριστερά που, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν έχει λόγο να λέει ψέματα. Και ενώ αισθανόμουν αυτή τη θλίψη από τον ψεύτικο λόγο, αυτόν που ονομάζουμε ξύλινο, από μέσα μου έλεγα ότι καλά που υπάρχει και αυτός και ακόμα καλύτερα που έχουμε αυτόν τον «άθλιο» Τύπο και την πολύ αθλιέστερη τηλεόραση και μπορούμε, υπερβάλλοντας συχνά και ψευδολογώντας, να κρίνουμε και να ελέγχουμε. Αυτή είναι η Δημοκρατία μας, στην πιο σχηματική και αγοραία μορφή της και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού και της οφείλουμε κυρίως ομολογία πίστεως, ανοιχτόκαρδης εμπιστοσύνης και ανυστερόβουλης. Η Δημοκρατία μας έχει και πολλά άλλα, πολύ πιο σημαντικά, ελαττώματα. Νομιμοποιεί τις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες, επιτρέπει την προκλητική επίδειξη πλούτου, επιτρέπει τις συντεχνιακές ομαδοποιήσεις, ακριβέστερα τον συντεχνιακό καταμερισμό και πολλά άλλα. Μπορούμε όμως να τα διαπιστώνουμε, να καταγγέλλουμε, να εξοργιζόμαστε και να διαμαρτυρόμαστε. Πεδίο πολιτικής μάχης είναι η δημοκρατία, δεν είναι προσφορά. Η Αριστερά έχει προβληματική σχέση με την «αστική» (όπως την αποκαλεί) Δημοκρατία. Ο κ. Τσίπρας είναι νέος, θα έλεγα συντριπτικά νέος, και είναι πραγματικά κρίμα να αποδειχθεί ότι συνεχίζει αυτή την παράδοση..